برخلاف تصور رایج، انسان های اولیه لزوماً عمر کوتاهی نداشتند. برخی از آن ها به لطف ژن های مقاوم، سازگاری تکاملی و بدن هایی ساخته شده برای بقا، عمرهایی داشتند که امروز هم تحسین برانگیز است. شاید راز طول عمر برخی انسان های امروزی، نه در آزمایشگاه های مدرن، بلکه در ژن هایی نهفته باشد که از عصر یخبندان به ما رسیده اند.

واقعیت این است که در دنیای قدیم مرگ ومیر نوزادان و کودکان بسیار بالا بود اما کسانی که از کودکی جان سالم به در می بردند، گاهی دهه ها بیشتر از انتظار زندگی می کردند.

پژوهشی که نتایج آن در نشریه علمی GeroScience منتشر شده نشان می دهد که ریشه های ژنتیکی بسیار قدیمی می توانند نقش کلیدی در طول عمر ایفا کنند.

در این پژوهش دانشمندان ژنوم 333 فرد صدساله را با ژنوم بیش از 100 انسان باستانی اروپایی مقایسه کردند. نتیجه شگفت انگیز بود. افرادی که به 100 سالگی رسیده بودند، شباهت ژنتیکی بیشتری با شکارچی ـ گردآورندگان غرب اروپا پس از عصر یخبندان داشتند.

انسان های اولیه در شرایطی زندگی می کردند که غذا محدود بود. بیماری ها درمان نداشتند، و سرما، قحطی و استرس دائمی بود. در چنین محیطی، فقط افرادی با بدن های مقاوم تر، سیستم ایمنی قوی تر و توانایی بهتر در مدیریت استرس زنده می ماندند.

این ویژگی ها به مرور در ژن ها تثبیت و طی هزاران سال به نسل های بعد منتقل شدند. دانشمندان تخمین می زنند داشتن این میراث ژنتیکی می تواند احتمال رسیدن به 100 سالگی را تا حدود 38 درصد افزایش دهد.

جالب اینکه پژوهش نشان می دهد ژن های مرتبط با کشاورزان اولیه اروپا الزاماً با طول عمر بیشتر همراه نیستند و حتی ممکن است با افزایش برخی بیماری ها مرتبط باشند. بر اساس گزارش interestingengineering تغییر ناگهانی رژیم غذایی، زندگی یکجانشین و تماس نزدیک با حیوانات اهلی، فشارهای تازه ای بر بدن انسان وارد کرد. فشارهایی که احتمالا اثرات منفی بلندمدت داشته اند.

البته پژوهشگران تأکید می کنند که سبک زندگی سالم، تغذیه، فعالیت بدنی و پزشکی مدرن همچنان نقش اساسی دارند. اما این پژوهش نشان می دهد که بعضی از ما با یک مزیت ژنتیکی قدیمی متولد می شویم و به عبارت دیگر، طول عمر بالا فقط نتیجه انتخاب های امروز ما نیست. بلکه تا حدی ارثی از نبرد اجدادمان با طبیعت خشن گذشته است.

شواهد باستان شناسی و استخوان شناسی نشان می دهد برخی انسان های ماقبل تاریخ دچار سایش شدید دندان ها، آرتروز و تغییرات استخوانی ناشی از کهنسالی بوده اند. نشانه هایی که فقط در صورت رسیدن به سنین بالا ظاهر می شود. این یافته ها نشان می دهد سالمندی پدیده ای مدرن نیست بلکه بخشی از تاریخ زیستی انسان است.