این روزها بخشی از اخبار جنگ افزارها بر روی ساخت بمب افکن H-20 چین متمرکز شده است؛ برخی ها این بمب افکن را با بمب افکن B-52 آمریکا مقایسه می کنند و واقعا باید دید که آیا این دو با هم قابل مقایسه هستند یا خیر.

به گزارش خبرآنلاین، این در حالی است که مراحل نهایی تولید بمب افکن H-20 همچنان با تأخیر مواجه است و بعید به نظر می رسد که تا قبل از دهه 2030، قابلیت های واقعی آن در دسترس قرار بگیرد. در یک مقایسه کلی می توان به این نکته اشاره کرد که درحالی که تمرکز بمب افکن B-52 آمریکا بر برد طولانی تر، انعطاف پذیری محموله بیشتر و دسترسی نامحدود از طریق سوخت گیری هوایی است، چینی ها در ساخت H-20 بر پنهان کاری متمرکز شده اند.

در این مقاله با این بمب افکن چینی بیشتر آشنا می شویم و به مقایسه آن با رقیب آمریکایی اش (بمب افکن B-52) می پردازیم:

طبق گزارش های منتشره بمب افکن پنهان کار شی آن H-20 چین همچنان درحال توسعه است. در ابتدا قرار بود تا اولین پرواز آن در سال 2025 انجام شود که به سال 2026 موکول شد و به نظر می رسد که در سال آینده میلادی هم شاهد این اتفاق نخواهیم بود.

مقامات نظامی اعلام کرده اند که بعید است که قابلیت عملیاتی کامل این بمب افکن تا قبل از دهه 2030 قابل دسترسی باشد و تحلیلگران پنتاگون معتقدند که توسعه H-20 با چالش های فنی و تأخیر در تولید مواجه شده است.

در برآوردهای دفاعی، برد عملیاتی H-20 بین حداقل 8500 کیلومتر و حداکثر 13هزار کیلومتر (بسته به پیکربندی محموله و قابلیت سوخت گیری هوایی)، پیش بینی شده است. شعاع رزمی این بمب افکن تقریباً به پنج هزار کیلومتر می رسد که امکان حملات در سراسر منطقه هند-اقیانوسیه از خاک اصلی چین را فراهم می آورد.

برآوردهای برد بدون سوخت گیری آن از قابلیت بمب افکن فعلی H-6K چین تقریباً 500 درصد بالاتر خواهد بود.

بر اساس گزارش های منتشرشده، H-20 می تواند محموله مهماتی بین 30 تا 45 تن که در محفظه های داخلی تسلیحات توزیع شده را حمل کند و از طریق ذخیره سازی مخفی سلاح ها، ویژگی های پنهان کاری خود را حفظ می کند.

تسلیحات شامل مهمات هدایت شونده دقیق معمولی، بمب های جاذبه ای، موشک های کروز مافوق صوت (هایپرسونیک) و کلاهک های هسته ای خواهند بود و با بهره برداری از این بمب افکن جدید، انعطاف پذیری محموله چینی ها تقریباً چهار برابر از قابلیت بمب افکن فعلی H-6K فراتر خواهد رفت.

بمب افکن چینی H-20 از قابلیت های خاصی برخوردار است که در برخی موارد از رقیب آمریکایی اش پیشی می گیرد و از سوی دیگر B-52 هم ویژگی هایی دارد که آن را از سایر رقبا از جمله غول خفته پینی برتر خواهد کرد. در ادامه به برخی از این ویژگی های مشخص و بارز اشاره خواهیم کرد:

H-20 با بهره گیری از پیکربندی بال پرنده و از طریق کاهش سطح مقطع راداری (RCS)، دارای ویژگی های پنهان کاری حیرت انگیزی است و در طول مأموریت های نفوذ، قابلیت نامریی بودن الکترومغناطیسی را حفظ می کند.

اما در سوی دیگر ، بدنه بزرگ و معمولی B-52 بازتاب راداری قابل توجهی را ایجاد می کند که طبق تخمین ها تقریباً 100 مترمربع است و همین قابلیت نفوذ این بمب افکن به حریم هوایی دفاع شده را محدود خواهد کرد.

محفظه های داخلی تسلیحات H-20، امضای راداری را به حداقل می رساند که همین منعکس کننده دکترین مدرن طراحی پنهان کار است.

بمب افکن بویینگ B-52H استراتوفورترس می تواند حدود 14 هزار کیلومتر بدون نیاز به سوخت گیری پرواز کند که این به معنای تقریباً 12 ساعت پرواز مداوم است و بدین ترتیب از این حیث در مقایسه با برد پیش بینی شده H-20 برتری واضحی خواهد داشت. برد پرواز بدون محموله آن هم در شرایط بهینه به 16 هزار و 300 کیلومتر می رسد.

از سوی دیگر سوخت گیری در هوا، برد عملیاتی B-52 را به طور نامحدودی افزایش داده و امکان اجرای مأموریت های بین قاره ای را ممکن خواهد کرد.

بویینگ B-52H ظرفیت حمل 31750 کیلوگرم مهمات داخلی به علاوه 16330 کیلوگرم تسلیحات خارجی را داراست که شامل 20 موشک کروز AGM-86B، 12 موشک کروز JASSM و 12 مهمات دورایستای JSOW می شود.

گزینه های محموله معمولی شامل بمب های 23 هزار کیلوگرمی پوندی، بمب های جاذبه ای 13 هزار کیلوگرمی، موشک های هارپون و قابلیت مین گذاری هستند و محموله هسته ای شامل چندین کلاهک هسته ای حرارتی بر روی موشک های کروز خواهند بود.

در طراحی سرعت مادون صوت H-20، نفوذ شناسایی نشده و اولویت بر استقامت طولانی تر قرار داده شده است. این بمب افکن چینی نسبت به هواپیماهای با قابلیت مافوق صوت سوخت کمتری مصرف می کند و همین امکان مدت زمان مأموریت طولانی تر را فراهم می آورد.

اما سرعت کروز مادون صوت B-52H (ماخ 0.86) امکان انجام عملیات های دوربرد اقتصادی را در حد و اندازه های فلسفه H-20 امکان پذیر می کند و بدین ترتیب می توان گفت که هر دو بمب افکن، عملکرد مافوق صوت را فدای کسب استقامت و ظرفیت محموله کرده اند.

برد 8500 کیلومتری H-20، امکان حمله به پایگاه های آمریکا در گوآم، هاوایی و درمجموع اهداف ساحل غربی از خاک اصلی چین را بدون سوخت گیری در هوا فراهم می کند.

از سوی دیگر برد بیشتر B-52 و انعطاف پذیری سوخت گیری اش، قابلیت دسترسی جهانی برای حمله به اهدافی در سراسر جهان را ممکن می سازد.

درمجموع می توان گفت که بمب افکن H-20 چین برای صحنه هند-اقیانوسیه بهینه سازی شده ولی B-52 مسئولیت استراتژیکی را در سراسر جهان ایفا می کند.

طراحی پنهان کار H-20، امکان نفوذ شناسایی نشده این بمب افکن به دفاع هوایی دشمن را با حمل موشک های کروز هسته ای ممکن می سازد و درعین حال قابلیت بازدارندگی، ضربه دوم معتبری را ایجاد می کند.

اما در دکترین دوری جستن B-52، از موشک های کروز دوربرد استفاده شده و فاصله ایمن از اهداف دفاع شده را حفظ می کند. هر دو رویکرد، قابلیت تلافی هسته ای تضمین شده را با ارزش های استراتژیک مکمل فراهم می کنند.

B-21 ریدر، بمب افکن پنهان کار نسل بعدی آمریکاست که ازجمله ویژگی های برجسته آن می توان به پنهان کاری پیشرفته، نیاز به خدمه کمتر و برد بهبود یافته اش اشاره کرد که این فراتر از قابلیت های پیش بینی شده H-20 به نظر می رسد.

تأخیرهای توسعه H-20 نشان دهنده چالش های فناوری است که باعث تقویت برتری عملیاتی B-21 خواهد بود. رقابت بین برنامه های بمب افکن پنهان کار، اساساً تعادل استراتژیک در منطقه هند-اقیانوسیه را بازتعریف می کند.