​کریستیانو رونالدو امشب کاری کرد که استادیوم الاول پارک برای چند ثانیه در سکوتی عجیب فرو رفت. سکوتی از جنس حیرت. النصر با نتیجه 3-1 جلو بود، بازی عملاً تمام شده بود، دقیقه 90+6 بود و همه در انتظار سوت پایان. اما رونالدو در ذهنش هیچ مسابقه ای را تمام شده نمی بیند. و همین تفاوت اسطوره با دیگران است. شک نداریم که اگر در ذهن رونالدو بودیم این جمله را می شنیدیم: بازی تمام نمی شود تا وقتی که من بگویم!

ارسال از سمت راست به طرف جایی که کریس ایستاده بود، توپی بلند، شاید کمی عقب تر از جایی که باید می رفت. اما برای رونالدو، هیچ وضعیتی بد نیست، او می تواند از هر موقعیتی یک شاهکار بسازد. حتما ده ها موقعیت به ذهن تان می آید که کریستیانو این کار را کرده باشد. او امشب وقتی مسیر حرکت توپ را با چشم هایش که گویا از آنها ایکس ری ساطع می شود اسکن کرد، بدنش را پیچاند، پشت به دروازه به هوا پرید، چند ثانیه در فضا شناور شد و در لحظه ای که زمان کش می آمد، یک تصویر آشنا برای همه ما زنده شد: قیچی برگردانی که جهان را یاد تورین انداخت. همان ضربه تاریخی مقابل یوونتوس، همان پرواز غیرممکن، همان تکنیک خالص و گل قیچی برگردانی که هنوز که هنوز است آن را در آرم برنامه های ورزشی می بینیم.

توپ با قدرت به گوشه دروازه رفت و دروازه بان فقط تماشا کرد. هواداران النصر از شادی منفجر شدند. حتی هواداران رقیب از ته دل خوشحال بودند که چنین گل زیبایی را دیده اند به خصوص که زننده اش یک اسطوره محبوب است. رونالدو دوید، فریاد زد و شادی اش را در شب ریاض رها کرد؛ شادی ای که انگار از سال 2018 عینا به امشب ریاض منتقل شده بود: سووووو.