اگرچه برای عموم مردم ممکن است هر هواپیمای نظامی جنگنده به نظر برسد، اما برخی از آن ها دقیقاً در این دسته قرار نمی گیرند. برای مثال، هواپیمای افسانه ای A-10 Warthog در تعریف جنگنده نمی گنجد. حرف A در A-10 مخفف واژه Attack (تهاجمی) است و هر هواپیمایی که تنها این عنوان را دارد، به طور خاص برای مأموریت های تهاجمی علیه اهداف زمینی ساخته شده است. هواپیماهایی مانند A-10 می توانند نیروهای دشمن روی زمین، تانک های اصلی میدان نبرد و سنگرها را نابود کنند تا نیروهای خودی مأموریت را با امنیت بیشتری انجام دهند.

جنگنده ها امتیاز منحصربه فردی دارند: طراحی آن ها برای سرعت و مانورپذیری است. در حالی که A-10 حتی به سرعت 800 کیلومتر بر ساعت نمی رسد، جنگنده ای مانند F-15 Strike Eagle که یک اسطوره در صنعت هوانوردی نظامی است، می تواند به سرعت بیش از 2٬880 کیلومتر بر ساعت دست یابد. دلیل این تفاوت، وزن کمتر و البته زره بسیار کمتر در جنگنده هاست. یک A-10 می تواند چند ضربه مستقیم دریافت کند و همچنان پرواز کند، زیرا با زره تیتانیومی تقویت شده است.

در زمینه تسلیحات نیز تفاوت مشخص است. به جز توپ هفت لول 30 میلی متری GAU-8/A که قدرت اصلی A-10 است، هواگردهای تهاجمی معمولاً به انواع بمب ها و موشک های هوا به زمین مجهز می شوند. اما جنگنده ها بیشتر برای مقابله با هواگردهای دشمن مسلح می شوند؛ در نتیجه عمدتاً موشک های هوا به هوا حمل می کنند.

به جز A-10، نیروی هوایی ایالات متحده از نسخه ای به شدت اصلاح شده از هواپیمای باری C-130 به عنوان هواپیمای تهاجمی استفاده می کند. بله درست خواندید: یک هواپیمای باری، هواپیمای تهاجمی است. هواپیمای AC-130J Ghostrider که گاه فرشته مرگ نامیده می شود، برای پشتیبانی نزدیک هوایی از نیروهای زمینی و با استفاده از بسته حمله دقیق ساخته شده است. این اصلاحات هواگرد سابق باری را به توپ های 30 و 105 میلی متری، همچنین مجموعه ای از بمب ها و موشک های هوا به زمین مجهز می کند.

جنگنده هایی مانند F/A-18 Super Hornet نیز گاه مأموریت تهاجمی انجام می دهند، و همین دلیل وجود حرف A در نام آن است. در حالی که AC-130J و A-10 معمولاً پشتیبانی نزدیک ارائه می دهند، سوپر هورنت می تواند پشتیبانی دور را برای نیروهای خودی فراهم کند؛ یعنی فاصله بیشتری از میدان نبرد دارد اما همچنان درگیر عملیات است. سوپر هورنت ها معمولاً در کنار بمب های لیزری، چند موشک هوا به هوا، بمب های چندمنظوره، راکت و حتی مین حمل می کنند.

با این حال، بین جنگنده های مدرن و مأموریت های تهاجمی همپوشانی فراوانی وجود دارد، زیرا هر جنگنده قادر است بمب حمل کند و وارد مأموریت تهاجمی شود. تنها تفاوت در میزان تناسب و کارایی برای این نقش است. برای نمونه، A-10 و AC-130J می توانند مدت بیشتری بر فراز منطقه جنگی پرواز کنند و به دلیل زره خود همچنان کارآمد بمانند، اما F-22 چنین توانایی ندارد.