ایرن پدن نخستین زنی بود که پشتکار موانع جنسیتی را در هم شکست و تبدیل به نخستین زن محقق شد که به قلب یخ های قطب جنوب سفر کرده است و اکنون نام او یادگاری است که بر صخره های یخی قطب جنوب نهاده شده است.

به گزارش ایسنا، ایرن پدن آماده می شد تا برای اولین بار به عنوان یک محقق زن، به قلب یخ های بزرگ و بی انتهای قطب جنوب سفر کند که به او گفته شد که بدون همراهی یک زن دیگر پروازش ممکن نخواهد بود.

این تنها مانع فیزیکی بر سر راه او نبود و ایرن با تبعیض های جنسیتی و محدودیت های بسیاری در طول مسیر حرفه ایش مواجه شد که بسیاری از زنان دیگر را پیش از او عقب نگه داشته بودند. با این حال ایرن پدن نه تنها این موانع را شکست بلکه مسیر را برای دیگر زنان در حوزه مهندسی هموار کرد و امروز وقتی به قطب جنوب سفر می کنید، صخره های یخی را خواهید دید که به یاد و افتخار او نامگذاری شده اند. یخ هایی که یادگاری از زنی با اعتماد به نفس، پشتکار و روحیه توانستن هستند که توانست مرزهای علم و جغرافیا را درنوردد.

من با این باور بزرگ شدم که اگر می خواهی کاری انجام دهی، مهم نیست چه موانعی بر سر راهت قرار می گیرد و فقط باید آن کار را انجام دهی.

ایرن کارسوِل پدن (Irene Carswell Peden) در چنین روزی در روز 25 سپتامبر سال 1925 در توپکا، کانزاس متولد شد. او بزرگترین دختر از سه دختر خانواده بود و در زمانی بزرگ شد که بسیاری از مردم حرفه مهندسی را برای یک زن مناسب نمی دانستند. مادرش که ریاضی و موسیقی تدریس می کرد، تاثیر زیادی بر او گذاشت. به گفته پدن، مادرش بود که اعتماد به نفس و قدرت لازم برای غلبه بر چالش ها و موانع پیش رو را در او پرورش داد.

در دوران کودکی، بزرگترین الهام بخش او، مادرش بود و پدرش به تحصیل برای زنان اعتقادی نداشت. مادر و عمه پدن هر دو می خواستند به دانشگاه بروند، بنابراین به نوبت کار می کردند و یکدیگر را در مدرسه راهنمایی می کردند. اگرچه مادرش نتوانست مدرک خود را بگیرد، اما هر دو خواهر به هدف خود برای دستیابی به شغل معلمی در غرب کانزاس دست یافتند.

پدن زمانی که تنها زن در کلاس هایش بود، اجازه نداد این موضوع او را آزرده خاطر کند. او می گوید: من هرگز از این بابت احساس ناراحتی نکردم. مطمئنا، آنها باعث می شدند احساس کنم که یک بیگانه هستم و من از همه این ها آگاه بودم، اما به اندازه ای که فکر می کنم برخی از دختران از آن ناراحت می شدند، از آن ناراحت نبودم، زیرا در اعماق قلبم این تصویر را داشتم که مادرم این کار را انجام داده است، بنابراین حتما اشکالی نداشته است.

پدن در دبیرستان، در کلاس شیمی، عشق خود به علم را کشف کرد. از آنجا که دختر بود، معلمان و مشاوران دبیرستانش او را از رفتن به رشته علوم به عنوان یک حرفه منصرف کردند، اما او بی باک بود. پس از دبیرستان، تصمیم گرفت در کالج جونیور کانزاس سیتی تحصیل کند و در آنجا شیمی و فیزیک خواند. او از هر دو درس، به ویژه فیزیک، لذت می برد، اما در نهایت، تصمیم گرفت مدرک چهار ساله مهندسی برق را دنبال کند، زیرا فکر می کرد این رشته، شغل مناسب تری را برای او فراهم می کند. پس از دو سال تحصیل در کالج جونیور کانزاس سیتی، او به دانشگاه کلرادو منتقل شد و در سال 1947 با مدرک لیسانس خود در رشته مهندسی برق فارغ التحصیل شد.

پدن دهه اول زندگی حرفه ای خود را به عنوان یک مهندس حرفه ای گذراند. اولین شغل او به عنوان مهندس برق در شرکت Delaware Power and Light در ویلمینگتون، دلاور بود. در سال 1949، پدن و همسرش به کالیفرنیا نقل مکان کردند تا شوهرش بتواند در دانشگاه استنفورد تحصیل کند. در آنجا، پدن به عنوان دستیار تحقیقاتی در آزمایشگاه مهندسی هواپیما و آنتن در موسسه تحقیقاتی استنفورد مشغول به کار شد. این موسسه یکی از معدود سازمان هایی در منطقه بود که یک زن را در رشته مهندسی استخدام می کرد. او محاسبات و اندازه گیری های آزمایشگاهی را برای تحقیقات آنتن انجام داد. این تجربه، اشتیاق او را برای یادگیری بیشتر برانگیخت. بنابراین، از طریق یک برنامه، در دانشگاه استنفورد ثبت نام کرد تا مدرک کارشناسی ارشد مهندسی برق را دنبال کند. اگرچه او در رشته انتخابی خود موفق شده بود، اما پدن به چالش هایی که زنان در مهندسی در آن روزها با آن مواجه بودند، اشاره می کند و می گوید: برای به دست آوردن اولین شغلم دوران سختی را گذراندم. این سخت ترین کاری بود که در زندگی انجام داده بودم و من کارهای بسیار سختی را انجام داده ام. آنها به سادگی به من می گفتند: ما پیش از این هرگز یک زن را استخدام نکرده ایم و قرار نیست با تو صحبت کنیم و در را می بستند. من با انبوهی از این مشکلات روبرو بودم.

پدن اولین زنی بود که مدرک دکترای خود را در رشته مهندسی برق از دانشگاه استنفورد دریافت کرد. او که در ابتدا تحصیلات تکمیلی خود را به صورت پاره وقت شروع کرده بود، در سال 1957 مرخصی گرفت تا به صورت تمام وقت در استنفورد به تحصیل بازگردد. او بعدا به عنوان دستیار تحقیقاتی در دانشگاه مشغول به کار شد تا از نظر مالی از تحصیلات خود حمایت کند. این رشته زمانی که پدن به تحصیلات تکمیلی بازگشت، تکامل یافته بود، بنابراین او مجبور بود ساعات اضافی کار و مطالعه کند تا با همسالان دانشگاهی خود همگام شود. پدن مدرک کارشناسی ارشد خود را در سال 1958 و مدرک دکترای خود را در سال 1962 دریافت کرد. پدن می گوید: من اولین دکترای مهندسی برقی را دارم که استنفورد به یک زن داده است و این یک مسیر طولانی در تنهایی بود. وقتی مدرک کارشناسی ارشد خود را در دانشکده مهندسی برق گرفتم، دو زن دیگر هم بودند، اما آنها ادامه ندادند. من تنها کسی بودم که ادامه دادم.

در سال 1962، پدن اولین عضو هیئت علمی زنی بود که توسط کالج مهندسی دانشگاه واشینگتن استخدام شد.
در سال 1971، او به درجه استاد تمامی ارتقا یافت و تا زمان بازنشستگی در سال 1994 به عنوان استاد ممتاز در این دانشکده باقی ماند. علایق تحقیقاتی او زمینه های مختلفی از جمله الکترومغناطیس کاربردی، علوم رادیویی، آنتن ها و سنجش از دور زیرسطحی بود. او نزدیک به 30 سال را در دانشگاه گذراند. پدن در طول دوران طولانی فعالیت خود، به یکی از شناخته شده ترین و محترم ترین مهندسان کالج تبدیل شد و در طول دوران حضورش در دانشگاه واشنگتن، از سال 1973 تا 1977 به عنوان معاون رییس دانشکده و از سال 1983 تا 1986 به عنوان معاون رییس دانشکده خدمت کرد. او از سال 1991 تا 1993 مرخصی حرفه ای گرفت تا به عنوان مدیر بخش سیستم های الکتریکی و ارتباطی در بنیاد ملی علوم خدمت کند. او به خاطر کارهای پیشگامانه و رهبری اش در آموزش مهندسی و همچنین تحقیقاتش در مورد آنتن ها، انتشار امواج رادیویی و مشارکت در علوم رادیویی در مناطق قطبی شناخته شده بود. در سال 2018، او جایزه الماس کالج را برای خدمات برجسته به افتخار کمک های برجسته اش در طول سال ها به دانشجویان و حوزه مهندسی دریافت کرد.

در سال 1970، پدن تبدیل به اولین مهندس یا دانشمند زن آمریکایی شد که به عنوان محقق اصلی در داخل قاره قطب جنوب تحقیقات میدانی انجام داد. افسران نیروی دریایی ایالات متحده، که در آن زمان بر تدارکات تحقیقات قطب جنوب نظارت داشتند، به او گفتند که بدون همراهی زن دیگری نمی تواند به قطب جنوب برود و ژئوفیزیکدان نیوزیلندی که در ابتدا قرار بود به پدن بپیوندد، در آخرین لحظه پس از عدم موفقیت در قبولی در آزمون پزشکی رد صلاحیت شد. پدن بدون اینکه بداند آیا می تواند به قطب جنوب ادامه دهد یا اینکه پروژه اش قبل از شروع محکوم به شکست است، سوار هواپیما به نیوزیلند شد.

زمانی که هواپیمای او در کرایست چرچ به زمین نشست، یک همراه جدید برای او هماهنگ شده بود. یک کتابدار محلی به نام جولیا ویکرز به عنوان دستیار میدانی او در قطب جنوب به پدن ملحق می شد. ویکرز دانشمند نبود، او عضو یک باشگاه کوهنوردی نیوزیلند بود، اما مهارت های علمی برای این سفر الزامی نبود. ویکرز فقط باید زن می بود و معاینه پزشکی خود را با موفقیت پشت سر می گذاشت، که برای این کوهنورد باتجربه مشکلی وجود نداشت.

الزام به همراه داشتن یک زن دیگر تنها یکی از موانع زیادی بود که پدن در مسیر خود به قطب جنوب با آن مواجه بود، جایی که قصد داشت از امواج رادیویی برای کاوش صفحات یخی این قاره استفاده کند. او به یاد می آورد که نیروی دریایی گفته بود برای هرگونه درمان پزشکی که پدن ممکن است در طول مدت اقامتش در این قاره نیاز داشته باشد، به یک زن دیگر نیاز دارند.

پدن در طول اقامت یک ماهه خود در قطب جنوب نیازی به درمان پزشکی نداشت، اما با چالش های زیادی روبرو شد. وقتی به آنجا رسید، هوا آنقدر سرد و خشک بود که عینکش از وسط شکست و با یک بطری اپوکسی آن را نجات داد. ناخن هایش شکست و دچار خونریزی بینی و سردرد مداوم شد، اما با وجود محیط بی رحم، او بلافاصله به کار خود ادامه داد. تحقیقات او شامل قرار دادن یک کاوشگر در اعماق یخ برای مطالعه چگونگی عبور امواج رادیویی با فرکانس بسیار پایین (VLF) از طریق یخ بود.

همچنین قبل از عزیمت، به طور غیررسمی به او گفته شد که اگر آزمایش خود را تکمیل نکند و نتایج را منتشر نکند، حداقل برای یک نسل به زن دیگری اجازه داده نخواهد شد که راه او را دنبال کند.

اگر آزمایش من موفقیت آمیز نبود، آنها هرگز زن دیگری را به قطب جنوب نمی بردند.

اگر آزمایش من موفقیت آمیز نبود، آنها هرگز زن دیگری را به قطب جنوب نمی بردند. این چیزی بود که نیروی دریایی به بنیاد ملی علوم گفت. بنابراین آنها از طریق بنیاد ملی علوم فشار زیادی به من وارد کردند. نباید شکست بخوری. خب، گفتن این به کسی که کار تجربی انجام می دهد دشوار است، زیرا اگر کار تجربی و واقعا تحقیقاتی باشد، نمی دانید که چگونه نتیجه خواهد داد تا زمانی که نتیجه دهد. بنابراین این کمی ریسک بود، اما من کاملا مایل به پذیرفتن آن بودم. فکر می کردم می دانم چه کار می کنم.

تحقیقات پدن شامل استقرار یک کاوشگر در اعماق یک صفحه یخی قطب جنوب برای مطالعه چگونگی عبور امواج رادیویی با فرکانس بسیار پایین از میان یخ و سنگ در اعماق زیر سطح و همچنین چگونگی بازتاب این امواج از یونوسفر، لایه ای از جو زمین در بالای آن بود. او و دانشجویانش اطلاعات قابل توجهی در مورد انتشار رادیویی و یونوسفر قطبی، آنتن های مدفون، خواص الکترومغناطیسی صفحه یخ و انتشار رادیویی در مسیرهای طولانی در مناطق قطبی ارائه دادند. گروه او اولین گروهی بود که بسیاری از خواص الکتریکی صفحات یخی قطب جنوب را اندازه گیری کرد و نحوه انتشار امواج رادیویی را در فواصل قطبی طولانی تعیین کرد. کار او بعدا به اندازه گیری ضخامت صفحات یخ و جستجوی ساختارهای زیر سطح با استفاده از فرکانس های مختلف موج رادیویی گسترش یافت. در سال 1987، او مدال خدمات غیرنظامی برجسته ارتش ایالات متحده را برای تحقیقاتش در قطب جنوب دریافت کرد. صخره هایی در داخل قطب جنوب نیز به افتخار او نامگذاری شده اند.

یک سال قبل از ورود پدن، کریستین مولر-شوارتز به همراه همسرش در جزیره راس به مطالعه پنگوئن ها پرداخت و به اولین زنی تبدیل شد که در قطب جنوب تحقیق انجام داد و گروهی متشکل از 6 زن در ماه نوامبر سال 1969 به قطب جنوب جغرافیایی زمین رسیدند. با این حال، پدن اولین زنی شد که تحقیقات خود را در داخل قطب جنوب که یکی از سخت ترین محیط های روی زمین است، انجام داد.

پیش از این، دانشمندان اندازه گیری های یخ سطحی را جمع آوری کرده و خواص قلمروهای زیرسطحی را استنباط می کردند، اما پدن قصد داشت تحقیقات را حتی بیشتر گسترش دهد. این کار بعداً گسترش یافت تا ضخامت صفحات یخی را اندازه گیری کرده و با استفاده از فرکانس های مختلف موج رادیویی، ساختارهای زیر سطح را جستجو کند.

در سال 1989، پدن اولین رییس زن موسسه مهندسان برق و الکترونیک، انجمن آنتن ها و انتشار شد. او عضو انجمن و اولین زنی بود که در هیئت مدیره آن خدمت کرد. در طول سال ها، او سمت های متعددی در انجمن، از جمله معاون رییس فعالیت های آموزشی، را بر عهده داشت. پدن در سایر سازمان های حرفه ای نیز بسیار فعال بود. او عضو انجمن مهندسان زن بود، به تشکیل بخش دانشگاهی انجمن زنان مهندس در دانشگاه واشینگتن کمک کرد و به عنوان مشاور هیئت علمی آن خدمت کرد. او همچنین در بخش شمال غربی اقیانوس آرام انجمن مهندسان زن شرکت داشت و رییس آن بود. او در چندین کمیته مشاوره ملی، از جمله کمیته مشاوره دانشکده مهندسی دانشگاه استنفورد، خدمت کرد. او همچنین به عنوان عضو هیئت مدیره و رییس چندین انجمن علمی و مهندسی، از جمله انجمن آمریکایی پیشرفت علم، خدمت کرد.

پدن در طول دوران حرفه ای خود جوایز و افتخارات معتبر زیادی دریافت کرد، از جمله در سال 1993، زمانی که او اولین نفر از تنها پنج عضو هیئت علمی مهندسی برق و رایانه دانشگاه واشینگتن شد که تا به حال در آکادمی ملی مهندسی پذیرفته شده بودند. در همان سال، او به عنوان مهندس فدرال سال بنیاد ملی علوم انتخاب شد و به تالار مشاهیر مربیان مهندسی انجمن آموزش مهندسی آمریکا راه یافت. او در سال 1973 جایزه دستاورد انجمن زنان مهندس را دریافت کردو انجمن مهندسان برق و الکترونیک در سال 1984 با جایزه دستاورد برجسته خود یعنی مدال صدمین سالگرد، از او تقدیر کرد. در سال 1988 جایزه هارادِن پرات را دریافت کرد. و مدال هزاره سوم در سال 2000 به او اهدا شد. او همچنین جایزه مرد سال انجمن را دریافت کرد؛ عنوانی که صرفِ نامش، موانعی را نشان می داد که او در مسیر حرفه ای خود با آن ها روبه رو بود.

پدن علاوه بر تدریس و تحقیق، مدافع صریح زنان در علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات بود. او به دلیل کمک به موفقیت دیگران، از راه ایفای نقش مربی و الگو، و همچنین تلاش برای گسترش آموزش مهندسی پیش دانشگاهی برای همه، شناخته می شد. او برای برابری زنان مبارزه کرد؛ از جمله با انجام نظرسنجی های حقوق و دستمزد در دانشگاه واشنگتن. پدن با تلاش های خستگی ناپذیرش، درهای موفقیت را به روی مهندسان زن در این دانشگاه گشود. در سال 2006، بورسیه مهندسی برق پروفسور ایرن سی. پدن به افتخار او بنیان گذاری شد.

امروزه دانشگاه واشنگتن از نظر تعداد فارغ التحصیلان مهندسی برق در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد، و نیز از نظر شمار زنان در جایگاه های هیئت علمی دائمی و موقت، فراتر از میانگین کشوری قرار دارد؛ دستاوردی که تا حد زیادی وامدار مسیر پیشگامانه پدن و تلاش های او در آموزش است.

پدن در این مورد می گوید: تجربه من در دانشکده مهندسی دانشگاه واشنگتن این بود که خیلی مورد تبعیض قرار نگرفتم، زیرا تنها زن دانشکده بودم. در این حالت، شما فقط کنجکاوی برانیگز هستید. با این حال، وقتی گروه کوچکی از زنان شکل بگیرد، مردم عصبی می شوند و فکر می کنم اینجاست که تبعیض وارد می شود. اگر عضوی از یک گروه کوچک باشید، یک گروه اقلیت به شمار می روید. اما بعد از یک نقطه خاص، اگر تعداد افراد این گروه به اندازه کافی زیاد شود و اگر در کاری که انجام می دهید هم خوب باشید، فکر می کنم می توانید تغییری ایجاد کنید. این کار به کمی فداکاری نیاز دارد و باید اولویت های خود را با دقت انتخاب کنید، اما در عین حال بسیار ارزشمند است.

بورسیه مهندسی برق پروفسور ایرن سی. پدن از دانشجویان تحصیلات تکمیلیِ رشته مهندسی برق حمایت می کند و اولویت را به دانشجویانی می دهد که علاقه مندند یا نقشی فعال در پیشبرد پژوهش ها و مسیرهای حرفه ای زنان در مهندسی برق ایفا می کنند.

تامارا بوناسی، فارغ التحصیل دانشگاه واشنگتن (دکترا، 2015)، درباره تاثیر این بورسیه می گوید: دانستن اینکه دریافت کننده بورسیه پدن هستم، به من انگیزه داد بهتر عمل کنم، سخت تر کار کنم و در هر قدم از مسیر، افق فکریم را کمی فراتر ببرم.

از زمانی که پدن تحصیلات و سفر تحقیقاتی خود را به قطب جنوب به پایان رساند، چشم انداز تحقیقات علمی پیشرفت کرده است. مدیر دفتر برنامه های قطبی و برنامه قطب جنوب ایالات متحده یک زن است: دکتر جین کوتام آلن که یک فیزیکدان است.

کلی فالکنر که شغلش اقیانوس شناسی است و از مدیران سابق برنامه قطب جنوب ایالات متحده بوده است، می گوید: شما هرگز نمی دانید که بهترین ایده ها در علم از کجا می آیند، اگر شروع به بستن درها، مستقیم یا غیرمستقیم به روی گروهی از افراد کنیم، در واقع یک منبع ارزشمند استعداد برای پیشبرد این حوزه را از دست می دهیم. تنوع برای پیشرفت علمی حیاتی است و زنان بخش مهمی از تضمین دسترسی به تمام استعدادها هستند.

ایرن پدن در روز 22 اوت 2025 در سن 99 سالگی درگذشت و به لطف زنان پیشگامی همچون پدن، زنان می توانند پای میز مذاکره بنشینند یا حتی به قلب قطب جنوب قدم بگذارند تا در تحقیقات علمی در سراسر جهان نقش مهمی ایفا کنند.