جلسه روز چهارشنبه، رییس جمهور با فعالان سیاسی، شروع نزاع هایی سیاست زده بود. پاسخ صریح رییس جمهور به تک نسخه طیف رادیکال اصلاح طلب در مواجهه با بحران های کشور یعنی مذاکره ، چندان به مذاق حامیان دیروزش خوش نیامد.

به گزارش فرهیختگان، درحالی که چهره های سیاسی که در زمره موافقان دولت قرار نمی گیرند به تبعیت از اقتضائات سیاست و با درک شرایط حساس کشور، نقد به رییس جمهور را مشفقانه و در جهت پیشبرد بهتر امور حکمرانی مطرح کردند، طیف رادیکال اصلاح طلب همچنان از موضعی طلبکارانه، متوقع و عصبی رییس جمهور را مورد خطاب قرار داد و به دفعات رییس جمهور را به عدم حمایت تهدید کرد و حتی در مواردی تبدیل به اپوزیسیون دولت هم شد؛ رفتاری که نشان می دهد، برخلاف ادعاهای طیف رادیکال اصلاح طلب، آنان نه فهم درستی از امر سیاسی دارند، نه خوانشی درست از سیاست ورزی و مهم تر آنکه در میانه نگاه سیاه و سفیدشان، حد وسطی برایشان تعریف نشده است.

نقطه اوج این انتقادها را می توان در واکنش برخی رسانه های اصلاح طلب به جلسه اخیر احزاب با رییس جمهور دید. واقعیت آن است که رییس جمهور با توجه به واقعیت های بین المللی و خواست طرف آمریکایی، ایده مذاکره در شرایط فعلی را رد کرد؛ اما رسانه های اصلاحات خوانشی دیگر از این اتفاقات داشتند.

احمد زیدآبادی که از جمله افراد حاضر در جلسه با رییس جمهور بود در یادداشتی که بعد از پایان جلسه، منتشر کرد، نوشت: اگر این حرف را بپذیریم که آمریکا نامرد است، آیاعدم مذاکره با آن، موجب خنثی کردن نامردی اش می شود؟ در انتها هم برآوردش این بود که برگزاری این جلسات، عین اتلاف وقت است و حاضران هم جز نمایش، کار دیگری نمی کنند.

محمدقوچانی هم در یادداشتی کمی مشقفانه تر از رییس جمهور خواست که در سیاست خارجی، خلاقیت و ابتکار به خرج دهد.

انتقاد اصلاح طلبان، تشویق تندروها هم تیتری بود که روزنامه هم میهن در واکنش به جلسه چهارشنبه انتخاب کرد. روزنامه سازندگی هم با تله استراتژیک به این جلسه واکنش نشان داد.

گزاره روشن این موضع گیری ها، عبور از پزشکیان بود. طرح این استدلال که رییس جمهور زودتر از آنچه انتظار می رفت، تنها شد تعبیر دقیق تر این گزاره است که عبور اصلاح طلبان از پزشکیان که همزمان با پیچیده شدن شرایط دولت شروع شده بود، حالا بیش از گذشته روشن شده است.

حمایت به شرط اصلاح طلبان از دولت پزشکیان و تأکید بر سهم خواهی ها، تا آنجا ادامه داشت که دولت توقعات آنان از حکمرانی را پیش ببرد. در این میان چندان مهم نیست که اجرای این توقعات و انتظارات با در نظر گرفتن شرایط کشور، اساساً ممکن است یا خیر؟ به نظر آنان دولت می بایست تمام انرژی اش را برای تحقق این انتظارات صرف کند و در صورت عدم تحقق این شروط، حمایتی در کار نخواهد بود. همان مسیر خطا در ماجرای حمایت از روحانی و پس از آن تحریم صندوق این بار در ماجرای حمایت از دولت پزشکیان در حال وقوع است.

شاید می بایست ریشه عدم اقبال عمومی به جریان اصلاحات را در همین رویه جست وجو کرد؛ اصلاح طلبان در مواجهه با انتخابات و اساساً کنش سیاسی، متوقعانه عمل می کنند و چون با شرط و شروط و اما و اگر عمل می کند پیش از شروع هر رقابت و کنش سیاسی خود به خود، خودشان را حذف می کنند.