علی ورامینی در هم میهن نوشت: مدتی است که هر روز تعدادی یادداشت به دستمان می رسد که همه یک فریاد مشترک دارند؛ به تنگ آمدن از وضعیت اقتصادی و ترس از اینکه هر روز در حال فقیرتر شدن اند. بسیاری از آنان نویسنده هم نیستند؛ یعنی از اهالی روزنامه نگاری، فرهنگی یا به قول معروف، اهل قلم نیستند. مردم عادی اند که از سر ناچاری به نوشتن پناه برده اند.

مشخص است که برای اولین بار می خواهند کاغذی سیاه کنند. درحقیقت، آنان بیشتر روزنامه را همچون صحرایی دیده اند که می توانند در آن فریاد بزنند و شاید این فریاد به گوش کسی برسد. جز استیصال، ناامیدی و غم، همه این نوشته ها در یک نکته دیگر با هم اشتراک دارند؛ متفق القول معتقدند که مسئولان کشور درکی از آنچه بر مردم می رود، ندارند. بیراه هم نیست. نه اینکه همه مسئولان الان در ثروت غلت می زنند.

مسئله این نیست؛ مسئله نظام بوروکراتیک دولت و دیگر نهادهای تصمیم گیری است که آنچنان خود را زیر خروار شبه مسئله ها و مسائل بی اهمیت درون سازمانی دفن می کنند که دیگر نمی توانند به حل مسائل اساسی کشور کاری که وظیفه ذاتی آن هاست بپردازند.

دولتی که پروژه ندارد و انگار می خواهد روز را شب کند و شب را روز، دچار چنین وضعیتی می شود. مثلاً اگر آقای پزشکیان پروژه خود را حل کردن معضل ابرتورم یا لااقل مهار آن می دید، آن وقت معاونان، وزرا و مدیران ارشد خود را به خط می کرد و هر روز می پرسید که برای حل این یک معضل مردم چه کردید؟

به وزیر اقتصادش می گفت: آقای وزیر اقتصاد، شما که از دانشگاه شیکاگو آمدی و به قدر دو مثنوی برنامه داشتی وقتی وزیر قبلی رفت، چه کردی و چه خواهی کرد برای این اقتصادی که شما سکان دارش هستی؟ یا اصلاً آقای فرزین، شما اگر ما هم کار به کارت نداشته باشیم، چطور شرم به شما اجازه می دهد که با این وضعیت ارزش پول که حفظ آن مهم ترین و تنها کار شما باید می بود هنوز سر جای خود نشسته باشی؟

وزیر محترم امور خارجه، اصلاً گور پدر آمریکا؛ شما در این وضع و حالی که به هر میزان رابطه ای با جهان نیاز داریم، چرا تور سفرهای استانی می گذاری و از سمنان به سیستان می روی؟ یا رفقای شورای اطلاع رسانی، چرا الان که یک ونیم سال از دولت می گذرد، تازه به فکر افتاده اید که استراتژی رسانه ای همه معضلات از دولت قبل است را پیاده کنید؟

شوربختانه انگار رأس دولت هدف، پروژه و حتی امیدی برای برون رفت از این وضعیت ندارد که بخواهد مدیرانش را حول آن به خط کند. رییس جمهوری که با شور و حرارت بی مثالی کارزار انتخاباتی را شروع کرد و سرش را برای وعده هایش به گرو می گذاشت، خیلی زود به وضعیت خودت پایت را بمال رسیده است و دائماً می گوید هر کس می تواند، بیاید کار را دست بگیرد و انجام دهد. فقط نمی گوید دقیقاً کدام کار را، چطور و از چه کسی تحویل بگیرد.

البته که بی انصافی است اگر بدشانسی های دولت پزشکیان را نادیده بگیریم. از همان روز اولی که تفأل زد و تن و جان خودش لرزید، بلا از یمین و یسار نازل شد. ولی اینکه شانس را تنها عامل تأثیرگذار یک ونیم سال گذشته بدانیم هم چشم بستن بر واقعیت است. بخش زیادی از وضعیت امروز، ترجیح پزشکیان بر وفاق با تندروها به جای وفاق با مردم است. مثلاً وقتی سران سه قوه و بسیاری دیگر معتقدند استمرار فیلترینگ از همه سو برای کشور ضرر دارد، پزشکیان وفاق با اندک افراد موافق استمرار فیلترینگ و دبیرشان را ترجیح می دهد.

یا وقتی همه نخبگان یک صدا می گویند تا معضل سیاست خارجی ما حل نشود، او همچنان بر بی عملی محض در این حوزه اصرار دارد تا احتمالاً خاطر آنان که ایران را منزوی می خواهند، ناراحت نشود. وگرنه عامی و نخبه می دانند که پساجنگ 12روزه و تلاش رژیم اسراییل برای هر روز منزوی تر کردن ایران و چشم داشت همسایه جنوبی به جزایر سه گانه و وضعیت اقتصادی، تلاشی بارها و بارها بیشتر از قبل می طلبد تا با اقدامات بدخواهان ایران مقابله شود.

پرواضح است که در سیاست خارجی هیچ بازیگری با کناره گیری، قهر و انزوا نمی تواند منافع اش را پیش ببرد. نمی دانم چه در ذهن و ضمیر آقای پزشکیان می گذرد، ولی می دانم که دغدغه مردم را دارد و به این وضعیت فکر می کند. احتمالاً او دچار فرسایش شغلی شده است.

شاید بهتر باشد مرخصی چندروزه ای به خود بدهد، دست یوسف و دیگر فرزندان را بگیرد، از عالم و آدم و اخبار دور شود؛ فوتسال بازی کند و حتی یکی، دو جراحی قلب انجام دهد. ذهن اش را آرام کند و بعد از چندروز با یک پروژه ملی برگردد. شاید گرهی گشوده شد. هیچ نگران هم نباشد؛ وضعیت این روزها با دولت و بی دولت خیلی توفیری ندارد.