مستند عصر افشاگری (The Age of Disclosure) خود را به عنوان فیلمی معرفی می کند که قرار است از یکی از بزرگ ترین رازهای معاصر، پنهان کاری چند دهه ای دولت ها درباره پدیده های هوایی ناشناس یا همان یوفوها پرده بردارد. این فیلم مدعی است که نزدیک به 80 سال اطلاعات حساس درباره منشأ این پدیده ها و آنچه هوش غیرانسانی خوانده می شود، از افکار عمومی دور نگه داشته شده است.

ستون اصلی عصر افشاگری مجموعه ای از گفت وگوها با بیش از 30 مقام سابق و فعلی دولت، ارتش و نهادهای اطلاعاتی آمریکاست. حضور سناتورها، مسئولان امنیتی پیشین و چهره های شناخته شده سیاسی، به فیلم وزن و اعتبار ظاهری می دهد و این پیام را منتقل می کند که موضوع یوفو دیگر حاشیه ای یا صرفاً عامه پسند نیست.

با این حال، بر اساس گزارش گاردین ، بسیاری از این چهره ها همان روایت هایی را بازگو می کنند که طی سال های اخیر در جلسات کنگره یا مصاحبه های رسانه ای نیز مطرح شده است. روایت هایی درباره مشاهده اشیای ناشناس، فناوری هایی که ساخت بشر نیستند و سازوکارهایی که مانع افشای عمومی این اطلاعات شده اند.

نقطه ضعف اصلی فیلم، از نگاه منتقد، فقدان شواهدی است که بتوان آن ها را مستقل و علمی بررسی کرد. عصر افشاگری به عکس ها و ویدیوهایی با کیفیت پایین، شهادت های شفاهی و روایت های غیرمستقیم تکیه دارد؛ بدون ارائه اسناد یا داده هایی که امکان آزمون و بررسی دقیق داشته باشند .

گاردین تأکید می کند که فیلم بارها به افشاگری نزدیک می شود، اما هر بار در همان نقطه متوقف می ماند. جایی که ادعاهای بزرگ مطرح می شوند، اما ابزار اثبات وجود ندارد .

فیلم ادعا می کند که این اطلاعات اگر آشکار شود، ممکن است به فناوری های پیشرفته و حتی انرژی پاک کمک کند.

فیلم همچنین بر ایده رقابت جهانی برای دستیابی به فناوری های ناشناخته و ترس دولت ها از پیامدهای افشای حقیقت تمرکز دارد. این روایت، که ترکیبی از سیاست، امنیت و علم است، برای مخاطب جذاب و پرکشش به نظر می رسد.

این جذابیت بیشتر از جنس داستان پردازی است تا روشنگری. فیلم توضیح نمی دهد که چرا با وجود چنین پنهان کاری گسترده ای، هنوز هیچ مدرک قانع کننده ای در دسترس نیست .

در نهایت عصر افشاگری مستندی خوش ساخت و پرچهره است که می داند چگونه توجه مخاطب را جلب کند، اما در تحقق وعده اصلی خود ناکام می ماند. فیلم پرسش های قدیمی درباره یوفوها را دوباره زنده می کند، بی آن که پاسخ تازه ای ارائه دهد.

برای مخاطبانی که این بحث را سال ها دنبال کرده اند، عصر افشاگری شاید بیش از آن که افشاگر باشد، یادآور این واقعیت است که فاصله میان ادعا و مدرک همچنان پابرجاست.