فرارو- جیمز ال. بروکس در فیلم الا مک کی بار دیگر با تکیه بر دیالوگ های هوشمندانه و شخصیت پردازی دقیق، داستان زنی جوان را روایت می کند که ورودش به بالاترین سطح قدرت سیاسی، او را ناگزیر به مواجهه با گذشته ای حل نشده و مسئولیت هایی پیچیده می کند.

به نقل از راجر ابرت، جیمز ال. بروکس، نویسنده و کارگردان کهنه کار آمریکایی، همواره شیفته روایت داستان هایی درباره زنانی پیچیده با زندگی هایی آشفته و چندلایه بوده است. در جهان داستانی او، شخصیت ها معمولاً در حرفه و مسیر شغلی خود موفق تر از انتخاب های عاطفی و عاشقانه شان هستند، اما درباره اشتباهاتشان با زبانی تیز، هوشمندانه و سرشار از طنازی حرف می زنند؛ دیالوگ هایی که به نظر می رسد بسیاری از فیلم سازان معاصر هنر نوشتن آن را از یاد برده اند.

تازه ترین اثر این فیلم ساز، که پیش تر با مجموعه ها و فیلم های ماندگاری چون نمایش مری تایلر مور ، اخبار تلویزیونی ، شرایط مهرورزی و بهتر از این نمی شود شناخته شده است، فیلمی با عنوان الا مک کی است؛ داستان یک سیاستمدار جوان و آرمان گرا که میل سیری ناپذیرش برای درست کردن همه چیز، ریشه در خانواده ای دارد که اساساً قابل ترمیم نیست.

بروکس داستان فیلم را در سال 2008 روایت می کند؛ انتخابی زمانی که به فیلم اجازه می دهد از شکاف ها و خشم فزاینده سیاست امروز آمریکا فاصله بگیرد، اما در عین حال باعث می شود روایت گاهی ساده دلانه، کهنه یا حتی غبارگرفته به نظر برسد. فضای فیلم بیش از آنکه به سیاست و فرهنگ قرن بیست ویکم نزدیک باشد، یادآور آثاری کلاسیک مانند آقای اسمیت به واشنگتن می رود است. الا مک کی همانند قهرمانش فیلمی شلوغ و نامنظم است؛ اما درست مانند او، نقاط قوتش تا حد زیادی این بی نظمی ها را جبران می کند.

در سال 2008، الا (با بازی اما مکی) معاون 34 ساله فرماندار ایالتی است که حال وهوایی شبیه نیویورک دارد. راهنمای سیاسی و مربی او بیل (با بازی آلبرت بروکس) است؛ فرمانداری که در آستانه ترک سمت خود برای پیوستن به کابینه رییس جمهور قرار دارد. این جابه جایی به این معناست که الا، بدون آنکه در انتخاباتی پیروز شده باشد، به زودی فرماندار 34 ساله ایالت خواهد شد. بیل هنگام خداحافظی، نه از سر بی مهری بلکه با صراحت، به او می گوید که رسیدن به این مقام از طریق جانشینی، تنها راهی بوده که الا می توانسته به این جایگاه برسد.

از نگاه او، الا بیش از حد صادق، مستقیم و سازش ناپذیر است؛ ویژگی هایی که شاید رأی دهندگان را قانع نکند. با این حال، او از وفاداری بی چون وچرای اطرافیانش برخوردار است: عمه هلنِ صریح و پرشورش (جیمی لی کرتیس که همچنان در دوره ای درخشان از کارنامه اش قرار دارد)، دستیار اداری همدلش استل (جولی کاونر) و راننده و محافظش، سرباز نش با بازی کومیل نانجیانی که متأسفانه کمتر از ظرفیتش به کار گرفته شده است.

فیلم با فلش بکی به دوران دبیرستان الا، تصویری از گذشته او ارائه می دهد. او در آن زمان دانش آموز سال آخر است و تمام تلاشش را می کند تا بی نقص باشد و خانواده ای ایده آل برای مادرش (ربکا هال) و برادر بسیار جوان ترش، کیسی، بسازد. اما مشکل اصلی پدر خانواده، ادی (وودی هارلسون)، است؛ مردی بی مسئولیت که به دلیل روابط متعدد با کارمندان زن خود اخراج شده است.

وقتی خانواده ناچار می شود برای شروعی دوباره نقل مکان کند، الا نزد عمه هلن می ماند. پس از مرگ مادر، کیسی به مدرسه شبانه روزی نظامی فرستاده می شود. الا نیز، شاید برای ساختن همان خانواده ای که هرگز نداشته، با دوست پسر دوران دبیرستانش، رایان (جک لودن)، ازدواج می کند؛ مردی اجتماعی و خوش برخورد که در زنجیره رستوران های پیتزای خانوادگی شان کار می کند.

بازمی گردیم به سال 2008؛ زمانی که رسانه ها پس از اعلام رفتن بیل، اطراف الا را گرفته اند. رایان با شتاب خود را می رساند و او را در آغوش می کشد. اما این پرسش در ذهن شکل می گیرد: آیا او واقعاً به همسرش افتخار می کند و می خواهد حمایتش را نشان دهد، یا امیدوار است مقام جدید الا برای خودش توجه و نفوذ بیشتری به همراه بیاورد؟

الا به عنوان فرماندار سوگند یاد می کند و بلافاصله با بحران هایی هم در عرصه سیاست و هم در زندگی خانوادگی روبه رو می شود. تخلفات جزیی او در استفاده از اموال دولتی ناگهان به دستاویزی برای حملات رقبای سیاسی تبدیل می شود. هم زمان، پدری که سال ها هیچ تماسی با فرزندانش نداشته، دوباره سر و کله اش پیدا می شود؛ نه از سر پشیمانی یا پذیرش مسئولیت، بلکه به این دلیل که نامزد جدیدش شرط کرده تنها در صورتی با او می ماند که با الا و کیسی آشتی کند.

نگرانی اصلی الا، محافظت از برادرش است؛ نقشی که اسپایک فرن با بازی درخشانش به خوبی از عهده آن برآمده است. کیسی جوانی باهوش، اما شکننده و گوشه گیر است. او اصرار دارد که از ترک آپارتمانش نمی ترسد، بلکه فقط ترجیح می دهد بیرون نرود. هر دو خواهر و برادر بیش ازحد فکر می کنند. الا همواره می کوشد هم زمان ده ها مشکل را حل کند، در حالی که کیسی با اضطراب دست وپنجه نرم می کند و هنوز درباره رفتاری که یک سال پیش با دختری که دوستش دارد نشان داده، وسواس فکری دارد. آیو ادبیری در نقش سوزان، همان دختر، حضوری گرم و گیرا دارد.

برخی از بهترین صحنه های فیلم به رابطه لطیف میان الا و کیسی اختصاص دارد؛ جایی که آن ها به تفاوت ها و محدودیت های یکدیگر احترام می گذارند: نیاز الا به درست کردن همه چیز و نیاز کیسی به اینکه درست نشود. کیسی در یکی از دیالوگ های ماندگار می گوید: تصمیم گرفتم عادی نباشم؛ چیزی ساده تر انتخاب کن. الا او را تشویق می کند تا با سوزان تماس بگیرد و کیسی برای امتحان، از آپارتمانش بیرون می آید. ادبیری در نقشی کوتاه، اما مؤثر، یادآوری می کند که برای دیده شدن و دوست داشته شدن لازم نیست در قالب تعریفی محدود از عادی جا بگیریم.

در مجموع، داستان های شخصی فیلم بسیار موفق تر از تفسیرهای سیاسی آن از کار درآمده اند و پایان بندی فیلم ناگهانی و تا حدی ناپخته است. همانند آخرین فیلم بلند بروکس در سال 2010 با عنوان از کجا می دانی ، الا مک کی نیز به عنوان یک کل منسجم عمل نمی کند. این فیلم بیش از آنکه یک روایت یکپارچه باشد، مجموعه ای از لحظه هاست. با این حال، برخی از این لحظه ها آن قدر خوب، خوش بینانه و سرشار از دیالوگ های درخشان و شخصیت پردازی دوست داشتنی هستند که تماشای فیلم را به تجربه ای ارزشمند و دلپذیر تبدیل می کنند.