فرارو- شعر مناعی از بیژن الهی یکی از معروف ترین شعرهای اوست که در عین حال یکی از زیباترین شعرهای ادبیات معاصر نیز هست.

به گزارش فرارو، بیژن الهی در این شعر جهانی فروپاشیده را به تصویر می کشد که در آن هیچ خبری به جز تباهی و ویرانی نیست.

چه خبر؟ مرگِ عالَمی تنها،
خاطرش خُفته، شاهدش سَفَری.
جانِ جانان، کجا؟ ورای کجا.
گوشه زد با ستاره ی سحری.

چه خبر؟ مرگِ دل. گُلی ندمید
تا به لُطفِ هوا، به گریه ی ابر
از زمینْ رازِ آسمان نچشید.
تازه شد داغِ لاله های طَرّی.

چه خبر؟ مرگِ حق ْحق و هوهو.
لال شد مرغ و نغمه رفت از یاد،
تا که گُنگانِ ده زبانِ دورو
نازْمستی کنند و جلوه گری.

چه خبر؟ مرگِ قول و فصلِ خطاب.
سپر افکند هر زبان آور:
قَبَسی زنده کرد، نَک چه جواب
چون نَفَس بر میاوَرَد شجری؟

چه خبر؟ تا کمانِ غمزه کشید،
از سَمَن تا چمن بشارت رفت؛
نَحْل پوسید و جز غبار ندید
کس بر اوراقِ بوستان اثری.

دودِ دل تا برآوَرَد شبنم،
از نظر رفت و یادِ غنچه نماند.
شُکْرُلله که از صفای اِرَم
سَمَری ماند و لیلهُ القَمَری.

قصّه نو کرد و تَر نکردم مغز.
چه ثَمَر؟ هیچ، شاهدانِ چمن
همه رفتند و چون برآمد نَغْز
عِشْقِ پیچان به دارِ دیده وری،

دنیا تَیْه بود و بی سر و ته،
خانه آبادِ گفت و دید و شنید
شاهدی می کُنند و بَه بَه بَه
مگسِ بی مَریّ و خِیْلِ خری.