فرارو- محمدابراهیم باستانی پاریزی، در 3 دی 1304 متولد شد و در 5 فروردین 1393 از دنیا رفت. او یکی از مهم ترین چهره های فرهنگی در تاریخ معاصر ایران است.

به گزارش فرارو، باستانی پاریزی انسانی همه چیزتمام بود که در حوزه های مختلف، علم و اندیشه ای بارز داشت. پژوهش های وی از مهم ترین آثار پژوهشی در تاریخ معاصر ایران هستند.

در روستای پاریز، از توابع استان کرمان، متولد شده بود و از همان روزگار کودکی خلق وخوی صمیمی و اصیل مردمان روستا را یاد گرفته بود. پدرش، مردی دارای فرهنگ بود که تاثیر بسیار زیادی نیز بر وی بر جا نهاد. چندان که انتظار می رفت اهل در خواندن نبود و از شاگردان متوسط مدرسه به شمار می رفت. بااین حال، میل ویژه ای به خواندن کتاب ها و مجلات ادبی داشت.

پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، ترک تحصیل کرد و در کنار پدرش به کار مشغول شد. در ادامه و با گذشت قریب به دو سال، به تشویق دوستان نزدیک پدرش تصمیم گرفت تا به مدرسه برگشته و تحصیلاتش را به پایان برساند. با اخذ مدرک دیپلم، راهی تهران شد و در دانشگاه تهران به تحصیل در رشته تاریخ پرداخت. او از اولین افرادی بود که در کوی دانشگاه تهران ساکن شد و در روزگار تحصیل، در قصیده ای بلندبالا که برای شرح اوضاعش نوشته بود، به این نکته اشاره کرده است که:

فاش می گویم و از گفته خود دلشادم

ساکن ساده دل کوی امیرآبادم

در روزگاری که در تهران درس می خواند، در کنار تحصیل به نوشتن مطلب در مجلات مختلف و همچنین ترجمه از عربی به فارسی اشتغال ورزید. در ادامه به مدت هفت سال به کرمان رفت و ضمن ازدواج، در روستاهای آنجا مشغول به تدریس شد. سپس برای بار دوم و این بار با هدف تحصیل در مقطع دکتری، به تهران بازگشت. با بازگشت به تهران علاوه بر اتمام تحصیلاتش، به عنوان استاد دانشگاه و پژوهش گر فعالیتش را آغاز کرد.

شوق ادبیات و پژوهش چیزی بود که جان پاریزی را شعله ور می کرد. او که به گفته خودش در روزگار کودکی چندان علاقه ای به درس نداشت، با تحصیل در رشته ای که به آن علاقه مند بود شوروشوقی دوباره پیدا کرد. همین مسئله باعث شد تا خیلی زود به عنوان یکی از پرکارترین و درعین حال مهم ترین پژوهش گران ایرانی آوازه ای برای خودش دست وپا کند. باستانی پاریزی، شاعر، تاریخ پژوه، نویسنده، موسیقی پژوه و ادیب مهمی بود که در هرکدام از این حوزه ها آثار ارزشمندی را از خود به یادگار گذاشت. بااین همه، پاریزی را باید بیشتر پژوهش گر و استادی دانست که علاوه بر شاگردانی که تربیت کرده، با پژوهش های بی بدیلش تاثیر مهمی در رشد بسیاری از علون انسانی در ایران داشته است.