وقتی کال آو دیوتی بلک آپس 2 سال 2012 منتشر شد، کمتر کسی فکر می کرد که این دنباله قرار است تا 13 سال بعد دنباله های جدیدی دنبال کند و مجموعه بلک آپس را به این حجم از محبوبیت برساند. اما حالا Call of Duty Black Ops 7 اینجاست؛ با تمام خوبی ها، بدی ها و کاستی هایی که انتظارش را می کشیدیم. شاید باید قبول کنیم که سری شوتر نظامی متمرکز روی جنگ جهانی دوم که سال 2003 اولین نسخه آن منتشر شد، حالا هویت جدیدی برای خودش ساخته است. در ادامه با ویجیاتو و بررسی بازی Call of Duty Black Ops 7 همراه باشید.

بازی از مهم ترین شخصیت بازی بلک آپس 2 یعنی رائول منندز کار خودش را شروع می کند. به عنوان دنباله ای که دقیقا ده سال پس از اتفاقات خط مدرن بلک آپس 2 دنبال می شود، بلک آپس 7 بیشتر یک قدم رو به عقب است تا یک قدم به سمت آینده. همان کاراکترهای قدیمی، همان انگیزه های یکسان و البته دیوید میسن که برخلاف پدرش الکس، یک شخصیت بسیار کم عمق تر و بدون انگیزه شخصی است. فارغ از مقایسه های بین شخصیت های قدیمی و جدید، پیام بلک آپس 7 واضح است؛ قصه ای که رمق و کشش آن صرفا در حد مقدمه چینی برای یک فضاسازی است تا در بخش مولتی پلیر و زامبی هم بتواند تا یک سال آینده مخاطبان را سرگرم کند.

خودمان را گول نزنیم؛ بلک آپس 7 هنوز هم یک اثر سینمایی است. هر چند که بخش کمپین آن عملا به یک همکاری چهار نفره تبدیل شده که بیشتر هدفش سرگرمی است تا قصه گفتن، اما هنوز هم کیفیت دیالوگ نویسی، کارگردانی و سطح بصری بازی یک سر و گردن از تمام شوترهای معمولی دیگر در بازار مثل بتلفیلد 6 و دیگر بازی هایی که حتی همین کمپین داستانی 5-6 ساعته را ندارند بالاتر است. داستان بلک آپس 7 درست مثل داستان پادشاه یک چشم در شهر کورها شده است. اثری که آن قدر پخته یا رو به جلو نیست، اما متاسفانه در بازار فعلی عناوین شوتر، در ازای 70 دلاری که از شما پول می گیرد، بهانه ای برای قصه گویی می تراشد.

کمپین داستانی بازی من را یاد راه افتادن بچه های نوزاد می اندازد؛ پر از انگیزه برای رقم زدن اتفاقات جدید و البته زمین خوردن های متوالی. بازی همواره سعی می کند نوآورانه باشد، اما کسی انتظار نوآوری های آن را ندارد. مثل کمپینی که قابلیت متوقف کردن را ندارد یا یک اندگیم بی سر و ته که حتی یک نفر هم آن را نمی خواسته است. در سناریوهای مشابه، من همواره از ایده های جدید و ساختارشکنی استقبال می کردم اما در بلک آپس 7 این استقبال به معنای پذیرش کیفیت پایین و بی فکری های متوالی است. چون نه کال آو دیوتی پس از گذشت بیست و چند نسخه دیگر آن بچه نوزاد است و نه هوادار از سازنده ها انتظار ژانگولرهای فضایی، تغییرات ممتد ستینگ یا تبدیل کردن کال آو دیوتی به یک بازی درباره مبارزات با ربات ها را داشته است.

از نظر طراحی مرحله، کمپین داستانی Black Ops 7 می خواهد بین روایت خطی کلاسیک و آزادی ساختارشکنانه تعادل برقرار کند. بازی سعی می کند موقعیت های متنوعی شامل شهرهای آینده نگر، پایگاه های برفی آلاسکا و مجموعه ای از محیط های شهری را برای تنوع بصری و تاکتیکی فراهم کند. در عمل اما با دو مشکل روبه رو هستیم: یکی پارگی لحن روایت و دیگری تکرار الگوهای طراحی. در مورد لحن روایت، بازی تلاش می کند داستان را با المان های بزرگ و سکانس های سینمایی جلو ببرد، اما این سکانس ها گاها پیوندهای ضعیفی به گیم پلی دارند؛ یعنی به جای اینکه هر مجموعه مرحله تصویرگرِ روایت باشد، بخش هایی از داستان بیشتر شبیه قطع نمایش عمل می کنند — یعنی لحظاتی که بازیکن کنترل را از دست می دهد تا بینانِ داستانی عرضه شود. این سبک ارائه هر چند که پر طمطراق و سینمایی است، اما در طولِ بازی ضرب ریتم اکشن را کند می کند و حس هم افزایی بین روایت و گیم پلی را کاهش می دهد.

Black Ops 7 تلاش کرده با آوردن شخصیت هایی با پیشینه شناخته شده، مخاطب را درگیر کند؛ اما مشکل کلاسیک تعداد زیادی از فرنچایزهای بزرگ این است که شخصیت ها گاهی در متن یک مجموعه عظیم روایی گم می شوند. در این نسخه، دیالوگ ها و سکانس های سینمایی به خودیِ خود حرفه ای اجرا شده اند، اما شخصیت پردازی عمیق و تحول قابل لمس کاراکترها در طول کمپین کم رمق تر از همیشه است. این نکته برای مخاطبی که به داستان و تصمیم های اخلاقی در بازی اهمیت می دهد، می تواند باعث ناامیدی شود. در نتیجه، کمپین بیشتر نقش موتیف نمایشی را بازی می کند تا اینکه سفرِ درونی همدلانه با قهرمانان داستان باشد.

از نظر ساختار اکشن، بازی در بخش هایی موفق ظاهر می شود: گرِیدهای تاکتیکی، پوشش های متنوع و ترکیب دشمنان هوشمند و رباتیک باعث می شود برخی مراحل حس ماموریت واقعی را القا کنند. هر چند که ضعف طراحی هوش مصنوعی در برخی موقعیت ها، و حرکت تصنعی دشمن در صحنه های پرجمعیت، از تاثیرگذاری این طراحی کم می کنند. همچنین طول کلی کمپین برای آن دسته از بازیکنانی که انتظار یک تجربه داستانی عمیق و مستقل دارند، کوتاه و گاهی سطحی احساس می شود. در جمع بندی بخش مراحل باید گفت کمپین بازی بلک آپس 7 تلاش های درخشان و چند صحنه عالی دارد، اما یکپارچگی روایت و گیم پلی می توانست بهتر باشد.

مولتی پلیر دلیل اصلی فروش و ماندگاری Call of Duty در این بازار است و خوشبختانه Black Ops 7 در این بخش نقاط قوت چشمگیری دارد. بازی با 16 نقشه 6 به 6 و دو نقشه 20 به 20 در لانچ عرضه شده که تنوع محیطی—از توکیوی آینده نگر تا پهنه های یخ زده آلاسکا—هم برای بازیکنان رقابتی و هم برای کسانی که دنبال گشت وگذارِ تاکتیکی اند، جذاب است. نقشه ها طراحی شده اند تا از مزایای Omnimovement استفاده کنند: مسیرهای عمودی، پوشش های متعدد و خطوط دید متغیر. نتیجه ترکیبی است از آرایش سریع و لحظات تاکتیکی که هر نقشه را به تجربه ای مستقل تبدیل می کند.

اما بخش چندنفره با چند چالش روبه رو است: تعادل سلاح ها (که قبلا اشاره شد)، تنظیم matchmaking و بحث aim-assist (به ویژه برای کاربران کنترلر) که Treyarch در روزهای لانچ و پس از آن تلاش هایی برای تنظیمش انجام داده است. در فضای رقابتی امروز، کوچک ترین اختلاف در تعادل یا matchmaking می تواند تجربه را به هم بزند؛ از همین رو تیم سازنده مجبور است فصل به فصل بازی را با اصلاحات بهتر کند. نکته مثبت این است که سیستم progression و Loadoutها این بار منطقی تر و سریع تر حس پیشرفت را منتقل می کنند، به خصوص برای بازیکنانی که دغدغه آوردن پروسه پیشرفت اسلحه هایشان را از بازی قبلی داشتند.

مود زامبی برای Treyarch یک قلمرو مقدس محسوب می شود که باید با احتیاط در آن قدم بگذارد و Black Ops 7 تلاش کرده تا تعادل بین احترام به سنت و افزودن تغییرات جدید را حفظ کند. از لحاظ ساختار، مود زامبی شامل مراحل درجه بندی شده و ماموریت محور می شود که امکانِ تجربه تک نفره یا چندنفره هم زمان را می دهد. کسانی که انتظار دارند فقط یک تکرارِ ساده از نسخه های گذشته ببینند، در اشتباه هستند. این بار تلاش شده مکانیک های نقش آفرینیِ سبک لوت محور و سیستم های سفارشی سازی گسترده تر به تجربه افزوده شود تا تنوع استراتژیک بیشتری ایجاد شود. هر چند که همه تغییرات قرار نیست به مذاق همه خوش بیاید. در برخی نقشه ها موج ها بیش از حد انتظار سخت می شوند یا بالعکس احساس می شود موج ها خیلی سریع کم اهمیت می شوند و این مشکل ریتم و Pacing بازی است. نکته مثبت اما حس آشنای همکاری و لحظه های اوج جمعی است—نهایت تجربه ای چیزی که زامبی مود همیشه ارائه داده است.

در سطح فنی Black Ops 7 عنوانی است که از توان سخت افزاری کنسول های نسل نهم و پی سی های مدرن بهره زیادی می برد: با بافت های با جزییات بالا، نورپردازیِ پویا و انیمیشن های روان. در بررسی های اولیه، فریم ریت و پایداری بازی روی کنسول ها و پی سی های معقول خوب است و بازی در صحنه های سریع، عملکردی قابل قبول ارائه می دهد. با این حال، برخی گزارش ها از افت فریم مقطعی، باگ های کوچکی در جلوه های بصری و چینش بافت ها در صحنه های بسیار شلوغ خبر داده اند؛ این گونه مسائل معمولا در روزهای نخست عرضه با آپدیت ها برطرف می شوند، اما در زمان لانچ می توانند تجربه برخی بازیکنان را تحت تاثیر قرار دهند.

Call of Duty: Black Ops 7 بازی ای است که در بسیاری از بخش ها نشان می دهد چرا این فرنچایز هنوز در صدر ژانرِ شوتر قرار دارد: مولتی پلیر سریع و لذت بخش، مود زامبی قابل دفاع و طراحی بصری قدرتمند. با این حال بازی ضعف اصلی خودش را در بخش کمپین، با تغییراتی نه چندان دلچسب نشان می دهد. کمپینی که می خواهد حس آشنایی را منتقل کند اما در ابتدایی ترین نیازهای قصه گویی و شخصیت سازی لنگ می زند و حتی شخصیت های قدیمی و نام آشنا یا قابلیت کوآپ هم به کمکش نمی آیند.