تاریخ هنر هفتم فراز و نشیب های زیادی داشته اما یک سال خاص وجود دارد که کیفیت و تراکم آثارش دیگر هرگز تکرار نشد. اگر نگاهی دقیق به تقویم اکران بیندازید متوجه می شوید که بهترین سال تاریخ سینما بدون شک 1975 بوده است.

در این بازه زمانی کوتاه تراکمی عجیب از شاهکارهایی دیده می شود که هر کدام به تنهایی می توانستند هویت یک دهه را تعریف کنند اما همگی به طرز شگفت انگیزی در عرض دوازده ماه روی پرده نقره ای رفتند

از درام روانشناختی و ویرانگر پرواز بر فراز آشیانه فاخته گرفته تا طنز سیاه و ساختارشکن مانتی پایتون و جام مقدس همگی در این سال متولد شدند. اما شاید مهم ترین نقطه عطف اکران فیلم آرواره ها به کارگردانی استیون اسپیلبرگ جوان بود. این اثر نه تنها گیشه ها را فتح کرد بلکه مفهوم بلاک باستر تابستانی را به وجود آورد و مسیر تجاری صنعت سرگرمی را برای همیشه تغییر داد.

نکته ای که 1975 را از تمام ادوار متمایز می کند تنوع ژانری باورنکردنی آن است. در حالی که استنلی کوبریک با بری لیندون استانداردهای زیبایی شناسی بصری و نورپردازی را جابه جا می کرد سیدنی لومت با بعد از ظهر سگی اوج سینمای اجتماعی و اعتراضی را به نمایش گذاشت. حتی رابرت آلتمن با فیلم نشویل روایتی پیچیده و چندلایه را عرضه کرد که هنوز هم در مدارس معتبر سینمایی تدریس می شود.

این حجم از خلاقیت خالص و نوآوری باعث شده تا لقب بهترین سال تاریخ سینما برازنده این دوره باشد. برخلاف امروز که دنباله ها و بازسازی های تکراری سینما را احاطه کرده اند آن دوران اوج شکوفایی شاهکارهای کلاسیک و اورجینال بود. فیلمسازان در آن زمان جرات ریسک کردن داشتند و استودیوها به دیدگاه های هنری مولفان احترام می گذاشتند؛ دورانی طلایی که شاید دیگر هرگز با این غلظت در هالیوود تکرار نشود.

منبع:گجت نیوز