نگاهی به عکس بلوار دو تامپل پاریس در سال 1838، تصویری از یک خیابان خالی و وهم آلود را نشان می دهد. اما حقیقت چیز دیگری است: این خیابان درواقع مملو از جمعیت و کالسکه های در حال عبور بوده است.

به گزارش همشهری، راز این خلوتی عجیب، در تکنیک عکاسی آن دوران نهفته است. لویی داگر برای ثبت این تصویر، صفحه فلزی خود را حدود 10 دقیقه نوردهی کرد؛ زمانی آنقدر طولانی که هیچ جسم متحرکی در آن ثبت نشد. در این میان، تنها یک نفر به طور اتفاقی در تاریخ ماندگار شد: مردی در گوشه پایین سمت چپ که برای واکس زدن کفش هایش، به اندازه کافی بی حرکت مانده بود تا تصویرش برای همیشه حک شود.

این زمان نوردهی طولانی، همان دلیلی است که چرا در عکس های قدیمی خبری از لبخند نیست. ثابت نگه داشتن یک لبخند برای دقایق طولانی، آن را به حالتی دردناک تبدیل می کرد و چهره را در تصویر نهایی مخدوش می ساخت. روش داگرئوتایپ که داگر پس از مرگ شریکش، نیسه فور نیپس، آن را توسعه داد، پیشرفت عظیمی نسبت به نخستین عکس تاریخ بود که با 8 ساعت نوردهی ثبت شده بود. این پیشرفت، عکاسی را از یک کنجکاوی علمی به یک فناوری انقلابی بدل کرد.

اگرچه داگر در ابتدا برای جذب سرمایه گذار بیشتر از مجسمه ها و طبیعت بی جان عکاسی می کرد تا کاربردهای هنری و علمی اختراعش را نشان دهد، اما همین تصویر خیابانی به سندی تاریخی از یک لحظه گذار تبدیل شد. لحظه ای که انسان، برای نخستین بار، نه به عنوان سوژه اصلی، بلکه به شکلی اتفاقی و شبح وار، وارد قاب تصویر شد و برای همیشه در آن باقی ماند. با بررسی دقیق تر، سایه های محوی از دیگر افراد نیز در عکس قابل تشخیص است که همگی گواهی بر این حقیقتند که عکاسی در ابتدا، تنها قادر به ثبت سکون بود، نه هیاهوی زندگی روزمره.