گاهی برخی خبرها چنان آرام و بی صدا در فضای سیاسی کشور ظاهر می شوند که در ابتدا کسی متوجه اهمیت شان نمی شود؛ درست شبیه موجی که از دور فقط سطح آب را کمی تکان می دهد اما وقتی به ساحل می رسد، سنگینی اش آشکار می شود.

به گزارش خبرآنلاین، اعلام وصول طرح قانون حمایت و رسیدگی به تخلفات حوزه صوت و تصویر فراگیر در فضای مجازی در جلسه علنی 14 آبان 1404 نیز یکی از همین اتفاق ها بود؛ خبری کوتاه در صحن علنی، اما با پیامدهایی که به تدریج ابعاد آن روشن شد و بحث های گسترده ای برانگیخت.

در ظاهر، عنوان طرح رنگ و بوی حمایتی دارد؛ گویی قرار است چارچوبی برای سامان بخشی فعالیت های صوتی و تصویری در فضای مجازی ارائه کند. اما با مرور متن آن مشخص می شود ماهیت واقعی اش بسیار فراتر از یک سامان دهی ساده است. این طرح نسخه ای بازسازی شده از طرح صیانت مجلس یازدهم است؛ طرحی که به دلیل اعتراض های گسترده مردمی، کارشناسی و صنفی هیچ گاه به سرانجام نرسید. اکنون همان ایده ها با ادبیاتی تازه و با ساختاری منسجم تر دوباره روی میز مجلس قرار گرفته اند.

اسامی امضاکنندگان طرح، جهت گیری آن را کاملاً روشن می کند: حمید رسایی، موسی غضنفرآبادی، رضا تقی پور، مهدی کوچک زاده، محمدتقی نقدعلی، حسینعلی حاجی دلیگانی، کامران غضنفری. در کنار این ها، چهره هایی چون مرتضی آقاتهرانی، مجتبی ذوالنوری و نصرالله پژمان فر نیز در جریان نهایی سازی طرح نقش داشته اند.

این چهره ها سال هاست در زمره جدی ترین مدافعان محدودسازی و کنترل پررنگ تر فضای مجازی شناخته می شوند؛ بنابراین عجیب نیست طرحی که ارائه کرده اند، با رویکرد محدودکننده و نظارتی شدید همراه باشد. همچنین کمیسیون فرهنگی مجلس دوازدهم مثل مجلس یازدهم زیر سایه همان دو نام تکراری و تعیین کننده اداره شده: مرتضی آقاتهرانی و حمید رسایی؛ یکی رییس شورای مرکزی جبهه پایداری و دیگری چهره نزدیک و هم سو با همین جریان.