رضا رییسی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: پس از خداحافظی از دبیری شورای عالی امنیت ملی و تور جهانگردی مذاکراتی که شش سال به درازا انجامید و مهمترین سمت سعید جلیلی در طول دوران زندگی را بدون دستاورد به پایان رهنمون کرد؛ دبیر سابق سایه نشینی پیشه کرد و در مقام یک منتقد تمام عیار هرگاه از خلوت به جلوت آمد، خود را نشان داد. حتی در دوران شهید رییسی نیز او از حضور در دولت به دور بود و کارنامه اش از مدیریت در مناصب اجرایی تمیز و دست نخورده باقی ماند و ترجیح داد، کاراکتر یک منتقد بی پروا و سایه نشین را برای خود حفظ کند.

موسم انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری که رسید، از سایه بیرون آمد و به عرصه عمومی وارد شد و دوباره به آزمون انتخابات پای گذاشت. جلیلی هر آنچه را در همه این سال ها گفته بود، فشرده و محکم و منسجم از بزرگترین تریبون ممکن طرح و ارائه کرد؛ اما نتیجه انتخابات باز هم باب میل او نشد و در واقع، شکست سختی را از مهمترین چهره کمپین انتخاباتی کاندیدای رقیب متحمل شد که از حُسن اتفاق در این 11سال سایه نشینی در سیبل حملات و انتقادات مداوم او قرار داشت.

این روزها و بعد از آن شکست سنگین و نمایان، سعید جلیلی دوباره به سیاق گذشته، سراغ همان حرف های قدیمی و ارجاعات همیشگی رفته و از تریبون هایی یک طرفه به تکرار انتقادات گذشته می پردازد؛ با این تفاوت که حداقل تا نزدیک به سه سال دیگر خبری از انتخابات نیست.

اما این روزها با بروز مشکلات و چالش های پیش روی دولت چهاردهم، فرصت را برای طرح انتقادات دوباره مهیا دیده است؛ شاید که ضعف و خلل رقیب، مایه فخر و اعتبار او شود. البته، شخص جلیلی و طیف حامی و همراه او توجه ندارند که همین سیاست در دولت روحانی نیز بی کم وکاست به بوته اجرا گذاشته شد و لحظه ای نیز رها نشد؛ اما دیدیم و دیدند که کارگر نیفتاد و حتی دوری از روحانی و اصلاح طلبان، موجب رجوع و همنوایی با جریان خالص ساز نشد.

بااین حال، این جریانات از آن حیث که در وجه ایجابی کارنامه و برنامه و هدفمندی ندارند، حیات و ممات سیاسی خود را در همین رویکردهای سلبی و واکنش های عصبی و هیجانی و شعاری می بینند.

هر ناظر بی طرف و مخاطب عامی با اندک نگاه موجز و مختصر به این دست گفتارها و انتقادات و تطبیق آن با شرایط موجود و ایام سپری شده، به راحتی توانایی باز شناسی ریشه ها و روندها و فرآیندهای منجر به وضعیت کنونی را دارد و این تکرار مکررات در گفتار سعید جلیلی نه تنها موجب کسب شأن و اعتباری برای او در سپهر سیاسی نخواهد شد که بیش از پیش او را در مظان بی اعتمادی عمومی و فقدان خیرخواهی و حُسن نیت در بیان انتقادی نزد افکارعمومی قرار خواهد داد.

در اینجا به چند نکته کلیدی از سخنرانی تازه او که رسانه های نزدیک به این جریان سیاسی با تیتر انتقادات صریح و سنگین جلیلی از روحانی و دولت پزشکیان به آن ضریب داده اند، خواهیم پرداخت.

جلیلی یکبار دیگر مدعی شده که تحریم ها در دوران دولت روحانی و در ایام برجام دو برابر شد؛ نکته ای که البته محمدجواد ظریف در ایام انتخابات و در جلسه ای که به همراه پزشکیان به صداوسیما آمده بود، بدان پاسخ گفت و تصریح کرد که اشاره به افزایش عددی تحریم ها که شامل افراد و اشخاص و موارد خُرد می شود، نوعی مغالطه اساسی است و تحریم افراد از سوی آمریکا کجا و تحریم های بین المللی معطوف به قطعنامه های شورای امنیت کجا که به شکل بی سابقه ای همه شریان های اقتصادی و زیرساختی کشور را تحت الشعاع خود قرار داد و در دوران دولت احمدی نژاد و زعامت سعید جلیلی در مذاکرات هسته ای رقم خورد.

در دیگر سو، سعید جلیلی مدعی ناکارآمدی دولت های روحانی و پزشکیان در حوزه اقتصاد با ثبت عدد صفر در نرخ رشد توسعه کشور و کارآمدی دولت مرحوم رییسی در ثبت رشد 5درصدی شد. این روایت اما مغلوط و نادرست و یکطرفه و در راستای به انحراف بردن افکارعمومی است.

آقای جلیلی چرا به رشد اقتصادی بی سابقه در دولت اول روحانی به مدد انعقاد برجام اشاره نمی کند و روی مقطعی انگشت می گذارد که با آمدن ترامپ و خروج یکطرفه وی از برجام و پیگیری سیاست فشار حداکثری و اپیدمی کرونا و… کشور متحمل بی سابقه ترین فشارها شده و با رشد منفی در اقتصاد مواجه شد؟ اتفاقاً رشد مثبت 5درصد در دوران دولت شهید رییسی هم به خروج ترامپ از کاخ سفید و شل کردن تحریم های نفتی در دولت بایدن بازمی گردد که آمار فروش نفت ایران رشد چشمگیر داشت و اتفاقاً از چند ماه پایانی دولت روحانی روند آن آغاز شده بود.

در دولت پزشکیان هم با توجه به بازگشت ترامپ و سیاست فشار حداکثری به انضمام جنگ مستقیم با اسراییل و آمریکا، دوباره این وضعیت رقم خورد و رشد اقتصادی را لگام زد. (بااین حال، اخیراً وزیر اقتصاد اعلام کرد که رشد اقتصادی در 3ماهه اخیر دوباره مثبت شده است).

آیا آقای جلیلی این حقایق بدیهی را نمی داند؟ آیا این گفتارها و نادیده گیری بدیهیات نشانه صداقت و خیرخواهی و حُسن نیت است؟

آیا پاک کردن صورت مسئله کمکی به حل موضوعات می کند؟ آیا اصرار و پافشاری بر روی شعارها و راهبردهایی که تجربه این سال ها نشان داده فاقد هرگونه درایت و کارآمدی است، درست و منطقی است؟

اینها سوالاتی است که خوب است آقای جلیلی و جریان فکری منتسب به ایشان بدان فکر کند و در بیان انتقادات خود لحاظ کند. مردم در جریان انتخابات نشان دادند که آگاه و مشرف به مسائل و مشکلات و چرایی رخداد آن هستند و طرح فله ای شعارهای عوام فریبانه و سطحی آنان را به بیراهه نخواهد برد و برای طرح کنندگان نیز شأن و اعتباری ایجاد نخواهد کرد.