جعفر پناهی کارگردان و فیلم نامه نویس ایرانی، برای بهرام بیضایی نوشت:

بیضایی راه آسان را انتخاب نکرد. سال ها حذف، سکوت تحمیلی و دوری را به جان خرید، اما زبان و باورش را واگذار نکرد. بسیاری از ما، مستقیم یا غیرمستقیم، از او آموختیم. آموختیم که چگونه در برابر فراموشی بایستیم.

آن روز در سان فرانسیسکو، قرار دیداری ساده با استاد داشتم؛ ساعت دو بعدازظهر. ساعت یازده تلفن زنگ زد. مژده شمسایی بود و بعد، صدا عوض شد؛ صدایی خسته و دردآلود. گفت حالش خوب نیست و ترجیح می دهد این دیدار در زمانی که حال بهتری دارد انجام شود؛ شاید در سفری دیگر. می دانستم که یک سال تمام شیمی درمانی را پشت سر گذاشته بود و خستگی صدا، وزن همان نبرد خاموش را با خود داشت. بی آن که بدانم این آخرین بار است صدایش را می شنوم، به امید سفر بعدی خداحافظی کردیم.

بهرام بیضایی فقط یک نام در تاریخ سینما و تئاتر ایران نبود؛ او کسی بود که اسطوره، تاریخ و زبان این سرزمین را به تصویر کشید و نگذاشت به فراموشی سپرده شوند. سینمای ایران، پیش از آن که جهانی دیده شود، در آینه ی نگاه او خود را شناخت. او به تصویر اندیشه بخشید و به روایت، شأن.

امروز، آن صدای خسته برای من صدای یک عصر کامل است؛ عصری که با بیضایی فکر کرد و قد کشید. سینمای ایران به او بدهکار است؛ نه فقط برای آثارش، بلکه برای شرافتی که به اندیشه و هنر بخشید. او رفت، اما آنچه ساخت و کاشت، در تصویر، در کلمه و در وجدان ما زنده مانده.