روزنامه هم میهن در سرمقاله خود آورده است: گرچه معتقدیم بخش اصلی مشکلات کشور بیش از این که تابع نهادهای اجرایی باشد، تابع شرایط کلی تر کشور است که آقای رییس جمهور باید به حل آنها بپردازد و حتی می توان گفت از همان تابستان سال گذشته باید ابتدا این مسائل را حل می کرد و اکنون دیر شده است، ولی چاره ای نیست باید اقدام عملی انجام داد.

یکی از مهم ترین موضوعاتی که باید حل می شد، قانون انتصاب اشخاص در مشاغل حساس است که عملاً دست دولت را برای انتصاب افراد شایسته تر بسته است. حتی شنیده می شود که دولت آیین نامه این قانون را اصلاح کرده؛ ولی کمیته مربوط در مجلس برخلاف ضوابط، آن را در دستور رسیدگی قرار نداده است. این، فقط یکی از مسائلی بود که باید حل می شد که نشده است.

فارغ از این مسئله، دولت به دلیل رویکرد وفاق که از مضمون سازنده آن خارج شده است، رییس کل بانک مرکزی دولت پیش را همچنان حفظ کرد. البته، اگر ما بانک مرکزی مستقلی داشتیم؛ ایرادی نداشت و باید هم این بانک مستقل بماند تا سیاست های پولی کشور در مسیر حفظ ارزش آن و کاهش تورم عمل کند.

ولی کیست که نداند چنین استقلالی در بانک مرکزی ایران شبیه به خیال است. بنابراین، باید توجه می کردند که چنین فردی به طور طبیعی وابسته به دولت پیش است و از آنجا که تندروهای منسوب به دولت پیش خواهان شکست این دولت هستند، در استفاده از ابزار خود کوتاهی نمی کردند و نکردند. جالب اینکه در جریان افزایش نرخ ارز سال گذشته، مجلس آقای همتی، وزیر اقتصاد را استیضاح کرد و کاری به رییس کل بانک مرکزی نداشت.

بااین حال، وجود یک ایده غیرمنطقی نزد آقای رییس جمهور که نمی خواهند کسی را تغییر دهند، موجب این تصمیم نادرست شد. ایشان باید توجه کنند برخی مواقع تغییرات مدیریتی در سطوح بالا می تواند احترام به خواست عمومی یا نشانه ای از یک اراده باشد. گرچه انتصاب آقای فرزین به عنوان رییس کل بانک مرکزی از همان ابتدا با ابهام مواجه بود؛ زیر حکم قبلی همچنان تا 5 سال اعتبار داشت و نیازی به حکم جدید نبود، ولی اگر ضرورتی بر دادن حکم بود، در این صورت مطابق ضوابط باید آقای همتی را به عنوان وزیر اقتصاد پیشنهاد می دادند که چنین مسیری طی نشده است.

بااین حال، از سه ماه پیش که مباحث افزایش قیمت و سیاست های ارزی مطرح شد، دوباره این بحث پیش آمد که ریاست بانک مرکزی باید اقتصاددان باتجربه ای باشد. در میان همه افراد، آقای همتی گزینه نقدتری بودند و سابقه مدیریت بانک مرکزی را هم داشتند و مورد وثوق دولت هم هستند. ولی برای جابه جایی هیچ تصمیمی گرفته نشد تا اینکه وضعیت ارز به اینجا رسید.

پیام تغییر ریاست بانک مرکزی روشن است. اینکه ما فقط وقتی تصمیم می گیریم که کارد به استخوان برسد و صدای اعتراض هم بلند شود. این، برای مدیریت سیاسی نقطه ضعف است. سیستم باید صداها را زمانی بشنود که زمزمه ای از دوردست هاست. دولت ها باید گوش جغد و چشم عقاب داشته باشند تا پیش از بروز هر خطری، آن را بشنوند و ببینند و با پیشدستی خطر را رفع کنند.

این تصمیم درباره بانک مرکزی از جمله مصادیق این نوع بی تصمیمی و بدتصمیمی است. آقای پزشکیان پس از گذشت یک سال به این نقطه روشن رسیدند که گفتند: کانون های قدرت نمی گذارند ما کارمان را درست انجام دهیم. این چیزی است که از ابتدا باید متوجه می شدند. تصمیم هایی که به سود مردم باشد، با مخالفت مراکز قدرت مواجه خواهد شد. لذا باید در تصمیم گیری های خود هم سرعت ببخشند و هم با رویکرد جدید تصمیم گیری کنند.