فلزیاب ها در انگلستان مجموعه ای خیره کننده از آویزهای طلایی و گارنتِ آنگلوساکسونی را از زیر خاک بیرون آورده اند که ممکن است 1400 سال پیش، پس از آن که به عنوان نوعی نذری شکسته و تغییر شکل داده شده اند، در زمین مدفون شده باشند .

دو فلزیاب در بهار 2023 این مجموعه شامل چهار آویز طلایی و بخشی از یک سنجاق سینه ی طلایی را در دامنه ی تپه ای در روستای دونینگتون آن بین ، حدود 200 کیلومتری شمال لندن یافتند. آن ها یافته شان را طبق طرح آثار باستانی قابل حمل بریتانیا گزارش کردند و لیزا براندل، باستان شناس و افسر رابط یافته ها برای شهرستان لینکلن شایر، این جواهرات استثنایی را بررسی کرد .

براندل نتایج پژوهش خود را در مطالعه ای که 24 نوامبر منتشر شد، ارائه کرد و نوشت: آویزها یک مجموعه ی منسجم و عجیب گردنبند هستند .

در حالی که آویزهای طلا و گارنت در سده ی هفتم میلادی در انگلستان زیورآلاتی رایج برای زنانِ با منزلت اجتماعی بالا بودند، براندل می نویسد باستان شناسان همواره آن ها را در گورها می یابند، نه به شکل گروهی در دامنه ی یک تپه. این آویزها نشانه هایی از فرسودگی، آسیب و تغییرات را هم داشتند؛ امری که بیانگر آنست که زمان دفن، ممکن است عتیقه بوده و دست کم 60 سال قدمت داشته باشند .

کنار آویزهای دونینگتون هیچ شیء دیگری یا بقایای انسانی یافت نشد؛ موضوعی که به نوشته ی براندل نشان می دهد فردی ممکن است این زیورآلات را آگاهانه گرد آورده و سپس برای نگهداری یا در قالب عملی آیینی آن ها را دفن کرده باشد .

سنگین ترین شیء این مجموعه یک آویز D شکل با وزن حدود 6 ٫ 7 گرم است. یک گارنت بزرگ درون خانه ای طلایی به شکل صدف در بخش پایینی آویز است. براندل می نویسد: خودِ شکل صدف از دید نمادین اهمیت دارد و اغلب با باروری مرتبط است و احتمالاً دلالت های مسیحی هم دارد .

چهار زیور دیگر همگی دایره ای و دارای نقش مایه های ستاره ای و مهره دوزی شده هستند. سه مورد آویز بودند، اما یکی بخش گنبدی شکلِ یک سنجاق سینه است که برای استفاده ی مجدد جدا شده بود. به نوشته ی براندل، استفاده ی دوباره از گنبد مرکزیِ یک سنجاق سینه به ویژه جالب است، زیرا تنها حدود دوازده نمونه از این کار شناخته شده است .

براندل خاطرنشان کرد که مجموعه ی جواهرات دونینگتون بعید است گردنبندی از گور یک زن آنگلوساکسونی باشند، زیرا هیچ مهره یا فاصله دهنده ای یافت نشده که نشان دهد همه ی آن ها به هم رشته شده بودند. برای حل این معما، او به جای آن به دنبال توضیحات جایگزین برای چراییِ یافتن این پنج شیء در کنار هم رفت .

یکی از احتمالات اینست که این مجموعه از یک گنجینه ی آهنگر به دست آمده باشد .

در سده ی هفتم میلادی، منابع گارنت رو به کاهش بود و ممکن است یک زرگرِ سیّار برخی جواهرات عتیقه را برای تغییر و تبدیل به زیورآلات جدید گرد آورده باشد. با این حال، چگونگیِ گردآوری آن ها محل بحث است؛ زیرا به نوشته ی براندل، می دانیم غارتگرانِ گورها، گورهای زنانِ بلندمرتبه را برای برداشتن جواهرات ارزشمندشان هدف قرار می دادند .

براندل نوشته که خارج کردن آویزها از چرخه ی استفاده را می توان نوعی تغییر شکل آیینی هم دانست؛ کاری که نمادهای قدرتمند و عتیقه ی نخبگان را به اشیایی تازه تبدیل می کرد که دیگر به آن افراد خاص مرتبط نبودند .

با این حال، این امکان هم وجود دارد که یک یا چند زن صرفاً جواهرات خود را گرد آورده و آن ها را پنهان کرده باشند .

او نوشته: یکی از تفسیرها اینست که این مجموعه نمایانگر اموال گران بهای خویشاوندان یا گروه های اجتماعی است که در دوره های بی ثباتی یا گذار، آگاهانه پنهان شده اند .

اواخر سده ی ششم و در سده ی هفتم میلادی، پذیرش مسیحیت بافت اجتماعی و سیاسی انگلستان که به پادشاهی های گوناگون تقسیم شده بود را دگرگون کرد. لینکلن شایر به سه ناحیه تقسیم می شد و گنجینه ی جواهرات در یکی از آن ها یعنی لیندزی یافت شد. هرچند لیندزی پادشاهی مستقلی بود، در دوره هایی زیر فرمان پادشاهی های نورثامبریا و مرسیا قرار گرفت؛ وضعیتی که ممکن است به بی ثباتی انجامیده باشد .

براندل معتقد است انجام پژوهش های باستان شناختی بیشتر در منطقه ی دونینگتون می تواند ماهیت محوطه و اهمیت بالقوه ی آن را روشن تر کند و احتمالاً داده های بیشتری را درباره ی چشم انداز اجتماعی و سیاسیِ در حال تغییرِ انگلستان در سده ی هفتم میلادی آشکار کند .

این مجموعه سال 2025 توسط موزه ی لینکلن خریداری شد