به گفته ی بادلی و بنسون، وقتی برخی از این نخل ها در شرق پرو بر اثر سقوط درختان یا شاخه ها واژگون می شوند، می توانند خود را دوباره راست کنند و با راه رفتن از زیر مانع خارج شوند؛ یعنی از محل جوانه زنی اولیه ی خود فاصله بگیرند. گفته می شد این نخل ها با استفاده از حدود دوازده ریشه که از تنه ی بالاآمده شان بیرون می زند، در جنگل به دنبال نور خورشید حرکت می کنند. به گزارش فرادید، گاهی این ریشه ها چند متر بالاتر از سطح زمین قرار دارند و همان طور که بادلی دهه ها پیش توضیح داده بود، وقتی ریشه های قدیمی می شکنند یا می پوسند، پاهای جدید می توانند بخش هایی از خاک را که کمی دورتر است، جست وجو کنند. تا امروز هم راهنمایان جنگل های بارانی در آمریکای لاتین معمولاً به گردشگران می گویند نخل های راه رونده می توانند سالانه تا 20 متر جابه جا شوند.  اما با وجود آنکه برخی دانشمندان احتمال می دهند ردپایی حقیقت در این روایت باشد، به نظر می رسد راه رفتن این درخت بیش از هر چیز یک افسانه است. وقتی شواهد بررسی می شوند، این داستان در واقع پایه و اساسی محکم ندارد. در سال 2005، اکولوژیست مناطق گرمسیری و متخصص نخل ها، جراردو آوالوس، پژوهشی منتشر کرد که نشان می داد نخل راه رونده در حقیقت از محل جوانه زنی خود حرکت نمی کند. آوالوس و همکارانش در این مقاله پذیرفتند که وقتی نخلِ موسوم به راه رونده واژگون می شود، می تواند برای بازیابی تعادل، به سرعت ریشه های جدیدی رشد دهد؛ اما این فرایند به معنای جابه جایی واقعی و قابل توجه درخت نیست. آوالوس توضیح می دهد که نخل راه رونده به محل اولیه ی رشد خود متصل است، هرچند مانند بسیاری از گیاهان جنگل های بارانی می تواند تا حدی خود را به سوی نور بکشد. او می پذیرد که باور به این که چنین درختی واقعاً راه می رود جذاب و شگفت انگیز است، اما تأکید می کند که این موضوع چیزی جز یک افسانه نیست. آوالوس در مکاتبه ای در سال 2009 با بنجامین ردفورد از نشریه ی Skeptical Inquirer توضیح می دهد که شکل گیری مخروط بزرگ ریشه های پایه دار زمان بسیار زیادی می برد، در حالی که شرایط نوری تاج جنگل دائماً در حال تغییر است؛ شکاف های نور هم زمان باز و بسته می شوند.  به گفته ی او، این تصور که نخل راه رونده بتواند آن قدر سریع حرکت کند که خود را به این شکاف های نور برساند، واقع بینانه نیست. پژوهش دیگری که در سال 2007 درباره ی این گونه انجام شد نیز به همین نتیجه رسید.  تصویری که نشان می دهد چگونه نخل راه رونده می تواند بعد از فروافتادن، ریشه های جدیدی پیدا کند و در محل ریشه های جدیدش دوباره سرپا شود با این حال، یک پرسش اساسی همچنان بی پاسخ مانده است: اگر این نخل ها راه نمی روند، پس چرا چنین پاهای بلند و عجیبی دارند؟ در دهه ی 1960، دانشمندان تصور می کردند این ریشه های شگفت انگیز برای سازگاری با سیلاب ها تکامل یافته اند، اما شواهد قانع کننده ی چندانی برای این فرضیه هم وجود ندارد. در سال های اخیر، پژوهشگران بیشتر بر این باورند که در جنگل های بارانی متراکم، ریشه های پایه دار به نخل های راه رونده کمک می کند بدون صرف انرژی برای ضخیم تر کردن تنه، ارتفاع و پایداری بیشتری به دست آورند و از شکاف های نوری بالای تاج جنگل بهتر استفاده کنند. در نهایت، هرچند احتمالاً بسیاری همچنان درباره ی راه رفتن این درخت حرف خواهند زد، شواهد موجود نشان می دهد که این گونه در عمل قدم از قدم برنمی دارد. | 
دورکیم و مقوله همبستگی
دورکیم و مقوله همبستگی
خاطرات علم: فرح از شاه پرسیده بود؛ «شما بعضی روزها با علم بعدازظهرها کجا میروید؟»