در دنیای خودرو، رکوردهای سرعت فقط عدد و رقم نیستند؛ آن ها ویترین توان فنی خودروسازان و میدان آزمون جسورانه ترین ایده های مهندسی اند. امروز چندین برند بزرگ در پی عبور از مرز حدود 480 کیلومتر بر ساعت (300 مایل بر ساعت) هستند، اما نامی که همچنان به عنوان نماد مطلق سرعت می درخشد، بوگاتی است. با این حال، پشت این شکوه داستان هایی نهفته که کمتر درباره شان صحبت شده؛ از جمله تصادفی هولناک با ویرون در پیست ناردو که نشان داد سرعت، همیشه بهای خود را طلب می کند.

براساس گزارش carbuzz، از اوایل دهه 1990 میلادی، بوگاتی بارها و بارها استانداردهای تازه ای برای سرعت تعریف کرده است. EB110 آغازگر این مسیر بود، اما نقطه عطف واقعی زمانی رقم خورد که ویرون با موتور افسانه ای W16 چهار توربو و قدرت 1001 اسب بخار، برای نخستین بار از مرز 400 کیلومتر بر ساعت عبور کرد. همین لحظه کافی بود تا بوگاتی به پادشاه بی چون و چرای سرعت تبدیل شود؛ جایگاهی که حتی با وجود رکوردشکنی رقبا، همچنان رنگ نباخته است.

برای سال ها، پیست آزمایشی اِهرا لِسین (Ehra Lessien) متعلق به فولکس واگن، برگ برنده بوگاتی در ثبت رکوردهای سرعت بود؛ مسیری منحصر به فرد که امکان رسیدن ایمن به سرعت های بسیار بالا را فراهم می کرد. اما از دست رفتن دسترسی به این پیست که اخیرا فاش شده، بوگاتی را وادار کرد تا رکورد سرعت W16 میسترال را در مکانی دیگر در آلمان ثبت کند. همین اتفاق نگاه ها را دوباره به این پرسش جلب کرد: واقعا بهترین مکان برای ثبت رکورد سرعت کجاست؟

ویرون به عنوان اولین خودروی تولیدی که مرز 400 کیلومتر بر ساعت را در 29 آوریل 2005 شکست، مشهور است. اما این موفقیت بدون آزمایش های خطرناک به دست نیامد. در جریان یکی از این تست ها در پیست مدور ناردو، لوریس بیکوکی، راننده تست بوگاتی، با یک پروتوتایپ ویرون به سرعت 398 کیلومتر بر ساعت رسید اما ناگهان یکی از لاستیک ها منفجر شد.

این انفجار منجر به تصادفی هولناک شد که در آن حدود 1800 متر از گاردریل های پیست تخریب شد. بیکوکی به طرز معجزه آسایی تنها با جراحات جزیی نجات یافت. بوگاتی هرگز جزییات این حادثه را علنی نکرد، تا اینکه در سال 2017 بیکوکی در مصاحبه ای پرده از این اتفاق برداشت.

بیکوکی بازگو می کند: در پایان دور دوم با حداکثر سرعت، ناگهان صدایی شنیدم و بعد... بوم! لاستیک جلو سمت چپ منفجر شد و گلگیر را با خود برد. شیشه جلو خرد شد و دید من عملا کور شده بود. در آن لحظه سرعت من نزدیک به 400 کیلومتر بر ساعت بود. پدال ترمز کار نمی کرد، بنابراین خودرو را به گاردریل چسباندم تا با استفاده از اصطکاک، سرعت را کم کنم.

پیست ناردو یک بیضی کامل به طول 12٫5 کیلومتر است. این پیست دارای شیب جانبی است که در سرعت های خاص، به راننده اجازه می دهد تا بدون چرخاندن فرمان، مستقیم حرکت کند. هر لاین یک سرعت خنثی دارد:

لاین یک: 100 کیلومتر بر ساعت

لاین دو: 140 کیلومتر بر ساعت

لاین سه: 190 کیلومتر بر ساعت

لاین چهار: 240 کیلومتر بر ساعت

وقتی سرعت از 240 کیلومتر بر ساعت فراتر می رود، نیروی گریز از مرکز شدیدی به خودرو وارد می شود. در سرعت 360 کیلومتر بر ساعت، راننده باید فشار 0.35g را تحمل کند. این فشار جانبی دائمی باعث انتقال وزن به لاستیک ها، افزایش شدید دما و تخریب ساختار داخلی لاستیک می شود. در واقع، لاستیک هایی که برای حرکت مستقیم طراحی شده اند، در یک مسیر دایره ای تحت فشار دوگانه قرار می گیرند که ریسک انفجار را به شدت بالا می برد.

برای درک بهتر، در رکورد جدید بوگاتی با میسترال، میشلن تاکید داشت که لاستیک ها پس از تنها حدود 10 کیلومتر رانندگی با سرعت های نزدیک به 400 کیلومتر بر ساعت باید تعویض شوند.

اگر پیست های دایره ای برای سرعت های فوق العاده بالا مناسب نیستند، پس کجا باید رکورد زد؟ در تئوری، یک جاده کاملا مستقیم، چند بانده و بسیار طولانی (بدون هیچ شیبی) ایده آل است. اما مشکل اینجاست که ابرخودروهای مدرن برای رسیدن به سرعت نهایی و سپس توقف ایمن، به مسیرهایی به طول 10 تا 12 کیلومتر نیاز دارند. برای مثال باندهای ناسا با طول 5 کیلومتر، برای شتاب گیری و ترمزگیری این غول ها بسیار کوتاه هستند.

بهترین راهکار و گزینه، ترکیبی از مسیر شیب دار و مستقیم است (مانند اهرا لسین). راننده در بخش شیب دار سرعت را به 200 کیلومتر بر ساعت می رساند و به محض ورود به مسیر مستقیم 8 کیلومتری، پدال گاز را تا انتها فشار می دهد.

در حال حاضر، پیست ATP پاپنبورگ آلمان با مسیر مستقیم 4 کیلومتری، جدی ترین گزینه برای خودروسازانی مثل بوگاتی و شورولت (کوروت ZR1) است تا مرزهای مهندسی را جابه جا کنند.