جعفر گلابی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: خیلی ها مشتاق بحث های نظری هستند، من هم مثل یک شهروند عادی پر از سوال و ایده در مسائل مختلف کلامی و ایدئولوژیک و فرهنگی و اجتماعی و خصوصا سیاسی هستم، منتها کاملا روشن است که فعلا در حوصله اوضاع کشور نیست که بی محابا بر اسب سرکش شبهات شویم و استشکال را تا مسائل حساسیت زا پیش ببریم. اگر بر اثر این بی مسوولیتی توجهی جلب می شود و لذتی حاصل، هنری برای اشکال کننده نیست. ناچار باید به امهات مسائل بپردازیم و حاشیه ها را به حداقل برسانیم. هنگام تنگنای معیشت برای مردم صبور و آگاه و زیر تهدیدهای دشمنان ایران، برپایی تریبونی برای ارایه نظرات شاذ یا تلاش برای آشوب سازی از درگذشت یک وکیل قطعا موافق منافع و امنیت ملی نیست. مهم آنجاست که تلاشی روشن برای تضعیف، انفعال و حتی شکست دولت از طریق فشار به وزرا و سوال و جواب مکرر از ایشان در جریان است و شاید عده دیگری هوس کنند که مثل سال 96 بخت خود را در خیابان بیازمایند!

متاسفانه با وجود انباشت و تراکم مشکلات امیال قدرت خواهی در برخی چهره ها فروکش کردنی نیست! ظاهرا این تصور وجود دارد که با ازدیاد مسائل و نمایش نوعی از بن بست در کار های اجرایی امکان متقاعد کردن مسوولان نظام برای تغییر دولت وجود دارد! کسانی که مستقیم و غیرمستقیم در بسیاری از تصمیم ها مشارکت دارند دائما از ناکارآمدی مدیریت ها دم می زنند و پیداست که در خویش ید بیضایی سراغ دارند که عصایی می افکنند و همه سحرهای مشکلات را باطل می فرمایند! در این کارزار برخی اصلاح طلبان هم خواسته یا ناخواسته شریک می شوند بدون اینکه معلوم شود که هدف نهایی شان چیست؟ مسلما دولت از عیب و خطا و اشتباه و ضعف خالی نیست، ولی تلاش برای ایجاد دیوار بن بست جلو و بی مسوولیتی محض و عدم توجه به تبعات سنگین رفتن به سمت یک تغییر بزرگ و زودرس است. بی گمان هیچ دولتی با هر میزان از دانش و توانایی در برابر این همه حادثه های بزرگ از جنگ گرفته تا ازدیاد تحریم ها و فشارهای میدانی قادر به شق القمر نیست.

دولت آقای پزشکیان تلاش کرد تا از طریق وفاق، مخالفان اصلاحات را به ضرورت تغییرات تدریجی و عدم مقاومت برای به روزرسانی حکمرانی مطلوب متقاعد کند، ولی ظاهرا در این زمینه توفیقات قابل توجهی به دست نیاورد و از سهیم کردن محافظه کاران در مسوولیت ها قناعتی مشاهده نشد. اکنون یک وزیر برای عزل و نصب مدیران خود حتی در حوزه استانداری ها زیر فشار است و فشار آورندگان از معطل ماندن کار مردم باکی نشان نمی دهند. در چنین شرایطی باید برای فعلیت ظرفیت های دولت تلاش کرده و اقتدار قوه مجریه را طلب کنیم. در کشور یک دولت باید حاکم باشد و حکمش نافذ. دیگر ملاحظه مخالفان برای متقاعد شدن کافی است. یک رییس جمهور متواضع تا کی باید صبر کند تا برای تحقق یک وعده انتخاباتی خود در رفع فیلترینگ دستور موثر و قاطع صادر کند؟ موافقان و حامیان دولت به جای فرمان لنگش کن بر مخالفان سخت بگیرند و برای دولت راهگشایی کنند.

البته فعلا تهدید اصلی از میدان اقتصاد است و یاری دولت از همین حوزه ضرورت دارد. بعید نیست که نیم نگاه رییس جمهور برای قطع بودجه مراکز غیرمولد التهاب عمدی در بازار ارز و طلا را ایجاد کرده باشد. در این صورت دولت مستظهر به حمایت همه میهن دوستان با اتکا به نفس و قاطعیت و صلابت امکان ورود دارد که با التهابات تصنعی برخورد نماید. طرفداران میهن و مردم می توانند با دقت نظر و خلوص نیت روی مسائل اصلی متمرکز شوند و رسالت تاریخی خود را به انجام برسانند. ناگفته پیداست که ما هم در معرض تندرو ها و افراطیون قرار داریم که در پیگیری اهداف حداکثری خود حد و مرز و شرایط مناسبی را مدنظر ندارند و از وارد شدن خسارت های بزرگ به کشور بیمی به دل راه نمی دهند و نامش را شجاعت می نهند.