تیم ملی فوتبال عربستان سعودی برای هفتمین بار در تاریخ خود به مرحله نهایی جام جهانی صعود کرده است؛ با این حال، در مسیر این صعودها، در چهار دوره ترجیح داده شد که سبزپوشان با سرمربی ای متفاوت از مربی مرحله مقدماتی راهی جام جهانی شوند. شاید در نگاه نخست این تصمیم در جام جهانی 1994 با هدف بهبود عملکرد منطقی به نظر می رسید؛ زمانی که محمد الخراشی، سرمربی موقت داخلی، در پایان مرحله انتخابی هدایت تیم را برعهده گرفت. اما این رویکرد در جام های جهانی 2006 و 2018 نتیجه ای معکوس به همراه داشت.

در روزهای اخیر، بحث ها درباره آینده هروه رنار، سرمربی فرانسوی تیم ملی عربستان، افزایش یافته است؛ آن هم پس از پایان رقابت های جام کشورهای عربی که در قطر برگزار شد و طی آن الأخضر با شکست برابر اردن در مرحله نیمه نهایی، شانس قهرمانی را از دست داد.

بر اساس منابع روزنامه الشرق الاوسط ، رنار همچنان تحت ارزیابی فنی عمیق، آرام و دقیق قرار دارد و نتیجه این بررسی ها به طور قطع یکی از دو حالت خواهد بود: یا ادامه همکاری او با تیم ملی که گزینه ای محتمل است، یا برکناری اش در صورتی که ثابت شود نتایج اخیر در پلی آف جام جهانی 2026 و نیز جام عربی نشان دهنده وجود مشکل فنی جدی است که نیاز به راه حل های فوری دارد.

هروه رنار که اکنون با 66 مسابقه، رکورددار بیشترین تعداد بازی به عنوان سرمربی تیم ملی عربستان در تاریخ این تیم است و با اختلاف پنج بازی از ناصر الجوهر (61 بازی) پیشی گرفته، دیگر همان تصویر درخشان گذشته را در عملکرد تیم ارائه نمی دهد. به طور کلی، دوره نخست حضور او با الأخضر به مراتب موفق تر و قوی تر از دوره کنونی اش بوده است.

گرچه صحبت از جدایی رنار در شبکه های اجتماعی و رسانه ها منطقی به نظر می رسد، اما قرارداد او تا سال 2027 و پس از جام جهانی اعتبار دارد. پرسش اصلی این روزها این است که آیا رنار در برابر موج درخواست ها برای برکناری اش پیش از جام جهانی مقاومت خواهد کرد یا سرنوشتی مشابه گابریل کالدِرون، سرمربی سابق پرسپولیس خواهد داشت و پیش از رسیدن به جام جهانی کنار گذاشته می شود؟

چرا بحث جدایی رنار مطرح شده است؟

هروه رنار پس از ثبت دستاوردهایی ماندگار، به چهره ای محبوب و نمادین نزد هواداران تیم ملی عربستان تبدیل شد. بازگشت او برای هدایت الأخضر به جای روبرتو مانچینی ایتالیایی، برای بسیاری همچون طناب نجاتی امیدبخش بود؛ هرچند این بازگشت پس از ترک داوطلبانه رنار در پایان جام جهانی 2022 برای هدایت تیم ملی زنان فرانسه، با ترک هایی در روابط همراه بود.

رنار در مأموریت جدید خود موفق شد عربستان را به جام جهانی 2026 برساند، هرچند این صعود از طریق مرحله دوم و نه به صورت مستقیم انجام شد، اما هدف نهایی محقق گردید.

با این حال، بحث جدایی او زمانی جدی شد که تیم ملی عربستان با هویتی کم تهاجمی و تا حدی متزلزل ظاهر شد؛ قهرمانی جام خلیج فارس در کویت را از دست داد، صعود مستقیم به جام جهانی را کسب نکرد و از جام کشورهای عربی نیز کنار رفت؛ رقابتی که هم هواداران و هم بازیکنان آن را هدفی مهم تلقی می کردند.

رنار و برنامه ریزی مداوم برای جام جهانی

رنار و کادرش بدون فکر به استعفا یا جدایی، همچنان روی برنامه های آماده سازی تیم ملی برای جام جهانی آینده کار می کنند؛ با حضور در مسابقات مختلف و زیر نظر گرفتن بازیکنانی که ممکن است شانس حضور در هفتمین جام جهانی عربستان را داشته باشند.

رنار در پنجم دسامبر جاری، پس از حضور در مراسم قرعه کشی جام جهانی 2026، در گفت وگویی اختصاصی با الشرق الاوسط درباره زمان آغاز آماده سازی تیم گفت: هنوز نمی دانیم. وقتی تصویر کلی مشخص شود، آماده سازی همه جانبه را آغاز می کنیم.

ثبات یا تغییر؛ هدف عربستان در جام جهانی 2026 چیست؟

تجربه های گذشته تیم ملی عربستان نشان داده که تغییر سرمربی اغلب به نتایج ایده آل منجر نشده است. با این حال، تصمیم نهایی بر اساس اهداف عربستان در جام جهانی آینده، که با حضور گسترده تر تیم ها برگزار می شود، اتخاذ خواهد شد: اینکه سطح توقعات چیست و آیا رنار توان تحقق آن ها را دارد یا خیر.

از منظر تاریخی، در مقدماتی جام جهانی 1994، برزیلی کاندیدو هدایت تیم را برعهده داشت، اما در آستانه دیدار سرنوشت ساز کنار گذاشته شد و محمد الخراشی جایگزین او شد؛ کسی که با پیروزی تاریخی 4 3 برابر ایران، عربستان را برای نخستین بار به جام جهانی رساند. سپس برای آماده سازی، لئو بن هاکر هلندی جذب شد اما دو ماه بعد برکنار شد و در نهایت خورخه سولاری آرژانتینی تیم را تا مرحله یک هشتم نهایی رساند؛ دستاوردی که تکرار نشد.

در جام جهانی 1998، تیم ملی در مرحله انتخابی با نلو وینگادا کار می کرد، اما در پایان مرحله دوم برکنار شد و اتو فیستر آلمانی جای او را گرفت. فیستر در 19 بازی از جمله جام کنفدراسیون ها و جام عربی هدایت تیم را برعهده داشت، اما در جام جهانی فرانسه، کارلوس آلبرتو پریرا برزیلی سرمربی شد.

در جام جهانی 2002، صعود با اسلوبودان سانتراچ صرب آغاز شد و با ناصر الجوهر ادامه یافت. الجوهر تیم را به جام جهانی رساند و تا پایان مرحله گروهی هدایت کرد.

در مسیر جام جهانی 2006، ابتدا ناصر الجوهر سرمربی بود، سپس کالدِرون آرژانتینی تیم را به جام جهانی رساند، اما به دلیل نتایج ضعیف در غرب آسیا برکنار شد و پاکِتا برزیلی در آلمان هدایت تیم را برعهده گرفت.

همین سناریو برای برت فان مارویک هلندی نیز تکرار شد؛ او عربستان را به جام جهانی 2018 رساند اما پیش از آغاز مسابقات برکنار شد و خوان آنتونیو پیتزی اسپانیایی جایگزینش شد. در جام جهانی 2022 اما شرایط متفاوت بود؛ برای نخستین بار، هروه رنار از ابتدای مرحله مقدماتی تا خود جام جهانی روی نیمکت نشست و با صدرنشینی زودهنگام تیم را راهی قطر کرد و با پیروزی تاریخی برابر آرژانتین، یکی از بزرگ ترین شگفتی های تاریخ جام جهانی را رقم زد؛ بردی که فیفا آن را از بزرگ ترین سورپرایزهای تاریخ این رقابت ها توصیف کرد.