کنجکاوی علمی گاهی پژوهشگران را به مسیرهای بسیار عجیبی می کشاند. در طول تاریخ، بسیاری از دانشمندان برای درک بهتر جهان، فراتر از میکروسکوپ ها رفته و موضوعات مطالعه خود را چشیده اند. در ادامه، 9 مورد از عجیب ترین تجربیات چشایی در دنیای علم را بررسی می کنیم که خواندن آن ها هم حیرت آور و هم کمی چندش آور است!

زیست شناسان دریایی اغلب کنجکاوی خود را با چشیدن گونه های تحت مطالعه ارضا می کنند. از سوپ پلانکتون گرفته تا اسکویید (سرپای) خون آشام و کرم های لوله ای اعماق اقیانوس، همگی توسط محققان تست شده اند. حتی دانشمندان ساحلی نیز از چشیدن غده های جنسی خارپشت دریایی دریغ نکرده اند!

در سده 1800، خوردن گونه های جدید بخشی از فرآیند شناسایی بود. چارلز داروین مشهورترین دانشمند در این زمینه است. او تقریباً مزه هر حیوانی که با آن مواجه می شد را می چشید؛ از جغد قهوه ای و آرمادیلو گرفته تا لاک پشت های غول پیکر جزایر گالاپاگوس.

ویلیام باکلند، زمین شناس و دیرین شناس نامی، پا را از داروین هم فراتر گذاشت. گفته می شود او مدعی شده بود که مزه اکثر موجودات از موش و موش کور تا حشرات را چشیده است. عجیب ترین شایعه درباره او، چشیدن بقایای مومیایی شده قلب شاه لویی چهاردهم است!

خوردن حشرات در بسیاری از فرهنگ ها عادی است، اما حشره شناسان به دلایل علمی این کار را انجام می دهند. بسیاری از آن ها برای متقاعد کردن دانشجویان و روزنامه نگاران درباره فواید پروتیین حشرات، گونه های غیرغذایی مانند آفات سنبله ذرت را به عنوان میان عده مقابل دوربین ها مصرف می کنند.

در یک آزمایش تایید شده در دانشگاه آلاسکا، دیل گوتری (دیرین شناس) از گوشت گردن یک گاومیش کوهان دار 36 هزار ساله به نام بلو بیب "Blue Babe" که در یخ ها پیدا شده بود، خورشت درست کرد. او طعم آن را سفت و همراه با بوی تند دوران پلیستوسن توصیف کرد.

محققان قطب شمال و جنوب برای تامین آب شرب، گاهی از ذوب کردن یخ های قدیمی استفاده می کنند. اما در کنار رفع تشنگی، نمونه برداری از یخ های چند ده هزار ساله به دانشمندان این امکان را می دهد که به واقع طعم شرایط جوی زمین در هزاران سال پیش را زیر زبان خود احساس کنند.

باربارا شروود لولار در اعماق معدنی در کانادا، آبی را کشف کرد که قدمت آن به 2.6 میلیارد سال پیش بازمی گشت. بر خلاف یخ های خالص، این آب بسیار شور، تلخ و چسبناک بود. چشیدن این آب به دانشمندان کمک کرد تا درباره پتانسیل حیات در محیط های ایزوله تحقیق کنند.

بری مارشال، دانشمند استرالیایی، برای اثبات اینکه باکتری "اچ. پیلوری" باعث زخم معده می شود، محتویات یک ظرف کشت میکروبی را نوشید. او با این ریسک بزرگ، خودش را بیمار کرد تا ثابت کند درمان زخم معده آنتی بیوتیک است، نه آرام بخش! او در سال 2005 برای این کشف برنده جایزه نوبل شد.

پزشکان باستان راهی جز استفاده از حواس خود نداشتند. برای تشخیص دیابت، پزشک ناچار بود ادرار بیمار را بچشد. ادرار شیرین نشان دهنده دفع قند بود؛ کشفی تلخ و شیرین که در نهایت منجر به شناسایی بیماری دیابت و اختراع انسولین شد.

این 9 مورد نشان می دهند که مسیر علم همیشه از لای کتاب ها نمی گذرد؛ گاهی لازم است دانشمندان برای کشف حقیقت، ذائقه و حتی سلامت خود را به چالش بکشند.

چشیدن مواد در آزمایشگاه تا اوایل قرن بیستم یک روش استاندارد برای شناسایی مواد شیمیایی بود! اما امروزه به دلیل خطرات بالای مواد سمی، این کار با پروتکل های امنیتی بسیار شدید و تنها در موارد خاص (مثل باستان شناسی تغذیه) انجام می شود.

اگر شما یک دانشمند بودید، حاضر بودید برای ثبت نام خود در تاریخ علم، یک باکتری ناشناخته را امتحان کنید؟ نظرات خود را در پایین همین صفحه با ما به اشتراک بگذارید.

1. چرا پزشکان در گذشته ادرار بیماران را می چشیدند؟ در دوران باستان و پیش از اختراع ابزارهای آزمایشگاهی، چشیدن طعم ادرار یکی از راه های اصلی تشخیص دیابت بود. پزشکان با احساس طعم شیرین در ادرار، متوجه دفع قند و ابتلا به بیماری دیابت می شدند.

2. کدام دانشمند برای اثبات فرضیه اش باکتری نوشید؟ بری مارشال (Barry Marshall)، دانشمند استرالیایی، برای اثبات اینکه باکتری اچ. پیلوری عامل اصلی زخم معده است، ظرف حاوی این باکتری را نوشید. او با این کار برنده جایزه نوبل پزشکی شد.

3. آیا واقعاً گوشت حیوانات ماقبل تاریخ قابل خوردن است؟ بله، نمونه های مستندی مانند دیل گوتری وجود دارد که از گوشت یک گاومیش 36 هزار ساله یخ زده استفاده کرده است. اگرچه به دلیل انجماد طولانی، گوشت بسیار سفت و بدبو می شود، اما بافت آن به طرز عجیبی سالم باقی می ماند.