عرضه در گردش و عرضه کل دو مفهوم کلیدی در بازار ارزهای دیجیتال هستند که مستقیماً بر قیمت، ارزش بازار و ریسک سرمایه گذاری یک ارز اثر می گذارند. عرضه در گردش به تعداد توکن هایی گفته می شود که در حال حاضر وارد بازار شده و قابل معامله هستند و همین عدد مبنای محاسبه قیمت و مارکت کپ قرار می گیرد. در مقابل، عرضه کل نشان می دهد یک پروژه در مجموع چه تعداد توکن ایجاد کرده و چه میزان از آن هنوز قفل یا در آینده آزاد خواهد شد. به زبان ساده، عرضه در گردش قیمت امروز یک ارز را توضیح می دهد، اما عرضه کل تصویر ریسک و ارزش آن در آینده را مشخص می کند. به همین دلیل، تحلیل حرفه ای یک ارز دیجیتال بدون بررسی هم زمان این دو شاخص می تواند منجر به تصمیم های اشتباه و برآورد نادرست از ارزش واقعی پروژه شود.

عرضه در گردش به تعداد توکن هایی گفته می شود که در حال حاضر در دسترس عموم قرار دارند و می توانند در بازار معامله شوند. طبق تعریف رسمی CoinMarketCap:

“Circulating supply is the best approximation of the number of coins that are circulating in the market and are available to the public.”

این عدد شامل توکن های در اختیار کاربران، صرافی ها و سرمایه گذاران است، اما توکن های قفل شده تیم، خزانه پروژه یا توکن های زمان بندی شده برای آزادسازی آینده را شامل نمی شود.

اهمیت عرضه در گردش از این جهت است که قیمت بازار و مارکت کپ دقیقاً بر اساس همین عدد محاسبه می شود. به همین دلیل، حتی اگر یک پروژه عرضه کل بالایی داشته باشد، تا زمانی که بخش زیادی از توکن ها وارد گردش نشده اند، تأثیر مستقیمی بر قیمت فعلی ندارند.

عرضه کل به مجموع توکن هایی گفته می شود که تا این لحظه توسط یک پروژه ایجاد شده اند، منهای توکن هایی که به صورت دائمی سوزانده شده اند. طبق تعریف Binance Academy:

“Total supply refers to the total amount of cryptocurrency that exists currently, minus any coins that have been verifiably burned.”

این عدد شامل توکن هایی می شود که هنوز وارد بازار نشده اند، مثل توکن های قفل شده تیم توسعه، صندوق پروژه، پاداش های آینده، یا توکن هایی که طبق برنامه زمان بندی در آینده آزاد می شوند.

نکته مهم این است که عرضه کل مستقیماً قیمت فعلی را تعیین نمی کند، اما نقش بسیار مهمی در تحلیل ریسک و ارزش گذاری بلندمدت دارد. اگر عرضه کل یک ارز بالا باشد و بخش زیادی از آن هنوز آزاد نشده باشد، سرمایه گذار باید انتظار افزایش عرضه و احتمال فشار فروش در آینده را داشته باشد.

تفاوت اصلی عرضه در گردش و عرضه کل در این است که کدام توکن ها واقعاً روی قیمت امروز بازار اثر می گذارند و کدام ها فقط پتانسیل اثرگذاری در آینده را دارند. عرضه در گردش شامل توکن هایی است که همین حالا قابل معامله اند و خریدار و فروشنده برای آن ها وجود دارد، به همین دلیل مستقیماً در محاسبه قیمت و ارزش بازار استفاده می شود. در مقابل، عرضه کل تصویر کامل تری از تعداد توکن های ایجادشده یک پروژه ارائه می دهد، حتی اگر بخش زیادی از آن ها هنوز قفل باشند یا در آینده وارد بازار شوند.

به بیان ساده، اگر عرضه در گردش را توکن های حاضر در بازار در نظر بگیریم، عرضه کل تمام توکن هایی است که پروژه می تواند در طول زمان به بازار اضافه کند. همین تفاوت باعث می شود یک ارز با قیمت ظاهراً پایین، در صورت داشتن عرضه کل بسیار بالا، از نظر ارزش گذاری چندان ارزان نباشد. بنابراین، بررسی هم زمان این دو عدد برای جلوگیری از برداشت اشتباه از ارزش واقعی یک ارز دیجیتال ضروری است.

قیمت هر ارز دیجیتال مستقیماً با عرضه در گردش آن در ارتباط است، چون ارزش بازار یا مارکت کپ بر اساس همین عدد محاسبه می شود. در عمل، بازار قیمت را بر مبنای توکن هایی تعیین می کند که واقعاً در حال معامله هستند، نه توکن هایی که هنوز قفل اند یا قرار است در آینده آزاد شوند. به همین دلیل است که دو پروژه با تکنولوژی مشابه، اما عرضه در گردش متفاوت، می توانند قیمت های کاملاً متفاوتی داشته باشند.

اگر عرضه در گردش یک ارز پایین باشد و هم زمان تقاضا افزایش پیدا کند، فشار خرید باعث رشد سریع تر قیمت می شود. برعکس، زمانی که عرضه در گردش بالا باشد، برای رشد قیمت به حجم تقاضای بسیار بیشتری نیاز است. این موضوع توضیح می دهد چرا بعضی ارزها با قیمت اسمی بسیار پایین، لزوماً ارزان نیستند و چرا افزایش ناگهانی عرضه در گردش، مثلاً بعد از آزادسازی توکن ها، می تواند حتی در شرایط بازار مثبت هم مانع رشد قیمت شود. به همین دلیل، تحلیل قیمت بدون توجه به عرضه در گردش، تصویر دقیقی از واقعیت بازار ارائه نمی دهد.

عرضه کل بیش از آن که روی قیمت امروز اثر بگذارد، روی درک سرمایه گذار از آینده یک ارز دیجیتال تأثیر می گذارد. این شاخص نشان می دهد یک پروژه در نهایت چه تعداد توکن خواهد داشت و آیا با افزایش تدریجی عرضه، ریسک تورم توکنی وجود دارد یا نه. پروژه ای که عرضه کل بالایی دارد، برای حفظ یا رشد قیمت در بلندمدت نیازمند افزایش مداوم تقاضا است؛ در غیر این صورت، ورود توکن های جدید می تواند باعث فشار فروش شود.

سرمایه گذاران حرفه ای معمولاً عرضه کل را در کنار برنامه آزادسازی توکن ها بررسی می کنند تا بفهمند آیا رشد فعلی قیمت پایدار است یا موقتی. اگر بخش بزرگی از عرضه کل هنوز وارد بازار نشده باشد، حتی پروژه های قوی هم ممکن است در آینده با اصلاح قیمت مواجه شوند. به همین دلیل، عرضه کل معیار مهمی برای سنجش ریسک، پایداری ارزش و منطقی بودن قیمت فعلی یک ارز دیجیتال در افق زمانی بلندمدت محسوب می شود.

مارکت کپ یا ارزش بازار یکی از مهم ترین شاخص هایی است که برای مقایسه ارزهای دیجیتال استفاده می شود و مستقیماً از عرضه در گردش محاسبه می شود، نه عرضه کل. فرمول آن ساده است: قیمت هر واحد ضربدر تعداد توکن های در گردش. به همین دلیل، دو ارزی که قیمت اسمی یکسانی دارند، می توانند ارزش بازار کاملاً متفاوتی داشته باشند، فقط به خاطر تفاوت در عرضه در گردش.

این موضوع توضیح می دهد چرا تمرکز صرف روی قیمت هر واحد می تواند گمراه کننده باشد.

آزادسازی توکن ها زمانی اتفاق می افتد که بخشی از توکن های قفل شده یک پروژه، طبق برنامه زمان بندی، وارد عرضه در گردش می شوند. این اتفاق معمولاً عرضه مؤثر بازار را افزایش می دهد و اگر هم زمان تقاضای جدیدی ایجاد نشود، فشار فروش بالا می رود. بسیاری از سرمایه گذاران اولیه، اعضای تیم یا صندوق های سرمایه گذاری، پس از آزاد شدن توکن ها اقدام به فروش می کنند تا سود خود را نقد کنند و همین رفتار می تواند باعث اصلاح یا افت قیمت شود.

نکته مهم این است که بازار اغلب قبل از زمان آزادسازی واکنش نشان می دهد. اگر حجم توکن های در حال آزاد شدن قابل توجه باشد، معامله گران حرفه ای این ریسک را از قبل در قیمت لحاظ می کنند. به همین دلیل، حتی پروژه های قوی هم ممکن است در دوره های آزادسازی با نوسان منفی مواجه شوند. بررسی تقویم آزادسازی توکن ها در کنار عرضه کل و عرضه در گردش، به سرمایه گذار کمک می کند تا از ورود در زمان های پرریسک جلوگیری کند و تصمیم آگاهانه تری بگیرد.

همه توکن ها تأثیر یکسانی بر بازار ندارند و وضعیت آن ها مشخص می کند که فشار خرید یا فروش چگونه شکل بگیرد. توکن های قفل شده بخشی از عرضه کل هستند، اما تا زمانی که آزاد نشوند وارد معاملات بازار نمی شوند. با این حال، همین توکن ها یک ریسک بالقوه محسوب می شوند، چون در زمان آزادسازی می توانند عرضه را به طور ناگهانی افزایش دهند. توکن های استیک شده معمولاً در آمار عرضه در گردش دیده می شوند، اما چون موقتاً امکان فروش ندارند، فشار فروش کوتاه مدت را کاهش می دهند و به ثبات نسبی قیمت کمک می کنند. در مقابل، توکن های سوزانده شده برای همیشه از چرخه خارج می شوند و باعث کاهش عرضه کل می شوند، موضوعی که در صورت ثابت ماندن تقاضا می تواند اثر مثبتی بر ارزش ارز داشته باشد. به همین دلیل، بررسی ترکیب توکن های قفل شده، استیک شده و سوزانده شده برای درک رفتار آینده قیمت ضروری است.

اخبار مرتبط:

عرضه محدود و عرضه نامحدود هر کدام منطق اقتصادی متفاوتی دارند و نمی توان گفت یکی همیشه بهتر از دیگری است. ارزهایی با عرضه محدود معمولاً ویژگی ضدتورمی دارند، چون تعداد توکن ها سقف مشخصی دارد و با افزایش تقاضا، فشار صعودی روی قیمت ایجاد می شود. به همین دلیل، این نوع ارزها بیشتر به عنوان ابزار حفظ ارزش یا سرمایه گذاری بلندمدت در نظر گرفته می شوند. در مقابل، ارزهایی با عرضه نامحدود یا قابل افزایش، برای حفظ ارزش نیازمند رشد مداوم تقاضا و کاربرد واقعی هستند. اگر تقاضا کاهش پیدا کند یا استفاده از شبکه افت کند، افزایش تدریجی عرضه می تواند باعث تضعیف قیمت شود. نکته مهم این است که عرضه محدود به تنهایی تضمین کننده رشد نیست و عرضه نامحدود هم الزاماً نقطه ضعف محسوب نمی شود. آنچه اهمیت دارد، تعادل بین عرضه، تقاضا و میزان استفاده واقعی از ارز در اکوسیستم آن است.