در زمستان 1972، جنگ ویتنام به سال های پایانی خود نزدیک می شد، اما صلح هنوز دست نیافتنی بود. مذاکرات میان آمریکا و ویتنام شمالی در پاریس به بن بست رسیده بود و دولت ریچارد نیکسون تحت فشار شدید داخلی و بین المللی قرار داشت. پاسخ واشنگتن به این بن بست، تصمیمی رادیکال استفاده از قدرت مطلق بمباران استراتژیک برای وادار کردن هانوی به عقب نشینی سیاسی بود.

این تصمیم به آغاز Operation Linebacker II در 18 دسامبر 1972 انجامید.

بر اساس گزارش eurasiantimes ،در طول 11 روز متوالی بیش از 200 فروند بمب افکن B-52 Stratofortress وارد عملیات شدند. حدود 700 سورتی پرواز رزمی انجام گرفت و بیش از 20٬000 تُن بمب بر سر اهدافی در هانوی، هایفونگ و اطراف آن ها ریخته شد.

چنین حجمی از آتش، Linebacker II را به بزرگ ترین عملیات بمباران هوایی آمریکا پس از جنگ جهانی دوم تبدیل کرد.

زمان بندی این حملات، درست در ایام کریسمس، باعث شد رسانه ها نام بمباران های کریسمس را بر آن بگذارند. هرچند فرماندهان آمریکایی این هم زمانی را تصادفی می دانستند، اما از نظر افکار عمومی جهانی، تصویر بمباران شهرها در تعطیلات مذهبی، ضربه ای جدی به وجهه آمریکا وارد کرد.

برخلاف انتظار آمریکا، پدافند هوایی ویتنام شمالی کاملاً فلج نشد. با تکیه بر موشک های زمین به هوای شوروی 15 فروند بمب افکن بی 52 را سرنگون کردند و در پی آن ده ها خدمه کشته یا اسیر شدند. این تلفات نشان داد که حتی پیشرفته ترین بمب افکن های استراتژیک هم مصون از آسیب نیستند.

منابع ویتنامی از چند هزار کشته غیرنظامی خبر می دهند و بخش های بزرگی از زیرساخت های شهری نابود شد. ویتنام شمالی پس از پایان حملات به مذاکرات بازگشت و توافق صلح پاریس در ژانویه 1973 امضا شد.اما بسیاری از تاریخ نگاران معتقدند شرایط این توافق تفاوت اساسی با پیشنهادهای پیشین نداشت و Linebacker II بیشتر از یک پیروزی تعیین کننده نمایش قدرت برای مصرف داخلی آمریکا بود.

در مقطعی که B-52 Stratofortress طراحی و وارد خدمت شد، منطق حاکم بر مهندسی نظامی آمریکا کاملاً بر پایه ی بازدارندگی هسته ای، برد بین قاره ای و پایداری عملیاتی بنا شده بود. این بمب افکن در اوایل دهه 1950، دقیقاً برای یک سناریوی مشخص مهندسی شد: پرواز در ارتفاع بالا، عبور از فواصل قاره ای، نفوذ به حریم هوایی دشمن و رهاسازی محموله ای که می توانست سرنوشت یک جنگ را در چند ساعت تعیین کند. بدنه بزرگ و بال های بلند آن نه حاصل زیاده روی، بلکه نتیجه محاسبات دقیق آیرودینامیکی برای حمل بار بسیار سنگین سوخت و تسلیحات بود. استفاده از هشت موتور توربوجت، اگرچه مصرف سوخت بالایی داشت، اما افزونگی (redundancy) لازم را فراهم می کرد تا هواپیما حتی با از کار افتادن چند موتور نیز مأموریت خود را ادامه دهد.

در اوج جنگ سرد، زمانی که تهدید موشک های بالستیک قاره پیما هنوز به بلوغ کامل نرسیده بود، بی 52 عملاً ستون فقرات توان تهاجمی راهبردی آمریکا محسوب می شد. ابزاری که می توانست به طور فیزیکی در آسمان حضور داشته باشد و همین حضور دائمی بخشی از بازدارندگی بود.

وقتی این بمب افکن در جنگ ویتنام، به ویژه در عملیات های سنگین بمباران مانند حملات کریسمس، به کار گرفته شد، منطق مهندسی آن وارد مرحله ای تازه شد. پرنده ای که برای جنگ هسته ای طراحی شده بود، حالا به ابزاری برای بمباران متعارف گسترده تبدیل شده بود که دقت نسبی پایین در مقایسه با استانداردهای امروزی، با حجم آتش جبران می شد.