تعقیب بیش از یک فیلم، یک بیانیه و الگو ابتدایی است. با بودجه ای ناچیز که عمدتاً از جیب خود نولان و بازیگران تأمین شد، این اثر نخستین گام او در دنیای حرفه ای سینما محسوب می شود. داستان نویسنده ی بی کاری که برای الهام گرفتن، غریبه ها را تعقیب می کند، بستری ساده برای ورود نولان به دغدغه ی همیشگی اش مشاهده گری فراهم می آورد. فیلم با ریتمی آگاهانه کند و فیلمبرداری سیاه وسفید دانه دانه، حال وهوایی نوآر و تنگناگرا خلق می کند. بازی های غیرحرفه ای اما صادقانه و استفاده ی هوشمندانه از محدودیت ها (مانند فیلمبرداری در آپارتمان واقعی بازیگران) بر جذابیت آن می افزاید. با این حال، تعقیب بیشتر شبیه یک تمرین دانشگاهی درخشان است تا یک اثر سینمایی کامل. ساختار غیرخطی آن هرچند نویددهنده ی نوآوری های بعدی است، گاهی بیش از حد مکانیکی به نظر می رسد و شخصیت پردازی در سایه ی بازی پیچیده ی زمانی، کمی رنگ می بازد. این فیلم، سنگ بنای یک امپراطوری سینمایی است. شما در آن، جرقه های نبوغ را می بینید، اما هنوز آتشی روشن نشده است.

تنت را می توان جسورانه ترین و در عین حال، ناکام ترین پروژه ی نولان دانست. او در اینجا مفهوم وارونگی زمانی را نه به عنوان یک تم مکمل، که به عنوان اصل بنیادین فیزیک دنیای فیلم برگزیده و انتظار دارد مخاطب در حین تماشای اکشن های پرسرعت، معادلات ذهنی پیچیده ای را حل کند. نتیجه فیلمی است با صحنه های اکشن حیرت انگیز (مانند سرقت در بخش وارونه شده ی فرودگاه یا نبرد در شهر مخروبه) که از نظر بصری بی همتا هستند. موسیقی هیجان انگیز لودویگ گورانسون و طراحی صدا نیز در سطحی درخشان قرار دارند. اما مشکل اصلی در قلب روایت نهفته است. شخصیت های فیلم به ویژه قهرمان بی نام (جان دیوید واشنگتن) به جای اینکه راننده ی داستان باشند، بیشتر به سخنگویانی برای توضیح قواعد پیچیده ی دنیای فیلم تبدیل شده اند. احساسات، قربانی ایده ها می شود. دیالوگ ها زیر بار اصطلاحات فنی خرد می شوند و در نهایت، مخاطب ممکن است برای درک چگونگی ماجراها به شدت تلاش کند، اما هرگز ارتباط عاطفی عمیقی با چرایی آنها پیدا نکند. تنت شاهکاری تکنیکی و شکستی روایی است؛ اثری که احترام شما را به جسارت نولان برمی انگیزد، اما دل تان را به دست نمی آورد.

پایان سه گانه ی بتمن نولان، فیلمی است با ابعادی حماسی و تمایل آشکار برای به پایان رساندن یک اسطوره. صحنه های ابتدایی فیلم با معرفی بی رحم و قدرتمند بین (تام هاردی) و سقوط تمثیلی بتمن به اعماق چاهی سنتی، قول یک تراژدی یونانی مدرن را می دهند. نولان در اینجا به وضوح می خواهد از مفاهیم انقلابی و هرج ومرج طلبی شوالیه ی تاریکی فراتر رفته و به سمت یک داستان بازسازی و قیام اجتماعی حرکت کند. ایده هایی مانند انقلاب طبقاتی و استفاده از تروریسم اقتصادی جالب توجه هستند. اما فیلم زیر بار این ایده های بزرگ و همچنین نیاز به جمع بندی قوس های شخصیتی متعدد، کمر خم می کند. برخی از خط های داستانی (مانند هویت واقعی میراندا تیت) بیش از حد تصنعی به نظر می رسند و احساس می شود فیلم در نیمه ی دوم برای رسیدن به پایان از پیش تعیین شده، با عجله پیش می رود. با این وجود، این فیلم صحنه هایی به یادماندنی دارد (سکانس حمله به استادیوم، مونتاژ پایانی) و پایان بندی آن برای بروس وین، رضایت بخش و کامل است. این فیلم یک شاهکار نیست، اما یک پایان بندی باشکوه و احترام برانگیز برای یکی از بزرگ ترین سه گانه های سینمایی است.

بی خوابی نقطه ی گذار ضروری نولان از سینمای مستقل و ذهنی به عرصه ی تولیدات بزرگ هالیوودی است. این بازسازی هالیوودی از فیلمی نروژی، نشان می دهد که نولان می تواند محدودیت های یک پروژه ی سفارشی را بپذیرد و در عین حال، آن را با تم های مورد علاقه ی خود (گناه، وجدان آلوده و خطای ادراک) آمیخته کند. حضور بازیگرانی در سطح آل پاچینو (در نقش کارآگاه خسته ی مشکل دار) و رابین ویلیامز (در نقشی تاریک و غیرمنتظره) کیفیت اجرایی فیلم را تضمین می کند. نولان به خوبی از فضای مه آلود و خورشید نیمه شب آلاسکا برای ایجاد حس سردرگمی، بی زمانی و فرسایش روانی استفاده می کند. فیلمبرداری والی فیستر، مناظر یخ زده را به قلمرویی رویایی-کابوس وار تبدیل می کند. ضعف اصلی فیلم در مقایسه با سایر آثار نولان، فقدان آن پیچیدگی روایی امضادار اوست. بی خوابی یک تریلر روان شناختی بسیار خوب و محکم است، اما جسارت ساختارشکنانه ی ممنتو یا عمق فلسفی آثار بعدی را ندارد. این فیلم ثابت کرد نولان می تواند با بازیگران بزرگ کار کند و فضاسازی مؤثری خلق نماید، مهارت هایی که برای صعود بعدی او حیاتی بودند.

اگر بی خوابی کارت ویزیت هالیوودی نولان بود، بتمن آغاز می کند بیانیه ی انقلابی او محسوب می شود. پس از افت فاجعه بار بتمن و رابین ، نولان مأموریت یافت تا این فرنچایز را نه تنها احیا، که بازتعریف کند. رویکرد او مبتنی بر واقع گرایی بود: یعنی هیچ موجود غول پیکری، هیچ شوخی یخ زده ای. در عوض، ما شاهد تولد یک قهرمان در دنیایی هستیم که تنها یک قدم با دنیای ما فاصله دارد. نولان با تمرکز بر ترس (وحشت از خفاش، ترس از جنایت، ترس از شکست) خاستگاه بتمن را به داستانی روان کاوانه و باورپذیر تبدیل می کند. آموزش های بروس وین نزد اتحادیه ی سایه ها و فلسفه ی آنها، شکلی اخلاقی و فلسفی به داستان می بخشد. کریستین بیل با ترکیبی از آسیب پذیری و خشم خاموش، تصویری ماندگار از بروس وین ارائه می دهد. طراحی تولید، گاتهام را شهری زنده و قابل لمس می کند. اگرچه ریتم فیلم گاهی آموزشی به نظر می رسد و صحنه های اکشن با دست لرزان فیلمبرداری شده اند (نقطه ضعفی که نولان در فیلم بعدی به کلی رفع کرد)، اما بتمن آغاز می کند پایه های سنگی محکمی برای بنایی بنا نهاد که سینمای ابرقهرمانی را برای همیشه تغییر داد.

اوپنهایمر بلندپروازانه ترین فیلم نولان از نظر موضوعی و رسالت اخلاقی است. این فیلم سه ساعته، یک زندگینامه ی متعارف نیست؛ بلکه یک درام ذهنی-تاریخی پرشکوه است که می کوشد لحظه ای را شکار کند که علم از قلمروی کنجکاوی محض وارد عرصه ی قدرت مطلق سیاسی و اخلاقی می شود. نولان با مهارت از دو بافت رنگی متفاوت (رنگی برای ذهنیت اوپنهایمر، سیاه وسفید برای عینیت دادگاه استراس) و روایتی موازی استفاده می کند تا کشمکش درونی دانشمند و توطئه های بیرونی علیه او را به موازات هم پیش ببرد. بازی کیلیان مورفی شگفت انگیز است؛ او اضطراب نبوغ، غرور علمی، و عذاب وجدان پس از هیروشیما را در چهره اش نمایان می سازد. صحنه ی آزمایش ترینیتی یکی از بزرگ ترین دستاوردهای سینمایی نولان است، لحظه ای ساکت، نفس گیر و سپس ویرانگر. با این حال، حجم انبوه شخصیت ها و وقایع تاریخی گاهی باعث می شود فیلم کمی شبیه یک تندباد اطلاعاتی به نظر برسد. همچنین، تمرکز بر وجه سیاسی ماجرا (دادگاه لغو امنیت) ممکن است برای برخی از شدت تراژدی شخصی اوپنهایمر بکاهد. اوپنهایمر یک اثر فنی و یک دستاورد بزرگ در فیلم سازی زندگینامه ای است، اما شاید به دلیل عظمت موضوعش، کمی از گرمای انسانی که در بهترین آثار نولان جریان دارد، فاصله گرفته باشد.

میان ستاره ای احساسی ترین و شاعرانه ترین فیلم نولان است. در اینجا، او جاه طلبی علمی تخیلی خود را با هسته ای از یک داستان ساده و جهان شمول درباره ی عشق و فداکاری پیوند می زند. فیلم یک اُدِه (ستایش نامه) به روحیه ی کاوشگر بشر و در عین حال، مرثیه ای برای پیوندهای خانوادگی است که فضا و زمان آن را می درد. مفاهیم پیچیده ی نسبیت عام، اتساع زمان و ابعاد بالاتر نه تنها دقیق ارائه می شوند، بلکه تبدیل به نیروی محرکه ی احساسی داستان می شوند. وقتی کوپر (متیو مک کانهی) پس از ساعتی به سفینه بازمی گردد و بیست وسه سال از عمر فرزندانش گذشته، سینما کمتر چنین لحظه ی ویرانگر و در عین حال زیبایی از غم علم را به تصویر کشیده است. اجرای انسانی مک کانهی و آن هتوی، همراه با موسیقی حماسی و ارگانیک هانس زیمر، فیلم را به تجربه ای عمیقاً احساسی تبدیل می کنند. بخش سوم فیلم که در ابعاد بالاتر اتفاق می افتد، ممکن است برای برخی انتزاعی باشد، اما از نظر تماتیک، پیوند بین عشق پدر و دختر و نیروهای کیهانی را کامل می کند. میان ستاره ای اثبات می کند که نولان می تواند قلب ها را نه تنها با مغزها، که با قلب خودش نیز لمس کند.

با دانکرک ، نولان فرمول خود برای ایجاد تعلیق را به ناب ترین شکل ممکن ارائه می دهد. او با حذف تقریباً کامل پیش زمینه ی شخصیت ها، دیالوگ های توضیحی و حتی دشمنی که قابل مشاهده باشد، همه ی تمرکز را بر تجربه ی وحشت و انتظار قرار می دهد. فیلم سه خط داستانی را زمین (یک هفته)، دریا (یک روز) و هوا (یک ساعت) با مهارتی استادانه در هم می تند و به تدریج زمان بندی آنها را هم گام می سازد تا به اوجی خردکننده و رهایی بخش برسد. نولان در اینجا بیشتر از هر کارگردان دیگری به قدرت صدا و تصویر خالص متکی است. غرش ترسناک هواپیماهای آلمانی، تیک تاک دیوانه وار موسیقی زیمر، و سکوت مرگبار زیر آب، همه در خدمت القای حس فلاکت و شجاعت هستند. فیلم یک درس عملی در اقتصاد روایی است: هیچ لحظه ای اضافی وجود ندارد. دانکرک یک فیلم ضد جنگ به معنای متعارف نیست؛ بلکه فیلمی است درباره ی بقا، شرافت در لحظات بحرانی، و معجزه ی جمعی که از دل یک فاجعه متولد می شود. این فیلم، نولان را به عنوان استادی بی چون وچرا در ایجاد تنش سینمایی تثبیت کرد و نشان داد که بزرگ ترین درام ها گاهی در سکوت و نگاه رقم می خورند.

ممنتو بمب ساعتی بود که در جشنواره ها منفجر شد و نام نولان را برای همیشه در نقشه ی سینما حک کرد. این فیلم نه تنها به دلیل ساختار معکوس انقلابی اش، که به دلیل هماهنگی کامل فرم و محتوا تحسین می شود. ما دقیقاً مانند لئونارد شلبی (گای پیرس در اجرایی عالی) جهان را تجربه می کنیم: بدون حافظه ی اخیر، با تکیه بر یادداشت های عجولانه و خالکوبی های روی بدن، و درگیر با افرادی که انگیزه هایشان مبهم است. هر صحنه، یک پازل است و هر بار که به عقب می رویم، معنای صحنه ی قبلی تغییر می کند. اما نبوغ فیلم در این است که این بازی ذهنی هوشمندانه، در خدمت کشمکشی عمیقاً انسانی قرار دارد: نیاز به معنا در جهانی آشفته، وسوسه ی انتقام، و فریب خوردگی توسط خود. آیا لئونارد قربانی است یا جلاد؟ آیا حقیقت آن چیزی است که بوده یا آن چیزی است که ما نیاز داریم باور کنیم؟ پایان فیلم با آن نماهای معکوس یکی از پایان بندی های کامل و ویرانگر تاریخ سینماست. ممنتو فیلمی است که با هر بار تماشا، لایه ای جدید آشکار می سازد و اثبات می کند که نولان از همان آغاز، یک استراتژیست روایی در سطح کلاس جهانی بوده است.

پرستیژ احتمالاً کامل ترین فیلم نولان از نظر ساختاری و یکی از فیلم های بزرگ در مورد ماهیت هنر و هنرمند است. رقابت مرگبار بین دو شعبده باز دوره ویکتوریا آنجیر (کریستین بیل) و بوردن (هیو جکمن) استعاره ای تمام عیار از رقابت هنری، وسواس خلاقانه و هزینه های پنهانی یک زندگی در سایه ی فریب است. نولان با چیرگی حیرت آوری، سه زمان روایی مختلف (گذشته ی دور، گذشته ی نزدیک و حال) را در هم می بافد و هر کدام از آنها را با یک دفتر خاطرات مرتبط می سازد. فیلم به صورت مداوم بین دیدگاه این دو رقیب در حرکت است و مخاطب را وادار می کند تا وفاداری خود را بین آنها جابه جا کند. بازی هر دو نقش اول عالی است و حضور کوتاه اما خیره کننده ی دیوید بویی در نقش نیکولا تسلا، حال وهوایی از نبوغ مرموز و ماوراءالطبیعه به فیلم می بخشد. تم اصلی فیلم قربانی در هر سطحی تکرار می شود: قربانی کردن ایمنی، روابط، و در نهایت، خود. صحنه ی پایانی که مخزن های آب را نشان می دهد، هم از نظر دراماتیک شوکه کننده است و هم از نظر تماتیک کاملاً رضایت بخش. پرستیژ فیلمی است که با هر بار تماشا عمیق تر می شود و رازهای جدیدی از فریب و فداکاری را آشکار می کند.

تلقین نقطه ی اوج نولان در ترکیب مقیاس حماسی یک بلاک باستر با پیچیدگی فکری یک فیلم ذهنی است. این فیلم، یک معمای علمی تخیلی چندلایه است که هم به عنوان یک اثر هیجان انگیز سرقتی دقیق و هم به عنوان یک درام روان شناختی درباره ی سوگ، گناه و رهایی عمل می کند. ساختار روایی آن (رویاهایی در درون رویاها) یک شاهکار مهندسی است که مخاطب را کاملاً در دنیای قواعد خود غرق می کند. اما این قواعد هرگز بی هدف نیستند؛ آنها مستقیماً به درد شخصی کاب (لئوناردو دیکاپریو) و پروژه ی نجات او گره خورده اند. صحنه های اکشن مانند مبارزه در راهروی چرخان که قوانین فیزیک را دور می زند یا فروپاشی شهر از نظر خلاقیت بصری بی نظیر هستند. اما قلب فیلم، رابطه ی ظریف و غم انگیز کاب با همسر مرحومش مال (ماریون کوتیار) است. سؤال نهایی فیلم بسیار ساده و انسانی است: آیا ترجیح می دهی در یک واقعیت دردناک زندگی کنی یا در یک رویای شیرین بمیری؟ آن فرفره چرخان روی میز در صحنه ی پایانی، به نمادی ابدی از این انتخاب و همچنین از قدرت سینما در معلق نگه داشتن ما بین واقعیت و خیال تبدیل شده است. تلقین اثری است که هم ذهن را به چالش می کشد و هم احساسات را برمی انگیزد و ثابت می کند که پرفروش ترین فیلم ها هم می توانند عمیق و شخصی باشند.

شوالیه ی تاریکی تنها بهترین فیلم نولان نیست؛ یکی از مهم ترین و تأثیرگذارترین فیلم های قرن بیست ویکم به شمار می رود. این فیلم، مرزهای ژانر ابرقهرمانی را محو کرد و اثری خلق نمود که در عین حال یک حماسه ی شهری، یک تراژدی شکسپیری و یک تریلر جنایی فلسفی است. نولان در اینجا گاتهام را به آزمایشگاهی برای آزمون ایده های بزرگ درباره ی نظم، هرج ومرج، شر و ذات انسان تبدیل می کند. در مرکز این طوفان، نبرد خیر و شری قرار دارد که در تاریخ سینما کم نظیر است: بتمن در برابر جوکر.

اجرای هیث لجر در نقش جوکر، نه یک بازی، که یک پدیده ی فرهنگی است. او جوکر را نه به عنوان یک خلافکار معمولی، که به عنوان یک عامل هرج ومرج (یک آنارشیست فیلسوف مآب) تصویر می کند که هدفش دزدی پول نیست، بلکه از بین بردن ایمان جامعه به نظم و نیکی است. دیالوگ های او و حضورش بر پرده، هربار تماشاگر را می لرزاند. اما فیلم صرفاً نمایش شر نیست. این یک مطالعه ی پیچیده در مورد قهرمانی است. بتمن (کریستین بیل) مجبور است قواعد خود را زیر پا بگذارد، دروغ بگوید و به یک قهرمان تاریک تبدیل شود تا شهر را نجات دهد. سکانس قایق ها که در آن مردم عادی و زندانیان با قدرت منفجر کردن قایق یکدیگر مواجه می شوند یکی از قدرتمندترین صحنه های آزمایش اخلاقی در تاریخ سینماست.

از نظر فنی، فیلم بی عیب است. فیلمبرداری وسیع، طراحی تولید، موسیقی جیمز نیوتن هاوارد و هانس زیمر، و مونتار پیچیده، همگی در خدمت خلق دنیایی غنی و باورپذیر هستند. آرون اکهارت نیز در نقش هاروی دنت، شوالیه ی سفید گاتهام، درخشان است و سقوط او به دوچهره، قلب تراژیک فیلم را کامل می کند. شوالیه ی تاریکی در مورد دوران پس از 11 سپتامبر است: ترس از تروریسم غیرقابل پیش بینی، وسوسه ی زیر پا گذاشتن آزادی ها برای امنیت، و تلاش برای حفظ اخلاق در جهانی که به نظر می رسد همه ی قواعد تغییر کرده اند. این فیلم، بتمن را از یک شخصیت کمیک بوک به یک اسطوره ی مدرن بدل کرد و استانداردی تعیین نمود که تمام فیلم های ابرقهرمانی پس از آن، خود را با آن می سنجند. این تنها یک فیلم ابرقهرمانی برتر نیست؛ یک فیلم بزرگ بدون قید و شرط است. اثری که قدرت سینما را برای سرگرم کردن، به چالش کشیدن و تعریف زمانه ی خود، به نمایش می گذارد.

پایان یک دوران و آغاز دوران دیگر؟

کارنامه ی کریستوفر نولان تا به امروز، داستان یک فیلم ساز است که بی وقفه مرزهای ممکن را جست و جو کرده است. از ساختارشکنی زمان در ممنتو تا تعریف مجدد اسطوره در شوالیه ی تاریکی ، از کاوش در اعماق فضا در میان ستاره ای تا ورود به اعماق ذهن یک دانشمند در اوپنهایمر ، او همواره مخاطب را به مکان هایی برده که سینمای جریان اصلی کمتر جرأت رفتن به آن ها را داشته است. نولان یک محافظه کار تکنولوژیک و یک نوآور روایی است؛ او بر استفاده از جلوه های عملی و فیلمبرداری بر روی نگاتیو اصرار دارد، در حالی که روایت هایش آینده نگرانه هستند.

آیا او گاهی در دام توضیح بیش از حد افتاده است؟ آیا شخصیت هایش گاهی به اندازه ی ایده هایش پرورده نشده اند؟ بدون شک بله. اما در بهترین لحظات که در فیلم هایی مانند شوالیه ی تاریکی ، تلقین ، پرستیژ و ممنتو به وفور یافت می شوند، نولان موفق می شود آن شکاف ظریف بین فکر و احساس را پل بزند. او به ما یادآوری می کند که سینما می تواند هم یک ترن هوایی پرسرعت باشد و هم یک معبد برای تأمل.

با نگاهی به آینده و پروژه ی حماسی بعدی او، به نظر می رسد سفر نولان به سوی داستان گویی در مقیاسی بزرگ تر ادامه دارد. کریستوفر نولان با “اودیسه” بار دیگر وسوسه ی بلندپروازانه ی خود را برای به تصویر کشیدن امر غیرممکن به نمایش می گذارد. این فیلم وعده ی یک اثر حماسی مجلل و متکی بر جلوه های عملی خیره کننده را می دهد که سفر اودیسه را با جزییاتی ملموس و تقریباً باورکردنی زنده می کند. با این حال، همان گونه که مشخص است، نولان کمتر به جادوی اساطیر یونان علاقه مند است و بیشتر بر روی واقع گرایی سرد و نفس گیر یک سفر بقا متمرکز شده است. این انتخاب جسورانه (کنار گذاشتن سایکلوپ ها و سیرن ها به نفع طوفان های خروشان و کشمکش های انسانی در تریلر تبلیغاتی ابتدایی فیلم) می تواند شاهکاری نفس گیر خلق کند، یا می تواند قلب اسطوره را بیرون بکشد و اثری باقی بگذارد که با وجود تصاویر خیره کننده ی آی مکس، از آن گرمای اساسی و حس شگفتی که هزاران سال این داستان را زنده نگه داشته، بی بهره باشد. نولان، همانند قهرمانش، در حال ریسک کردن با یک بازگشت پرخطر به خانه است.

اما در روزی سرد از دسامبر 2025، نخستین پیش نمایش ادیسه ی کریستوفر نولان، همچون هدیه ای پیش از موعد برای سینمادوستان جهان رونمایی شد. این اثر عظیم که اقتباسی از حماسه جاودان هومر است، قرار است در ژوییه 2026 به عنوان یک بلاک باستر تمام عیار روی پرده برود. با بودجه ای 250 میلیون دلاری و بازی ستاره هایی چون مت دیمون در نقش اودیسه، رابرت پتینسون در نقش آنتینوئوس و آن هتوی در نقش پنه لوپه، نولان بار دیگر عزم خود را برای تعریف کردن یک اسطوره کهن در بزرگ ترین قالب ممکن سینمای امروز جزم کرده است. او که همیشه در تاریخ سینما جستجوگر بوده، این بار به سرچشمه داستان گویی بشر بازگشته است. نولان برای این سفر حماسی، از جسورانه ترین ابزارهای ممکن استفاده کرده است: ادیسه نخستین فیلم تاریخ خواهد بود که به طور کامل با دوربین های IMAX 70 میلی متری فیلمبرداری شده، گویی می خواهد عظمت افسانه را با ملموس ترین تصویر ممکن ثبت کند. او به جای تکیه بر جلوه های دیجیتال، برای خلق هیولای یک چشم، به هنرمندی عملی و عروسک های غول آسای مکانیکی روی آورده است. دوربین او از بیابان های صحرای غربی تا جزایر یونان و افق دید سیسیل را درنوردیده تا همان مسیر دریایی اودیسه را با وفاداری بصری دنبال کند. این ها همه نشان دهنده عشق نولان به واقعیت درون قاب است؛ حتی اگر داستان، خود سرشار از جادو و افسون باشد. او نه در پی بازسازی موزه ، که در جست وجوی جانِ دوباره بخشیدن به یک رویاست.

اما صرف نظر از آنچه در پیش است، او تاکنون مجموعه ای از آثار خلق کرده که نه تنها تعریف کننده ی دوران خود هستند، بلکه به دلیل جسارت، بینش و استادی بی چون وچرای سینمایی، ماندگار خواهند بود. در جهانی که اغلب به سمت آسان گیری پیش می رود، عظمت خیره کننده ی نولان موهبتی است برای سینما و برای همه ی ما که عاشق قدرت داستان ها هستیم.