کنسول PS5 به لطف کتابخانه گسترده بازی های تردپارتی و با اتکا به شماری از عناوین انحصاری، به رشد و موفقیت خود ادامه می دهد. در حالی که شایعه هایی پیرامون زمان احتمالی عرضه کنسول نسل بعدی سونی به گوش می رسد، پلی استیشن 5 همچنان توانسته بازیکنان را درگیر نگه دارد.

بازی های انحصاری PS5 که در سال 2025 منتشر شدند، از تنوع قابل توجه ای برخوردار بودند. در این فهرست، مروری بر بازی های انحصاری یا انحصاری کنسولی PS5 خواهیم داشت.

این بازی ترکیبی متناقض از احساسات است که مضامین غم و از دست دادن را با لحظات اکشن و مقابله با تهدیدهای بزرگ در هم می آمیزد. اما ویژگی خاص Death Stranding 2: On the Beach این است که به طور کامل به درون مایه های سینماتیک و لحظات عجیب کوجیمایی وفادار می ماند و در عین حال لحظات دراماتیک خود را جدی می گیرد. DS2 در عین طنز و غیرواقعی بودن، با مخاطبانش صادق است. این بازی محصول دوران قرنطینه COVID-19 است و با پیامی از امید و اشتیاق، شما را وارد یک سفر عجیب می کند.

Death Stranding 2 تمام ویژگی هایی که در بازی اول وجود داشت را حفظ کرده و آن ها را ارتقاء می دهد. این روند منجر به خلق یک سیستم هماهنگ و پیچیده از مکانیک ها و یک شبکه اجتماعی درون بازی می شود که البته پاداش دهنده نیز هست. این عنوان تمامی موانع و نقص های گیم پلی نسخه اول را برطرف کرده و سعی دارد گیم پلی روان تر و داستانی همه جانبه تر ارائه بدهد.

بازی Ghost of Tsushima داستان یک سامورایی نجیب زاده را روایت می کرد که مجبور به استفاده از روش های غیرشرافتمندانه می شد، اما Ghost of Yotei هیچ گونه ادعایی در این زمینه ندارد و داستانی مستقیم و ساده از انتقام را روایت کند.

نقاط قوت اصلی سوشیما در یوتِی به نهایت پرداخت و ظرافت خود رسیده اند. سیستم مبارزات طراحی متنوع تری دارد که در آن باید با استفاده هوشمندانه از سلاح های متنوع، در برابر امواج دشمنان ایستادگی کنید. بازیکن در طول مسیر، زیر نظر استادان مختلف شیوه استفاده از سلاح های گوناگون را می آموزد. این شخصیت ها با روایت ها و جزییات خود، عمق بیشتری به دنیای بازی می بخشند. از سوی دیگر، بازی از نظر بصری با به تصویر کشیدن طبیعت ژاپن، از قله های برفی گرفته تا دشت های پهناور و سرسبز، خیره کننده عمل می کند. این عنوان تجربه ای است که نباید آن را از دست داد.

بازی Clair Obscur: Expedition 33 در سال جاری توانست تحسین گسترده بازیکنان و منتقدان را برانگیزد و به عنوان بهترین بازی سال انتخاب شود. از سوی دیگر، Dispatch نیز درخشان ظاهر شد و توانست جان تازه ای به سبک آثار ماجراجویی روایی ببخشد. این بازی که به صورت سریالی منتشر شد، یک اکشن کمدی ابرقهرمانی است. در حال حاضر سریال های با مضامین بالغانه محبوب شده اند، اما Dispatch به لطف بازیگری عالی لورا بیلی و آرون پال و مجموعه ای از قهرمانان و شروری جذاب، توانسته خود را به عنوان یک تجربه عاطفی ارزشمند معرفی کند.

نکته جالب و غیرمنتظره درباره Dispatch، امکان اعزام نیروها است. بازی شما را در نقش یک مسئول اعزام ابرقهرمانان برای کمک به مردم و شهر قرار می دهد و شما به نوعی با یک گیم پلی مدیریتی طرف هستید. در این بخش ها، بازیکن باید بر اساس نقاط قوت و ضعف هر قهرمان، آن ها را با صحنه های جرم تطبیق دهد و شانس موفقیت خود را افزایش دهد.

در بخش های اعزام نیرو، تصمیم های حساب شده پاداش می گیرند و بازیکن با انتخاب هایی از جنس انتخاب بد از میان دو گزینه بدتر به چالش کشیده می شود. این سیستم به خوبی با روایت بازی گره خورده و به طور مداوم در مرز خاکستری میان قهرمان و ضدقهرمان حرکت می کند.

با وجود آنکه بازی های معمایی و پازل محور فوق العاده ای روی PS5 در دسترس هستند، کمتر عنوانی را می توان یافت که به اندازه Lumines Arise تماشایی باشد. منظور از تماشایی صرفاً عالی بودن نیست؛ بلکه این بازی به معنای واقعی کلمه یک نمایش تمام عیار و اثری سرشار از فضاسازی هنرمندانه است.

اگرچه ایده اصلی بازی، یعنی تشکیل مربع های هم شکل برای پاک سازی صفحه و جلوگیری از انباشته شدن بیش از حد بلوک های در حال سقوط، ساده به نظر می رسد، اما این جلوه های بصری و موسیقی هستند که Lumines Arise را به تجربه ای منحصربه فرد تبدیل می کنند.

Lumines Arise به عنوان نسخه جدید سری Lumines پس از غیبتی ده ساله، فرمول کلاسیک این مجموعه را با رویکردی مشابه Tetris Effect بازآفرینی کرده است. این رویکرد موسیقی احساسی، جلوه های بصری باکیفیت و حتی رگه هایی از روایت داستانی را به این بازی معمایی اضافه می کند.

این موارد اضافه شده نه تنها تجربه ای بسیار لذت بخش از حیث گیم پلی ارائه می دهند، بلکه تنوعی ایجاد می کنند که بازی را همواره تازه و جذاب نگه می دارد. قطعات موسیقی جدید، ترفندهای بصری متنوع و صداگذاری ظریف و دقیق، بازیکن را دائماً درگیر و هوشیار نگه می کند. در کنار این موارد، ساختار گیم پلی از قاعده یادگیری آسان، اما تسلط دشوار پیروی می کند که باعث می شود رسیدن به مرحله بعد بیشتر به واکنشی غریزی تبدیل شود تا یک تصمیم آگاهانه.

بازی Baby Steps یک شبیه ساز پیاده روی سوم شخص است . این بازی جهان باز اکتشاف محور طراحی شده تا بازیکن را به چالش بکشد و کلافه کند. شما کنترل شخصی 35 ساله به نام Nate را بر عهده دارید؛ فردی دست و پا چلفتی که به تنهایی حتی از پس ساده ترین کارها، از جمله راه رفتن، بر نمی آید.

مکانیک اصلی بازی کاملاً نامتعارف است: هر یک از تریگرهای کنترلر یکی از پاهای Nate را بلند می کند و آنالوگ سمت چپ میزان خم شدن بدن او را کنترل می کند. در نتیجه، باید با فشردن یک تریگر پا را بالا بیاورید، با آنالوگ به جلو متمایل شوید و سپس پا را روی زمین بگذارید تا یک قدم جلو بروید. برای قدم بعدی، باید همین روند را با پای دیگر تکرار کنید. با این حال، کوچک ترین اشتباه در این فرآیند باعث بر هم خوردن تعادل Nate شده و او به شکلی خنده دار نقش بر زمین می شود.

همین روند باید بارها برای بالا رفتن از کوه ها تکرار شود. این تجربه می تواند آزاردهنده باشد، اما در عین حال به شکل عجیبی بسیار خنده دار است. تماشای پرت شدن Nate از لبه ی صخره ها یا غلت خوردن او در مسیر یک رودخانه ی گِلی، به طرزی عالی مضحک و سرگرم کننده است. این اثر با مفهوم بازی های ویدیویی شوخی می کند و این پرسش را مطرح می سازد که دقیقاً چه چیزی در مغز ما وجود دارد که باعث می شود اصرار داشته باشیم که چنین تجربه ای را بارها و بارها به خود تحمیل کنیم؟