رهبری چین در تولید هوشمند و ادغام فناوری های عملیاتی و اطلاعاتی، نه تنها مزیت صنعتی بلکه قدرت تعیین قواعد انقلاب صنعتی چهارم را برای پکن به همراه آورده است؛ جایگاهی که هند هنوز پاسخ روشنی برای آن نیافته است.

به گزارش ایرنا از نشریه آسیا تایمز، چین تاکنون رهبری صنایعی که انقلاب صنعتی چهارم را می سازند با پیشتازی در فناوری هایی همچون اینترنت نسل پنجم، صنعت رباتیک، اتوماسیون کارخانه (استفاده از سیستم ها و تجهیزات هوشمند برای انجام فرایندهای تولیدی با حداقل دخالت نیروی انسانی) و غیره به دست گرفته است.

این رهبری، هند را ملزم به پاسخ به پرسشی راهبردی می کند که پیشتازی پکن چگونه و تا چه حد خودمختاری دیجیتال، ظرفیت و پیشرفت صنایع دهلی نو را متاثر خواهد کرد؟ علی رغم این نابرابری فناورانه، هند نیز برتری هایی در زمینه وضع قانون و امکان اتصال محصولات این کشور به ساخته های چینی و غربی دارد.

اکنون انقلاب صنعتی چهارم به واقعیتی تبدیل شده که در آن می توان ادغام و درهم آمیختگی فناوری عملیاتی و اطلاعاتی را به ویژه در کارخانه های تاریک چین دید که بی وقفه و بدون دخالت انسان خودروهای برقی و وسایل الکترونیکی تولید می کنند. چین قصد دارد تا از پیشتازی تولید صنعتی در جهان فراتر رود و به معمار پلتفرم این انقلاب بدل شود؛ می توان آثار این دنیای جدید را به وضوح در مکان هایی مثل کارخانه شیائومی دید که هر 3 ثانیه یک تلفن هوشمند تولید می کند که از تبعات آن می توان حذف چشمگیر نیروی کار از صنعت در برخی موارد تا بازه 80 تا 90 درصد را نام برد.

رهبران این دوره از انقلاب صنعتی اکنون به دنبال تعیین هنجار برای صنعت هوش مصنوعی هستند و امسال و سال گذشته نیز 34 درصد استانداردهای جهانی را ارائه دادند؛ مسیری که اگر پکن به مقصد آن برسد می تواند بر چندوچون فناوری همه دنیا مسلط شود.

از طرفی هند نیز بدون اتکا به هوش مصنوعی نمی تواند صنعتی شود. بهره وری نیروی کار هند یک پنجم چین تخمین زده می شود و 15 درصد صنایع هندی اتوماسیون را پذیرفته اند که این رقم در قیاس با 60 درصد اتوماسیون چین نشان می دهد که بدون تغییر وضع موجود دهلی نو از صحنه رقابت بیرون خواهد رفت.

این صحنه، تنها عرصه رقابت نیست بلکه میدان نمایش وابستگی است. صنعت خودروسازی برقی هند همانند دیگر نقاط به دلیل مواردی چون باتری ، موتور، نرم افزار و غیره تحت سلطه چین قرار دارد. بسیاری از کارخانه ها روی محصولات خود نشان ساخت هند را می زنند اما مغز کارشان چینی است.

هر دو کشور فناوری های انقلاب صنعتی چهارم را بخشی لاینفک از رشد خود می دانند اما سیاستگذاری ها در هریک مسیری جداگانه را می پیماید. چین به انقلاب صنعتی چهارم به عنوان پروژه ای ملی در جهت ارتقا صنایع داخلی می نگرد و هند رویکردی غیرمتمرکز با هدف جذب سرمایه و دانش خارجی و پیوستن به زنجیره تولید جهانی را اتخاد کرده است.

چین با تکیه بر یکپارچگی کامل محصولات از سنسورها و سخت افزار تا نرم افزار صنعتی و مدل های پایه، یک خط تولید انحصاری صنعتی ساخته که در مقیاس عظیم، ارزان تر و آزموده تر از رقباست و با دیگر محصولات قابل ادغام نیست. این بسته های هوش صنعتی چینی با هزینه 25 تا 40 درصد کمتر، به ویژه در پروژه های اتوماسیون کم هزینه و سریع، حتی در کارخانه های هند هم بیشتر استفاده می شود.

در مقابل، هند زیرساخت صنعتی عمیقی ندارد اما در نرم افزار و خدمات هوش مصنوعی تخصص دارد؛ بنابراین به جای مالکیت کل، خود را به عنوان یکپارچه ساز سیستم ها و جایگزینی باز برای محصولات چینی معرفی می کند و هم زمان با تنوع بخشی به تامین کنندگان (اروپایی، ژاپنی) وابستگی به پکن را کاهش می دهد.

با این حال، پنجره فرصت برای دهلی نو برای تبدیل شدن به قدرت برتر فناوری محدود است؛ اگر هند طی 5 تا 7 سال آینده مدل های پایه و میان افزار صنعتی خود را در مقیاس بزرگ نسازد، کارخانه های هندی که از محصولات دیگر کشورها استفاده می کنند نیز به تدریج به سوی سیستم های نرم افزاری چین کشیده می شوند، حتی اگر نام ربات ها ژاپنی یا آلمانی باقی بماند.