چند روز قبل، تنها با فرود آمدن چکش یک قاضی، ایلان ماسک یک باره چهارده درصد به رؤیای دیرینه اش نزدیک تر شد: تبدیل شدن به نخستین تریلیونر تاریخ.

او همیشه دوست دارد وانمود کند که ثروت افزایی اش چیزی شبیه یک رسالت است؛ گویی هر بار که کسی او را حریص می نامد، لبخندی می زند و در پناه استدلالی که سال هاست برای خود ساخته، آرام می گیرد. این استدلال را بارها و بارها تکرار کرده:

آگاهی انسانی ارزشمند است، اما اگر زمین نابود شود، این آگاهی نیز خاموش خواهد شد. زمین محدود است، روزی غیرقابل سکونت می شود، و بنابراین بشر باید راهی برای ادامهٔ حیات بیرون از این سیاره پیدا کند؛ اول در مریخ، و بعد در منظومه های دور؛ و برای این مأموریت، او تا جایی که ممکن است پول لازم دارد. پس اگر کمی چشم تنگی نکنیم، ثروتمند شدن او نه تنها بد نیست، بلکه قهرمانانه هم هست.

اما این روایت، هرچند جذاب، حقیقت را کامل نمی گوید.

زمین البته با تهدیدهایی روبه روست، اما نه آن قدر که نسل بشر را به زودی نابود کند. تغییرات اقلیمی ما را منقرض نمی کند؛ فقط زندگی را سخت تر و تلخ تر می کند. حقیقت این است که راه فراری وجود ندارد. ما باید بمانیم، رنج بکشیم، و نسل ها تلاش کنیم تا خرابی هایی را که خودمان ساخته ایم ترمیم کنیم.

اگر کمی از هیاهوی کوتاه مدت فاصله بگیریم، حتی می توانیم امیدوار هم باشیم. انسان هزاران سال در برابر شکارچیانی که می خواستند او را بخورند یا غذایش را بدزدند دوام آورد. امروز شاید همه به گوشی هایشان معتاد باشند، اما این چیزی از توان بقا در وجودمان کم نمی کند. ما روی زمین سرد یا گرم، با تسلا و اینترنت ماهواره ای یا بدون آنها، دوام خواهیم آورد؛ حداقل تا زمانی که جو زمین در حدود یک میلیارد سال دیگر غیرقابل تنفس شود.

با این حساب، پروژه فرستادن لوله های عظیم سوخت سوز به نزدیک ترین سیاره همسایه، چندان هم شبیه طرح نجات بشریت نیست. نه عجله ای برای ترک زمین وجود دارد، نه راه حلی برای اینکه ساکنان آینده مریخ چگونه از تابش مرگبار یا خاک غیرقابل کشت آن جان سالم به در ببرند.

ماسک این ها را می داند. همان گوگلی که ما داریم، او هم دارد. اما شاید خودش هم کم کم پذیرفته که رؤیای شهرنشینی در مریخ در طول عمرش دست نیافتنی است. او زمانی که طبق پیش بینی های خودش اولین مأموریت سرنشین دار را راهی کند، نزدیک 60 ساله خواهد شد؛ و زمانی که شهر خودکفا مریخی اش بنا شود، بین 73 تا 83 سال خواهد داشت.

در ماه های اخیر، رؤیاهایش حتی عجیب تر هم شده اند: حالا می خواهد دایره المعارفی که توسط هوش مصنوعی نوشته شده را روی سنگ حک کند و در مریخ و فضا پخش کند. گویی می خواهد چیزی از خود باقی بگذارد، چون می داند شهر مریخی اش را هرگز نخواهد دید.

شاید اگر خیلی عجله کند، پیش از آنکه چشم از جهان ببندد، بتواند چند جسد را روی آن سیاره سرخ و مرده رها کند؛ چیزی که خودش هم گفته بخشی از برنامه اش است. اما انسان بدون او هم ادامه خواهد داد. دوره نابرابری های کاریکاتوری میان فقیر و غنی پایان خواهد یافت. بشر روی این سیاره ناقص دوام خواهد آورد، و شاید روزی، اگر خوش شانس باشیم، نسلی بتواند با فناوری هایی که هنوز نمی شناسیم، به سیاره ای دیگر سفر کند و مستعمره ای تازه بنا کند.

شاید در کتاب های آن نسل، نام ایلان ماسک در فهرست مردانی که زمانی ثروتمند بودند، بیاید؛ زمانی که هنوز ثروتمندان وجود داشتند .

اما به زمان حال برگردیم؛، ماسک درگیر نبردی حقوقی بود تا بسته پاداش 56 میلیارد دلاری اش در تسلا را نجات دهد؛ بسته ای که او را به ابرمیلیاردر تبدیل کرد. سال گذشته دادگاهی این بسته را به دلیل نفوذ بیش از حد او در تسلا لغو کرد. و حالا؟ او در دادگاه تجدیدنظر پیروز شد؛ و چون ارزش بسته طی سال ها افزایش یافته، یک باره 139 میلیارد دلار به ثروتش اضافه شد. بله. ماسک پول هنگفتی به دست آورد، و مأموریت نجات بشر همچنان پابرجاست.