عباس عبدی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: تا هنگامی که این ساختار، دوستان تندرویی ازجمله برخی از نمایندگان 3درصدی و حامیان آنان را دارد، بی نیاز از دشمن است. می پرسید، چرا؟ این روزها آنان اتهامات عجیب و غریبی را علیه افراد حقیقی و حقوقی گوناگونی می زنند. اتهاماتی که هر یک از آنها به قول خودشان مستلزم چندین بار اعدام است! آنان به این شیوه گفتار معتاد شده اند و چنان در این راه پیشتازند که حتی احتمال برخورد حقوقی با خود را نیز غیرممکن می دانند. در یکی از آخرین اقداماتی که دستگاه قضایی برای احضار یکی از این افراد کرد، بنا به قول خبرگزاری رسمی قوه قضاییه وی خود را به تمارض زده و در بیمارستان بستری نمود. البته پول زیادی صرف کرده که از بیمه! گرفته و می گیرند.

جالب است که دبیر ستاد امر به معروف در مورد فرد احضار شده از موضع قدرت می گوید که: اجازه محکومیت انقلابیون را نمی دهیم. چه سخن جامعی است این جمله کوتاه. معنای آن، دانستن خودشان بالاتر از ساختار قدرت است. در واقع در یک نظام صالح و مشروع هیچ قدرتی، به طور مطلق از قدرت قاضی و دادگستری نباید بالاتر تعریف شود. پس هنگامی که فرد یا نهادی خود را برتر از حکم قضایی دانست، به عبارت دیگر خود را جایگزین قدرت رسمی کرده و اعتبار نهاد قضایی و همه احکام آن را زائل می کند، زیرا احکام قضایی هنگامی معتبر است که هیچ حکمی تابع امر و اراده ای فراتر از قانون نباشد.

اگر عملکرد نظام قضایی به گونه ای باشد که خلاف این قاعده را اثبات کند و نشان دهد که قدرتی مافوق آن نیز وجود دارد و احکام تابع آن اراده است، در این صورت حتی احکام عادلانه آن نیز محل سوال خواهد شد. یکی از انتقاداتی که به دستگاه قضایی و حتی قانون جزا می توان وارد کرد، پرهزینه بودن دادرسی های شخصی است. براساس تجربه شخصی می گویم که افراد به دلیل طول دادرسی که شاید عامدانه هم باشد، از خیر شکایت کیفری می گذرند. افراد اگر وضع مالی خوبی داشتند، می توانند وکیل بگیرند، ولی بازهم هزینه سنگینی بر دوش آنان است. در این صورت حتی اگر طرف شکایت خود را هم محکوم کنند، پس از مدت زیادی و در بهترین حالت به جریمه محکوم می کنند که آن هم به حساب حکومت می رود!

در مقابل دستگاه قضایی درست یا نادرست در موارد مربوط به ادعاهای حکومت فوری اقدام به شکایت و به سرعت رسیدگی و اغلب زندان می کند، گویی دستگاه قضایی فقط مدعی حکومت است و نه مدعی العموم. این رفتار موجب افزایش جرم می شود، زیرا تندروها متوجه می شوند که اگر در جهت اهداف رسمی تهمت زنی کنند یا حتی دستگاه قضایی را تهدید کنند، در این صورت دیگران جرات شکایت ندارند، یا شکایت شان رسیدگی نمی شود، یا اگر هم بشود، شاکی چیزی گیرش نمی آید و باید بارها و بارها از کار و زندگی و پول خود بگذرد بلکه شکایتش رسیدگی شود. در حالی که اگر شکایت به دفاع از حکومت باشد، فوری رسیدگی می شود. نتیجه آن رواج تهمت و افترا و شاخ و شانه کشیدن برای همه می شود، ولی تهمت و افترا حد ندارد. اول علیه افرادی زده می شود که مطلوب ساختار نیستند، شاید مغضوب هم باشند. بعد کم کم کار به جاهای باریک می کشد.

اخیرا دیدم یک نماینده 3 درصدی برای متهم کردن یک وزیر از پشت تریبون اقوام او را متهم کرده است. یکی دیگر، علیه ایران خودرو داد سخن داده و آن را متهم به فساد کرده، دیگری علیه روسای جمهور و وزرای سابق اتهام زده، یکی گفته که من اگر بودم 90درصد کاخ های تهران را خراب می کردم، چون پول مردم را بالا کشیده اند بالاخره یکی هم در سخنرانی خود یک روحانی را ولدالزنا دانسته و... تا دل تان بخواهد از این حرف ها هست، هیچ کس هم اقدامی یا اعتراضی نمی کند. خوب! اگر این اتهامات درست است، چرا رسیدگی نمی شود؟ و اگر درست نیست چه نتیجه ای از آن به وجود خواهد آمد؟

اخیرا کسی تعریف می کرد که از کسی که تند حرف می زد پرسیده که نمی ترسی علیه همه حرف می زنی؟ پاسخ داده بود که برادرم، گفته هر چه می خواهی بگو، فقط خط قرمز مقامات عالی را رعایت کن. خوب نتیجه این روند روشن است. هنگامی که بتوان علیه هر کس از گذشته و حال و هر کس که در این کشور و ساختار است حرف زد، اولین نتیجه آن نقض اعتبار یک ساختار و یک جامعه است. دیگر چیزی برای دفاع کردن نمی ماند و دیر یا زود به همه جا سرایت خواهد کرد. به علاوه عدم عبور از خط قرمز نیز از ترس تلقی می شود. متاسفانه آنان که طرفدار وضع موجود هستند، گمان می کنند که قادرند هر چه بخواهند بگویند و این را به نام دفاع از نظام و رهبری و انقلابی بودن جا بزنند و چون به اتهامات زده شده رسیدگی نمی شود و اتهام زننده نیز مورد سوال واقع نمی شود، فضای سیاسی مغشوش و تیره می شود و نتایجش دامن کل جامعه و ساختار را خواهد گرفت. حالا متوجه شدید که چرا این ساختار نیازی به دشمن ندارد؟ چون چنین دوستانی دارد.