کارل بوشبی در حال نزدیک شدن به مراحل پایانی سفری است که پیش از ظهور گوشی های هوشمند، پلتفرم های استریم یا شبکه های اجتماعی آغاز شده بود. این پیاده گرد بریتانیایی که اکنون 56 ساله است، کمتر از 1600 کیلومتر با شهر هال (Hull) فاصله دارد. او در سال 1998 این شهر را به مقصد سفری ترک کرد که بسیاری آن را یک ماموریت غیرممکن و نقشه ای دور از ذهن می دانستند.

به گزاش عصر ایران، هدف بوشبی این بود که یک خط ممتد و پیوسته را به دور دنیا، بدون استفاده از هیچ وسیله نقلیه ای و بدون بازگشت به خانه تا پایان ماموریت، پیاده طی کند.

اکنون پس از گذشت نزدیک به 27 سال، آن خط ممتد او را از 25 کشور، بیابان ها، گذرگاه های جنگلی، مرزهای بین المللی و دریاهای یخ زده عبور داده است. این مسیر همچنین او را با دوره های طولانی از بلاتکلیفی روبرو کرد؛ چرا که او با موانع سیاسی، مالی و لجستیکی مواجه شد که اغلب دشوارتر از خود چالش فیزیکی به نظر می رسیدند.

انتظار می رود بازگشت بوشبی در سپتامبر 2026 اتفاق بیفتد که نشان دهنده پایان یکی از طولانی ترین پروژه های پیاده روی مستمر در دوران مدرن است. آنچه به عنوان یک چالش دوستانه و ساده آغاز شد، به حماسه ای بدل گشت که با پایداری، انزوا، پیوندهای انسانی و حس وظیفه شناسی برای به پایان رساندن آنچه شروع کرده بود، شکل گرفت.

بوشبی در شهر هال بزرگ شد و بعدها به ارتش بریتانیا پیوست و در هنگ چتربازان خدمت کرد. زندگی نظامی او را در معرض زمین های ناهموار، خطر و دوره های طولانی سختی قرار داد. این دوران همچنین حس نظم و انضباط او را شکل داد که به ستون فقرات پروژه پیاده روی او تبدیل شد.

مرگ چندین همرزم، تاثیری ماندگار بر او گذاشت و او را به این باور رساند که زمان نباید تلف شود. در 29 سالگی، در جستجوی هدفی بزرگ تر از روتین روزمره، او خود را متعهد به چالشی کرد که معتقد بود می تواند محدودیت های ذهنی او را از آنچه ممکن می پنداشت، بازتعریف کند.

کارل بوشبی تصمیم گرفت از جنوبی ترین نقطه آمریکای جنوبی تا شهر هال پیاده روی کند و این کار را بدون استفاده از وسایل نقلیه موتوری انجام دهد. این ایده به پروژه ای تبدیل شد که او بعدها آن را سفر اکتشافی جالوت (the Goliath Expedition) نامید.

بوشبی در نوامبر 1998 از پونتا آرناس در شیلی، با حدود 500 دلار پول، نقشه های کاغذی و نقشه ای که هیچ تضمینی برای موفقیت نداشت، حرکت کرد. ماه های اول او را از پاتاگونیا، رشته کوه آند و به سمت شمال از میان آمریکای مرکزی عبور داد. او در چادر خود یا پناهگاه هایی که غریبه ها به او پیشنهاد می دادند می خوابید و غذا را در حین حرکت تهیه می کرد.

تا سال 2002، او از آمریکای لاتین عبور کرده و وارد کشور آمریکا شده بود و به سمت شمال ادامه داد تا اینکه در سال 2005 به آلاسکا رسید. یک سال بعد، او غیرممکن را ممکن کرد و از تنگه برینگ گذشت؛ مسیری که به عنوان یکی از هولناک ترین و دشوارترین چالش های پیاده روی در جهان شناخته می شود.

کارل بوشبی به همراه دیمیتری کیفر، یک ماجراجوی دیگر، دو هفته را صرف پیمایش در یخ های ناپایدار بین آلاسکا و سیبری کردند. این عبور از مسیری 241 کیلومتری و منجمد صورت گرفت که تحت تاثیر لایه های یخی در حال حرکت و بادهای شدید، از هم می پاشید. زمانی که این دو نفر به روسیه رسیدند، به دلیل ورود از یک نقطه غیررسمی بازداشت و 57 روز بعد آزاد شدند.

روسیه به زودی به بزرگترین منبع تاخیرها تبدیل شد. قوانین سختگیرانه ویزا به این معنی بود که کارل بوشبی تنها می توانست 90 روز در هر نوبت در آنجا بماند. پیشرفت او کند شد و تا سال 2012، درخواست ویزای مجدد او رد شد. در سال 2013، روسیه ممنوعیت ورود پنج ساله برای او وضع کرد. بدون توانایی ادامه سفر زمینی، خط جهانی او عملا قطع شد.

در اعتراض به این وضعیت، بوشبی بیش از 4800 کیلومتر از لس آنجلس تا سفارت روسیه در واشینگتن دی.سی. پیاده روی کرد. این تلاش در نهایت منجر به لغو ممنوعیت در سال 2014 شد. او به روسیه بازگشت و از مسیر مغولستان ادامه داد، با پیاده گردان دیگر از صحرای گوبی گذشت، پیش از آنکه گروه از هم جدا شود و او به تنهایی وارد چین شود.

در طول این سفر، بودجه همیشه نامشخص بود. دوره هایی وجود داشت که حامیان مالی ناپدید می شدند و بوشبی مجبور می شد پیاده روی را به طور کامل متوقف کند. در یک مقطع، او ماه ها در مکزیک منتظر منابع لازم برای از سرگیری سفر ماند. پاندمی کووید-19 نیز باعث وقفه طولانی دیگری شد، زیرا مرزها بسته و جابجایی محدود گشت.

آنچه او زمانی تصور می کرد 12 سال طول می کشد، تقریبا به سه دهه گسترش یافته است. از 27 سالی که از آغاز سفر می گذرد، تخمین زده می شود که 13 سال آن صرف پیاده روی فعال شده و مابقی صرف محدودیت های سفر، بوروکراسی و تغییر مسیرهای اضطراری در خارج از خط پیاده روی شده است.

تا سال 2024، باقی مانده مسیر زمینی مستلزم عبور از ایران یا روسیه بود که هر دو به دلیل تنش های ژئوپلیتیکی مسدود بودند. بازگشت به خانه به معنای یافتن راه حل دیگری بود.

بوشبی تصمیم گرفت از قزاقستان تا آذربایجان را در دریای خزر شنا کند. به رغم تجربه محدود در شنا، او 31 روز را صرف پیمودن این مسیر حدود 288 کیلومتری کرد، در حالی که قایق های پشتیبان از او حمایت می کردند و در ساعات استراحت در آن ها می خوابید. او بعدها گفت: "من قطعا شناگر نیستم و از شنا کردن هم خوشم نمی آید"، با این حال این عبور تنها راه برای حفظ ماهیت پیوسته مسیرش بود.

پس از رسیدن به آذربایجان، او از طریق قفقاز ادامه مسیر داد، از ترکیه گذشت و وارد اروپا شد. او در طول مسیر از حمایت های مکرر مردم محلی گزارش داد و گفت که بسیاری او را به خانه هایشان دعوت کرده اند. او مهمان نوازی در ترکیه را باثبات و حمایت گرانه توصیف کرد.

تا اواخر سال 2025، او وارد مجارستان شده بود و در حالی که تقریبا حدود 1500 کیلومتر تا رسیدن به تونل مانش و بازگشت به بریتانیا فاصله داشت، به مسیر خود ادامه می داد.

اگرچه بخش عمده ای از این سفر به تنهایی انجام شده است، اما کارل بوشبی اغلب اظهار می دارد که این پیاده روی هرگز یک تجربه انفرادی نبوده است. در میان 25 کشور، غریبه ها به او پناهگاه، غذا، کمک های پزشکی و وسایل نقلیه (در طول مسیرهای جانبی و غیر پیاده روی برای تمدید ویزا) ارائه داده اند. او از جراحتی در پرو سخن گفته که در آن مجبور شد خودش مچ دستش را بخیه بزند، و همچنین از یک عفونت معده که او را ناچار کرد به مراقبت های یک پزشک محلی متکی شود.

او همواره بر جنبه انسانی این سفر تاکید می کند. به گفته خودش: "99.99 درصد مردمی که دیده ام، مهربان، سخاوتمند و حمایت گر بوده اند."

این حس پیوند و ارتباط، به تم اصلی به روزرسانی های بوشبی تبدیل شده است. در شبکه های اجتماعی، به ویژه تیک تاک، دنبال کنندگان از او می خواهند که از شهرهای آن ها عبور کند، کتابی بنویسد یا جزییات مسیرش را ثبت کند. بسیاری با تحسین از تلاش او یاد می کنند و آن را اقدامی می نامند که تنها یک بار در یک نسل رخ می دهد.

هرچه بوشبی به شهر هال نزدیک تر می شود، با ترکیبی از آرامش و احتیاط صحبت می کند. برای تقریبا 30 سال، او هر روز با یک هدف واحد از خواب بیدار شده است: رو به جلو حرکت کردن. این وضوح هدف به زودی به پایان خواهد رسید و او اعتراف کرده است که این گذار و تغییر وضعیت ممکن است دشوار باشد.

او امیدوار است تمرکز خود را معطوف به کارهای ترویجی، ارتباطات علمی و سخنرانی های عمومی کند. کارل بوشبی قصد دارد درس هایی را که از دوره های طولانی انزوا، برخوردهای فرهنگی متفاوت و مسیری جهانی که او را مجبور به درک دقیق مرزها، بوروکراسی و روابط انسانی کرده، با دیگران به اشتراک بگذارد.

او همچنین متوجه است بریتانیایی که در سال 1998 ترک کرده، همان کشوری نیست که به آن بازخواهد گشت. او می گوید: "زمانی که من رفتم، تونی بلر نخست وزیر بود. از آن زمان تاکنون، ما چندین نخست وزیر دیگر داشته ایم. شاید وقتی به خانه برسم، آنجا را نشناسم."

اگر کارل بوشبی طبق برنامه در سال 2026 پیاده روی خود را به پایان برساند، یکی از اولین افرادی خواهد بود که یک خط ممتد و ناگسستنی را به دور سیاره زمین با پای پیاده طی کرده است. مسیر او از جنگل ها، بیابان ها، رشته کوه ها، دریاهای یخ زده و مرزهای سیاسی عبور کرده که در همان دهه هایی که او در جاده سپری می کرد، دستخوش تغییر شده اند.

برای بسیاری در سراسر جهان، سفر او به یک مطالعه طولانی مدت در زمینه نظم، تمرکز و استقامت تبدیل شده است. برای دیگران، این نمونه ای است از اینکه وقتی هدف روشن باشد و قوانین سفت و سخت رعایت شوند، اراده تا کجا می تواند انسان را پیش ببرد.

گام های نهایی بوشبی در شهر هال، پایان داستانی خواهد بود که به عنوان یک چالش ساده آغاز شد، اما به یک رکورد جهانی بدل گشت. این گام ها همچنین آغاز فصلی نو برای مردی است که تقریبا نیمی از عمر خود را صرف پیاده روی به سوی خانه کرده است.