فرارو-این روزها نام دیسلکسی و اوتیسم برای بسیاری از خانواده ها و معلمان آشناست، اما یک اختلال شایع و در عین حال ناشناخته دیگر نیز وجود دارد که می تواند زندگی تحصیلی و اجتماعی کودکان را تحت تأثیر قرار دهد.

به نقل از theconversation،اختلال تکاملی زبان (DLD) وضعیتی است که می تواند در درک جملات، بیان کلامی و سازماندهی افکار به صورت گفتاری و نوشتاری مشکل ایجاد کند و در صورت نادیده گرفتن، بر تحصیل، مهارت های اجتماعی و اعتماد به نفس کودک تأثیر منفی می گذارد. این اختلال عصبی-رشدی بین 7 تا 10 درصد کودکان محصل را تحت تاثیر قرار می دهد و به اشتباه به کم تجربگی، تنبلی یا مشکلات رفتاری نسبت داده می شود.

DLD یک اختلال نامریی است و هیچ نشانه جسمی آشکاری ندارد. بسیاری از کودکان مبتلا به این اختلال در مکالمات روزمره خوب عمل می کنند، اما در مطالعه متون درسی، گوش دادن به توضیحات علمی یا درک شوخی ها دچار مشکل می شوند. والدین ممکن است متوجه شوند که کودکشان جمله های طولانی مثل (لیوان را روی میز بگذار و سپس قاشق را بیاور) را نمی فهمد، جملات را کوتاه و ناقص بیان می کند، مانند (پسر بازی ماشین) به جای (پسر با ماشین بازی می کند) و یا در بازگو کردن اتفاقات روزانه و فعالیت های مدرسه مشکل دارد.

در سن پیش دبستانی، کودکان مبتلا ممکن است در دنبال کردن دستورها مشکل داشته باشند، جملات کوتاه به کار ببرند و یادگیری آهنگ ها یا بازگو کردن اتفاقات روزانه برایشان دشوار باشد. با ورود به مدرسه، این مشکلات می تواند به دشواری در درک متون، استفاده از جملات پیچیده، یادگیری واژگان جدید، بروز خطاهای مکرر دستوری و املایی و نوشتن عبارات غیرمنسجم تبدیل شود.

اختلال تکاملی زبان (DLD) با دیسلکسی و اوتیسم تفاوت دارد. در دیسلکسی، مشکل اصلی در خواندن و نوشتن، به ویژه مهارت های آوایی است، اما کودک معمولا می تواند بخوبی صحبت کند و ساختار جملاتش منظم است. در مقابل، کودک مبتلا به DLD ممکن است کلمات را درست بخواند، اما معنی جملات را متوجه نشود و در هنگام حرف زدن از واژگان محدودی استفاده کند.

اختلال تکاملی زبان (DLD) به مرور زمان برطرف نمی شود و با وجود درمان، بخش زیادی از چالش ها تا بزرگسالی ادامه خواهد داشت. از جمله دشواری در خواندن و نوشتن، ترک تحصیل زود هنگام، محدودیت در فرصت های شغلی و همچنین مشکلات مربوط به عزت نفس و سلامت روان. با این حال، با تشخیص زودهنگام و حمایت از کودک می توان به تقویت توانایی ها و موفقیت در مدرسه و زندگی روزمره کودک کمک کرد.

می توان از روش ها و برنامه های متنوعی برای تقویت زبان گفتاری و نوشتاری کودکان مبتلا به DLD استفاده کرد. این برنامه ها به آموزش واژگان و دستور زبان، تمرین داستان گویی همراه با گفتاردرمانگر و استفاده از ابزارهای بصری کمک می کنند. همچنین می توان برنامه درسی را متناسب با نیازهای کودک تنظیم کرد. این کار به یادگیری آسان و موثر کمک می کند.

در خانه می توان با مطالعه روزانه، مدل سازی جملات درست و تشویق کودک به بازگو کردن داستان های روزانه، مهارت های زبان و اعتماد به نفس او را تقویت کرد. در مدرسه نیز استفاده از دستورالعمل های کوتاه و واضح، تصاویر کمکی و اختصاص زمان بیشتر برای امتحان، به یادگیری بهتر کودک کمک می کند.

هر چه این اختلال زودتر شناسایی شود و کودک حمایت شود، شانس موفقیت او در تحصیل و زندگی بیشتر خواهد بود. کودکانی که از سن 4 5 سالگی برای رفع این اختلال مورد حمایت قرار می گیرند، نسبت به کسانی که در سن 9 10 سالگی حمایت می شوند، پیشرفت بهتری خواهند داشت. تشخیص DLD معمولاً توسط گفتاردرمانگران و متخصصان زبان انجام می شود، اما والدین و معلمان معمولا اولین کسانی هستند که متوجه این مشکل می شوند.

DLD در کودکان بسیاری دیده می شود و اغلب مدت زیادی طول می کشد. با آگاهی از علائم و تمایز این اختلال با دیگر اختلالات، می توان اقدام به موقع انجام داد و مسیر موفقیت کودکان را هموارتر کرد.