آذر منصوری، رییس جبهه اصلاحات ایران، در هم میهن نوشت: با اندوهی عمیق و دلی آکنده از غم، در سوگ بانویی می نویسیم که نبودنش خلییی سنگین و جان سوز بر دل های ما نهاده است؛ دکتر اشرف بروجردی؛ زنی که نامش با نجابت، خرد، صبوری و تعهد پیوند خورده بود و رفتنش برای همراهان و دوستانش، به ویژه آنان که سال ها در کنار او زیسته اند، باورپذیر نیست. او از تبار اصلاح و امید بود؛ زنی که آرام می آمد، آرام می ماند و عمیق اثر می گذاشت.

دکتر بروجردی همسر شهید معتمدیان بود؛ زنی که داغ فقدان را از نزدیک زیست و سال ها با اندوهی خاموش، اما قامتی استوار، مسیر زندگی را پیمود. او مادر زنده یاد دکتر معتمدیان نیز بود و چه دشوار است نوشتن از مادری که بار دو سوگ بزرگ را با صبری کم نظیر به دوش کشید. صبر او از جنس سکوت نبود؛ پایداری خردمندانه ای بود آمیخته با مهربانی، که رنج شخصی را به نیرویی برای همراهی با دیگران بدل می کرد.

در عرصه عمومی، کارنامه ای روشن و ماندگار از خود به جا گذاشت. ریاست کتابخانه ملی ایران برای او صرفاً یک مسئولیت اداری نبود، بلکه مأموریتی فرهنگی و اخلاقی به شمار می آمد. با نگاهی ژرف به میراث مکتوب و حافظه تاریخی این سرزمین، کوشید کتابخانه ملی را به خانه ای امن برای دانش، گفت وگو و امید بدل سازد و با تدبیر و آرامش، به آن اعتباری تازه ببخشد.

در دولت اصلاحات، به عنوان معاون اجتماعی وزارت کشور، صدای جامعه مدنی و مدافع شنیده شدن مطالبات اجتماعی بود. او سیاست را میدان قدرت طلبی نمی دانست، بلکه عرصه خدمت و مسئولیت می فهمید. باور عمیقش به اخلاق، انسان محوری و مشارکت شهروندی، از او مدیری ساخت که اعتماد می آفرید و دلگرمی می بخشید.

دکتر بروجردی همچنین رییس اندیشکده علوم انسانی و از اعضای مؤثر حزب اتحادملت ایران بود؛ زنی اندیشمند که به گفت وگو ایمان داشت و به عقلانیت در سیاست امید می بست. او از زنان تأثیرگذار ایران در چند دهه اخیر بود؛ بی هیاهو اما پیوسته، راه را برای حضور مؤثرتر زنان در عرصه های علمی، فرهنگی و سیاسی هموار کرد و با حمایت، تربیت و دلگرم سازی، پشتوانه نسل های بعدی شد.

یکی از ماندگارترین جلوه های کنشگری او، تلاش خستگی ناپذیر برای افزایش حضور زنان در قدرت سیاسی و عرصه تصمیم سازی بود. او به توانمندی زنان ایمان داشت و این ایمان را در عمل نشان داد؛ با مطالبه گری آگاهانه، ایستادگی در برابر نگاه های محدودکننده و حمایت از زنانی که شایسته دیده شدن بودند. برای این باور هزینه داد، رنج دید، اما هرگز از آن عقب ننشست.

و چه بسیارند آنان که دکتر بروجردی را با صدای آرام و دل انگیز تلاوت قرآنش در جلسات حزب به یاد می آورند؛ لحظاتی که سکوت بر فضا می نشست و آیات الهی، از حنجره ای خسته اما مطمئن، دل ها را آرام می کرد. تلاوت او رسمی و نمایشی نبود؛ صمیمی بود، از دل برمی آمد و به دل می نشست. در میان بحث های سخت و روزهای پرفشار، صدایش یادآور اخلاق، معنویت و مسئولیتی بود که سیاست بدون آن، جان ندارد.

او برای بسیاری از ما، یار و پناه روزهای دشوار بود؛ شنوا، دلسوز و همراه. اکنون که به آرامش ابدی رسیده است، داغ نبودنش تازه و سنگین است. غم ما عمیق است، اما یاد او، منش او و راهی که پیمود، در دل ها زنده خواهد ماند. یادش گرامی، نامش ماندگار و راهش پررهرو.