تیم ملی فوتبال ایران در مسیر آماده سازی برای جام جهانی، این روزها با سفر به امارات، در تورنمنت 4 جانبه این کشور حاضر شد تا فیفادی آبان را در العین سپری کند. نتیجه شد آنکه ایران با امیر قلعه نویی، بدون گل زده به کار پایان داد تا با شکست در ضربات پنالتی، به عنوان نایب قهرمانی برسد. البته که ایران چند روز پیش تر، کیپ ورد را در ضربات پنالتی شکست داده بود و رقیب ازبکستان در بازی نهایی شده بود.

بردن کیپ ورد در پنالتی هنر نیست

برتری ایران مقابل کیپ ورد، یکی از تیم های گمنام و تازه ورود به جام جهانی، آن هم در ضربات پنالتی، دستمایه ای برای امیر قلعه نویی و نزدیکان رسانه ای اش بود تا از آن به عنوان شبیه ساز جام جهانی حرف بزنند. واضح است طبق قانون فیفا همان طور که شکست در ضربات پنالتی در زمره باخت های یک تیم به شمار نمی رود، پیروزی در همین ضربات هم بردی به کارنامه سرمربی ای اضافه نمی کند. با وجود این، تاکید چندباره قلعه نویی و افراد همراهش روی بردن کیپ ورد باعث شد تا امر بر عده ای مشتبه شود که نکند تیم ملی ایران برنده واقعی این جدال شده است. البته که منظور و هدف، برد و باختن نیست بلکه کیفیت و نمایش تیم ملی در این بازی محل سوال بود؛ ایران با فشردگی در خط دفاعی، مالکیت را به حریف داده بود و رو به انجام کارهای تدافعی آورده بود. دل بستن قلعه نویی به ضدحملات، باعث شده بود تا رقیب کم نام آفریقایی، دست بالا را در همین بازی داشته باشد. هرچند که پس از آن، قلعه نویی از تمرین برای بازی در خط دفاعی گفت به این امید که بازی خسته و کسل کننده تیمش مقابل کیپ ورد را توجیه کرده باشد. نکته مهم اینکه در همان بازی، ایران و خط حمله اش، از گشودن دروازه رقیب بازماندند.

حتی اگر پنالتی گم می شد

تاکید مکرر قلعه نویی بر بردن کیپ ورد، تنها یک سوی ماجرا است؛ چراکه ایران در دیدار پایانی، باز هم از زدن گل عاجز ماند تا با ثبت یک تساوی دیگر به ضربات پنالتی برود و این بار در این ضربات، مغلوب ازبکستان شود. واضح است که باز هم نباید شکست در این بازی در کارنامه سرمربی تیم ملی ثبت شود؛ اما اتفاق حاشیه ای این بازی همان پنالتی جنجالی میلاد محمدی بود که قرار شده بود طارمی بزند و به بازیکن دیگری واگذار کرده بود. درست از زمانی که سوت پایان بازی به صدا درآمده تا همین الان، بحث درباره همان پنالتی است که گل نشده بود. این همان خواسته ای است که جریان رسانه ای نزدیک به تیم ملی می خواهد؛ چراکه اصل داستان چیز دیگری است. به عبارتی حتی اگر آن پنالتی گل می شد و ایران به عنوان قهرمان این تورنمنت 4 جانبه معرفی می شد، باز شدت نگرانی ها دست کمی از فضای فعلی نداشت. به عبارت ساده تر، نمایش این تیم به گونه ای نیست که کسی را امیدوار به آینده و انجام بازی ها خوب و منسجم در جام جهانی کند. البته که این موضوع، مورد پذیرش کادرفنی نیست و آن ها همچنان بازی های را به شکلی که خودشان دوست دارند تفسیر می کنند؛ ولی واقعیت موجود همان است که ایران از 6 بازی گذشته اش فقط یک برد برابر تانزانیا ثبت کرده که آن هم رقیبی معلوم الحال بود. تیم ملی حتی با وجود 10 نفره شدن ازبک ها از گشودن دروازه شان عاجز نشان دادند و قبل از 10 نفره شدن رقیب، خوش شانس بودند که گل نخوردند! در چنین فضایی، دیگر، تکراری است که ثبت 2 تساوی مقابل تیم هایی که اصلا هم ردیف جایگاه ایران نیستند، به گونه ای بزرگ نمایی شود که گویی ایران در آستانه فتح جام جهانی است.

فراموشی به سبک قلعه نویی

قول می دهیم فوتبال خوب و هجومی داشته باشیم که مردم لذت ببرند . این همان عبارت آشنایی است که 3 سال پیش، امیر قلعه نویی، چشم درچشم خبرنگارانی که به اولین تمرین تیم ملی تحت هدایت او رفته بودند، بیان کرد. قول دیروز امیر قلعه نویی و نمایش امروز تیم ملی، دو مسیر کاملا متفاوت و متضاد است. آیا ایران این روزها فوتبال خوب و هجومی در زمین پیاده می کند؟ از سوی دیگر، آیا مردم از دیدن این بازی های تیم ملی لذت می برند؟ حالا که دیگر یک هفته یا 2 هفته نیست که قلعه نویی زمام امور فنی در تیم ملی را به دست گرفته باشد؛ او 3 سال است روی نیمکت این تیم می نشیند و در این بازه زمانی، هر بار که از بازی نازیبای تیمش انتقاد شده، بهانه ای برای فرار از پذیرش واقعیت پیدا کرده است؛ بهانه هایی که تعدادی از آن ها دم دستی ترین حالت ممکن را دارد: فوتبال است دیگر !