به گزارش ویجیاتو، این دیگر بر کسی پوشیده نیست که مدیران عامل استودیوها عاشق فیلم نیستند، اما در سال های اخیر، آن ها بسیار بی رحم تر شده اند. نتیجه مستقیم این بی رحمی، محو شدن هنر است. باید اذعان کرد که چندین شرکت بزرگ با تسلیم شدن در برابر فشارهای سیاسی و حل و فصل دعاوی حقوقی مشکوک، عملاً زانو زده اند تا بقای خود را تضمین کنند. استودیوها تحت تهدید هستند و ثابت کرده اند که برای زنده ماندن حاضرند هر کاری بکنند. آن ها حتی خوشحال به نظر می رسند که کسب وکارهای صدساله را اوراق کنند، اگر این کار برایشان یک دلار سود داشته باشد یا آن ها را در موقعیت سیاسی بهتری قرار دهد. امروز که با هم صحبت می کنیم، جنگی بر سر این است که آیا پارامونت توسط نتفلیکس بلعیده شود یا اسکای دنس. طبق گزارش ها، این بدترین اتفاق ممکن برای سرگرمی جریان اصلی است. اما اگر بتوانیم در میان این خرابه ها نوری از امید پیدا کنیم، شاید مرگ هالیوود و انقلاب هنری که در پی آن می آید، در درازمدت به نفع ذات هنر تمام شود. شاید نسل آلفا (Gen-Alpha) همان ناجیانی باشند که انتظارش را می کشیدیم.

برای اینکه بفهمیم چگونه به این نقطه رسیدیم، باید تاریخ را ورق بزنیم. همه چیز از اواسط دهه 1990 و در طول دهه 2000 شروع شد؛ زمانی که هالیوود از یک کابوس جدید به خود می لرزید: اینترنت. ترس این بود که ظهور فضای دیجیتال، سودهای کلان اکران در سالن های سینما را ببلعد. اگر حافظه سینمایی تان یاری کند، می توانید این ترس را در تبلیغات وحشت زده ضد دزدی (Anti-Piracy) و فیلم های متعددی که درباره خطرناک بودن کامپیوترها ساخته می شد، ببینید. پیام های ضد هوش مصنوعی در فیلمی مثل فیلم ماتریکس را به یاد دارید؟ آن فیلم ها بازتابی از وحشت استودیوها از آینده ای بود که نمی شناختند.

سپس، در پس لرزه های حادثه 11 سپتامبر، هالیوود دوباره دچار وحشت شد. آن ها احساس کردند دیگر نمی توانند روی فیلم های اکشن جریان اصلی که بر تصاویر ویرانی شهری تکیه داشتند (و کلیشه های آدم بد سنتی) حساب باز کنند. علاوه بر این، اینترنت فرهنگ را شکست و خرد کرد؛ گزینه های سرگرمی آنلاین آنقدر زیاد شد که هالیوود احساس کرد باید برای دیده شدن بجنگد.

هالیوود در نهایت به راهکاری رسید که فکر می کرد ضامن بقایش خواهد بود: بازسازی ها، ریبوت ها و بازآفرینی ها. منطق آن ها ساده و در عین حال کشنده بود: اگر یک فیلم جدید دارای عنوانی آشنا، شخصیت هایی شناخته شده یا میراثی قدیمی باشد، استودیوها می توانند میلیون ها دلار در هزینه های تبلیغات صرفه جویی کنند. نوستالژی تمام کار سخت بازاریابی را برای آن ها انجام می داد. اقتباس از دارایی های تثبیت شده و بازیافت فرنچایزهای شناخته شده تبدیل به ماشین چاپ پول شد. برای 15 سال متوالی، اینترنت و سینما در تسخیر مارول، جنگ ستارگان، پیشتازان فضا، فیلم های اسلشر و هزاران بازسازی دیگر بود. البته فیلم ها همیشه بازسازی شده اند، اما تا دهه 2010، به نظر می رسید که حجم عمده خروجی هالیوود چیزی جز بازسازی یا اقتباس های پاپ نیست.

این رویکرد، به نوبه خود، منجر به ستایش یک شکل بودن و همسانی هنری در تمام سطوح شد. نوع بسیار خاصی از هنر پاپ غیرپیچیده میلیاردها دلار می فروخت و هالیوود احساس کرد می تواند تا ابد به دارایی های فکری (IP) تکیه کند. این تنها دلیلی است که امروز کسی درباره هوش مصنوعی به عنوان یک ابزار خلاق صحبت می کند: استودیوها دریافته اند که فقدان خلاقیت برایشان پول بیشتری ساخته است، پس چرا آن را با ماشین ها اتوماسیون نکنند؟

ظهور بی پایان ریبوت ها و تضعیف ادغام عمودی، همراه با ترکش های جنگ های استریمینگ، مستقیماً ما را به جایی رسانده که امروز هستیم: یک جنگ قیمت برای تصاحب تکه های بزرگتر و بزرگتر از کیک. جنگی که سوخت آن نه خلاقیت یا اشتیاق به سینما، بلکه کنترل بر دارایی های فکری رو به مرگ است.

برادران وارنر در سال های اخیر اعلام کرده است که می خواهد تمام توانش را روی ساخت نسخه تلویزیونی هری پاتر بگذارد. آمازون، در همین حین، میلیاردها دلار را به پای سریال پیش درآمد ارباب حلقه ها ریخته است. دوشیدن بیش از حد IPها مشکلی است که یک دهه وجود داشته، اما اکنون استودیوها علناً اعلام می کنند که می خواهند این مشکل را تشدید کنند. آن ها دیگر حتی تلاشی برای پنهان کردن فقر خلاقیت خود نمی کنند.

اما راهی برای ادامه این مسیر وجود ندارد. در واقع، این مدل همین حالا هم شکست خورده است. فیلم های مارول دیگر آن موفقیت های تضمین شده ای نیستند که در دهه 2010 بودند. پیش بینی من این است که سریال هری پاتر به دلیل تعصبات خالق فرنچایز ضربه خواهد خورد. و در حالی که بازسازی انیمیشن هایی مثل لیلو و استیچ و چگونه اژدهای خود را تربیت کنید پولساز بوده اند، این هم دلیلی است بر اینکه برای ادامه این چرخه، به نوستالژی یک نسل جدید نیاز است. نوستالژی نسل ایکس (Gen-X) برای دهه 1980 تمام شده است، زیرا نسل ایکس دیگر پیر شده و از دایره مخاطبان هدف خارج شده اند.

سوال اساسی اینجاست: آیا بچه های جوان امروزی واقعاً می خواهند فیلم های بیشتری از Ghostbusters ببینند؟ آیا منتظر فیلم دیگری از Gremlins هستند؟ تمرین مداوم بازگشت به چاه های خشک شده فرهنگ پاپ، تنها منجر به خشکسالی خلاقیت شده است. حتی تلاش برای استخراج پول از ابرقهرمانان صد ساله هم دیگر به خوبی کار نمی کند. فیلم سوپرمن 2025 یک ابر-هیت بی چون وهذا نبود، اما استودیو همچنان می خواهد آن را ادامه دهد. جهان های سینمایی نخ نما شده اند. این استراتژی دیگر نمی تواند دوام بیاورد، اما این تمام کاری است که هالیوود بلد است انجام دهد. این فقط یک مشاهده میدانی و شخصی است، اما امسال در هالووین، بچه های کمتری را دیدم که لباس سوپرمن پوشیده باشند تا هر زمان دیگری. این نشانه ای نمادین از تغییر دوران است.

بنابراین، آینده نزدیک تیره و تار به نظر می رسد. به ما، یعنی مخاطبان، تا اطلاع ثانوی چیزی جز مهملات تحویل داده نخواهد شد. استودیوها هر کاری خواهند کرد تا چیزی را که قبلاً صد بار فروخته اند، دوباره بسته بندی کنند و به ما بفروشند. ما مردم سعی خواهیم کرد این تصمیمات را از دیدگاه خلاقانه توجیه کنیم (مثلاً با خودمان بگوییم: خب، دنیای جدید مردان ایکس چطور به دنیای قدیمی متصل می شود؟ )، اما در پس ذهنمان همیشه می دانیم که این ها همه حرکت های مزدورانه تجاری هستند که توسط مشتی غول رسانه ای فوق ثروتمند انجام می شود؛ کسانی که آشکارا در جیب سیاستمداران هستند. هنر تجاری به آن شکلی که می شناختیم، صدای خرخر مرگش را شنیده است.

اما نکته مهم و حیاتی اینجاست که باید به خاطر بسپاریم: بچه ها هیچ اهمیتی نمی دهند.

نسل آلفا توسط مدل فعلی هالیوود لمس نشده است. آن ها مثل نسل های قبل فیلم نمی بینند. شاید بخواهند فیلم ماینکرفت را ببینند، اما ترجیح می دهند ویدیوهای گیم پلی ماینکرفت را در خانه تماشا کنند. برنامه هایی مانند Battle for Dream Island که شاید نامشان را هم نشنیده باشید، با دور زدن حالت های سنتی توزیع، مخاطبانی پیدا کرده اند که فرهنگ پاپ اصلاً از وجودشان آگاه نیست. یکنواختیِ حاصل از ادغام های هالیوودی، تک فرهنگی را خواهد کشت. دیگر آن دورانی که همه مردم دنیا درباره قسمت آخر یک سریال صحبت می کردند تمام شده است. اما نگران نباشید؛ در لاشه پوسیده این فرهنگ، حاشیه خلاق نسل آلفا رشد خواهد کرد و شکوفا خواهد شد.

همیشه در دنیای مستقل، جایی دور از زرق و برق سیستم استودیویی، بوده که صداهای جدید، ایده های جسورانه و هنر درخشان شکوفا شده است. بهترین هنرها هرگز از درون سیستم نمی آیند؛ آن ها همیشه از حاشیه شروع می شوند. امروز، یک بچه که در یوتیوب ویدیو پست می کند، می تواند بیشتر از هر اسب مرده میلیارد دلاری که استودیوها سعی در شلاق زدنش دارند، توجه جلب کند. استودیوهای بزرگ فقط شیر ترشیده به توده ها تعارف می کنند و بچه ها با خوشحالی می گویند: نه، ممنون.

نسل آلفا ما را نجات خواهد داد. نه با خرید بلیت سینما برای تماشای بیستمین بازسازی بتمن، بلکه با نادیده گرفتن آن و خلق دنیای خودشان. مرگ هالیوود و انقلاب هنری در راه است و رهبران این انقلاب، نه تهیه کنندگان سیگار به لب، بلکه نوجوانانی هستند که با قوانین خودشان بازی می کنند.