فرارو- در قسمت اول وقتی وارد دنیای پلوربیوس می شوید، فکر می کنید سریال از جهانی عجیب و غریب حرف می زند، جهانی بدون درد و رنج. اما چند قسمت که جلوتر بیایدم معنای دیگری در سریال پیدا می کنید. به راحتی می توان فهمید ماجرا چیز دیگری است و با این سوال روبرو می شوید که انسان ها چگونه در جهان نامعلوم و پوچ می توانند برای خودشان معنا بسازند؟

کارول از آغاز سریال جهان را ناامید کننده و تهدید کننده می بیند و از نظرش آدم ها احمقانه شادند و دنیا قابل تغییر نیست. آشغال های حیاط را می توان نماد همین نگاه کارول دانست که هر چقدر جمع می کند باز هم وجود دارند. جهان از نظر او آشفته است و نظم دقیقا جنگیدن با همین بی نظمی است. این صحنه ها استعاره از عذابی است که او می کشد از جهانی که ویران شده و هر بار می خواهد درست کند دوباره خراب می شود. در روانشناسی این وضعیت همان چیزی که انسان افسرده و مضطرب تجربه می کند چرا که ذهن نمی تواند نظم و قطعیت را بپذیرد و همواره به دنبال راهی که آن را خراب کند.

در واقع کارول با درون خودش می جنگد نه زباله ها. دیگران این آشغال ها را مهم نمی دانند و فقط اوست که از وحشت دچار ترس و اضطراب شده است. این موضوع را از حضور کتاب آگاتا گریستی با عنوان در نهایت هیچ کس باقی نمی ماند می توان فهمید. این کتاب یک داستان جنایی در مورد حذف شدن آدم ها و مواجهه با گناهان روایت می کند. همان کاری که پلوربیوس با جامعه می کند. در این کتاب یکی یکی آدم ها حذف می شوند و در سریال نیز ذهن همه انسان ها تبدیل به یک ذهن واحد می شوند.

در نوشته آگاتا کریستی کسی نمی داند چه کسی قاتل است اما همه به هم شک دارند. در پلوربیوس نیز کارول همین تجربه را دارد. تنهایی، بی اعتمادی و ترس از جهان انسانی. با این حال قرار دادن این کتاب کنار تخت یعنی اینکه ذهن او شب ها در چنین جهان قدم می زند. وقتی ذهن آشفته است، جهان بیرون هم چهره تهدید به خود می گیرد، جهان بی معناست اما این اضطراب درونی ماست که به آن معنا می دهد.

وقتی آشغال ها و گرگ ها به کارول حمله می کنند او می پذیرد که نمی تواند به تنهایی در برابر جهان بایستد. در عین حال هر کاراکتر پلوربیوس یک دنیای شخصی برای خودش به وجود آورده، نوعی روایت که بتواند این جهان عجیب را درک کند، مانند کارول که دنیا را جامعه ای از آدم های بی فکر می بیند. به همین دلیل است که همه چیز را تهدید می داند و تنهاست اما نکته مهم این است که تنهایی از بیرون به او تحمیل نمی شود بلکه از درونش است.

در قسمت پنجم و ششم پلوربیوس گویی ماجراها تغییر می کند، زمانی که به قاب بندی ها نگاه می کنید، عموما شخصیت ها در مرکز قرار گرفته و از آن آشفتگی عمدی در قسمت های ابتدایی خبری نیست. در عین حال ذهن آشفته کارول نیز نظمی پیدا کرده و می فهمد در دنیایی زندگی می کند که می تواند بی حد و مرز به هر چیزی که می خواهد دست پیدا کند اما چیز مهمی به نام قدرت ارتباط باآدم ها را از دست داده است و به مرور در مورد اهمیت آن یاد می گیرد.

کارول می فهمد که ارتباط داشتن با انسان ها چه اهمیتی دارد حتی اگر بی نقص و کامل نباشد، چرا که می تواند معنایی برای زندگی بسازد. در حقیقت پلوربیوس نشان می دهد که چگونه معنای جهان و زندگی می تواند در ذهن اشخاص متفاوت باشد و هیچ معنایی غلط نیست.