در اوایل قرن نوزدهم، پاریس با مشکلات جدی بهداشتی دست و پنجه نرم می کرد. کلود-فیلیبر بارتلو، کنت رامبوتو (فرماندار وقت منطقه سن)، در راستای اصلاحات شهری خود پس از سال 1843، تصمیم جسورانه ای گرفت: نصب بیش از 400 سازه استوانه ای در سطح شهر برای تامین سازه های دفع فضولات انسانی.

به گزارش عصرایران؛ این سازه های استوانه ای ساده، که از یک طرف باز به سمت خیابان و از طرف دیگر با تزیینات پوشیده شده بودند، در واقع اولین توالت های عمومی خیابانی پاریس بودند. مردم به دلیل شکل ستونی و نقش رامبوتو در نصب گسترده آنها، به این سازه ها نام ستون های رامبوتو (Colonnes Rambuteau) دادند.

این ستون ها، هرچند که ظاهری ساده داشتند، اما نقشی حیاتی در بهبود بهداشت خیابان های پاریس و جلوگیری از آلودگی های گسترده ایفا کردند. این اقدام، یک گام مهم به سوی شهری مدرن تر و پاکیزه تر بود و بعدها زمینه را برای نصب توالت های عمومی شیک تر و محصور به نام وسپزین (Vespasienne) فراهم کرد.

بدین ترتیب، نام ستون رامبوتو به عنوان نمادی از یک اقدام بهداشتی ضروری و پیشگامانه، برای همیشه در تاریخ شهری پاریس ثبت شد.

در نسخه های اولیه این ستون ها به شبکه فاضلاب امروزی وصل نبودند، چون شبکه مدرن فاضلاب پاریس هنوز در مراحل ابتدایی توسعه بود. اغلب شیاری در کف داشتند که فضولات را به یک جوی آب سطحی یا کانال ساده هدایت می کرد. گاهی هم فقط یک محفظه جمع آوری در پشت یا زیر سازه قرار داشت که به طور دوره ای توسط کارگران تخلیه می شد.

این سازه ها در اصل یک دیواره سنگی/فلزی نیمه استوانه ای بودند که پوشش ایجاد می کرد تا فرد در دید مستقیم نباشد؛ اما از نظر فنی خیلی ابتدایی بودند.

چون قبل از آن مردم در کوچه پس کوچه ها یا پشت دیوارها قضای حاجت می کردند و خیابان ها بوی بسیار بدی داشت. همین دیوار نیمه استوانه ای هم باعث شد:

جا مشخص و قابل کنترل باشد

تخلیهٔ فضولات متمرکز شود

خیابان ها کمتر آلوده شوند

وسپزین ها که در دهه های بعد آمدند:

کاملا به فاضلاب وصل شدند

محصورتر و شیک تر بودند

بوی کمتری تولید می کردند