طبق گزارش مرکز آمار، در سال 1401، در مقطع ابتدایی بیش از 175هزار دانش آموز، در مقطع متوسطه ی اول حدود 198هزار دانش آموز و در مقطع متوسطه ی دوم نیز حدود 557هزار دانش آموز ترکِ تحصیل کرده اند.

به گزارش روزنامه اطلاعات، این رقم امروز به ترک تحصیل بیش از یک میلیون دانش آموز و کمبود 335 هزار معلم بالغ شده است، که نشانه ای نگران کننده از وقوع یک بحران آموزشی است.

ترکِ تحصیل در این مقاطع سنی، بیانگر چه واقعیاتی علی الارض است؟

آیا می توان فرضیات ذیل را به عنوان علل این واقعه برشمرد؟

1- بی انگیزگی در تحصیل و روشن نبودن آینده ی پس از آن؛ به گونه ای که تحصیل را از امری معنی دار به کنشی بی سرانجام جلوه داده است؛

2️ -فقر در محیط خانواده؛ به گونه ای که ادامه ی تحصیل مدرسه ای از توان سبد خانوار بیرون افتاده است؛

3-سخت گیری های درون مدرسه؛ به گونه ای که شوق حضور در این فضا را از دانش آموزانِ طالبِ شادی در سنین کودکی و نوجوانی ستانده است؛

4- زرق وبرق های مادّیِ افرادِ نه چندان تحصیل کرده که رهزن فکری دانش آموز شده و وی را از آینده نگریِ تحصیلی به حال بینیِ موقتی دچار کرده است؛

5- فراهم نبودن سخت افزارهای آموزشی و دشواری های حضور در مدرسه، اعمّ از سقف بالای سر و حداقل های امکانات رفاهی که در مقایسه های میان مدارسِ برخوردار و غیربرخوردار، دانش آموزان ضعیف را وامی دارد تا عطای مدرسه را به لقایش ببخشند.

تا زمانی که اراده ای برای حلّ و فصل یک باره و دور از فرافکنی ها به میدان نیاید و ترجیع بندِ یک شبه نمی توان مشکلات را حل کرد ، از تکرار نیفتد، باید سال به سال شاهد افزایش آمار نگران کننده ی فوق باشیم.