فرارو- فیلم سینمایی چشم بادومی اولین بار در چهل سومین جشنواره فجر به اکران شد، حالا به سراغ جشنواره تالین در کشور استونی رفته و به زودی نمایش آن با نام کی پاپ در این فستیوال آغاز خواهد شد.

به گزارش فرارو، موج کره ای که در دهه های قبل با یانگوم و جومونگ به ایران رسیده بود، امروزه آنقدر در قالب کی پاپ در میان نسل دهه هشتادی (زد) محبوب شده که کسی نمی تواند این محبوبیت را رد کند. بالاخره بعد از دو دهه سینمای ایران با چشم بادومی سراغ این سوژه رفته است. اثری که در نهایت تبدیل به یک فیلم با داستان های پراکنده می شود.

داستان با نریشن پدربزرگ آغاز می شود، مردی که گذشته اش را فراموش کرده و مائده نوه نوجوانش تمام هویتش را در ستایش خواننده کره ای می بیند. مائده که آرزوی رفتن به سئول را برای ملاقات با خواننده مورد علاقه اش دارد در برابر مخالفت خانواده می ایستد تا به هدف خود برسد اما هیچ چیز به آسانی تمام نمی شود. او در انباری که مادرش روزی در آن زندانی بود محبوس می شود و در نهایت تا مرز خودکشی پیش می رود.

این فیلم ایده جذابی دارد و پتانسیل آن را داشت که به بحران هویت در نسل جدید بپردازد اما به جای آنکه درونیات یک نوجوان در دنیای بزرگ سلبریتی ها را واکاوی کند، مسیر روایت خود را در اغراق و پراکندگی از دست می دهد. در عین حال تقابل پدربزرگ و نوه که می توانست محور دراماتیک و عاطفی داستان را شکل دهد در نهایت به تضادی کاریکاتوری تبدیل می شود که در سطح باقی می ماند.

چشم بادومی در میانه راه از هسته اصلی خود فاصله می گیرد و در دام شلوغی و زیاده گویی گرفتار می شود. در واقع هر چه قصه جلوتر می رود بیش از پیش از مسیر اصلی درام دور می شود، همچنین فیلم به جای تمرکز روی مسیر ذهنی مائده و ظرافت های شکل گیری بحران او، دائما از حادثه ای به سراغ حادثه دیگر می رود و سعی در ایجاد و القای هیجان در نزد مخاطب دارد اما نتیجه بیش از آنکه یک درام باشد شبیه یک فانتزی از هم گسیخته است.

این پراکندگی و گسست در بازیگری نیز دیده می شود، در حالی که مهدی هاشمی و ستایش دهقان بازی قابل قبولی از خود ارائه داده اند، ساره بیات و علی باقری در نقش والدین مائده به شدت با یکدیگر ناهماهنگ اند و باورپذیری فیلم را کم کرده اند. همچنین شخصیت ها به جای آنکه بر اساس ظرافت های درونی خود عمل کنند، دیالوگ های کلیشه ای بیان می کنند که هیچ حسی در درون مخاطب به وجود نمی آورند.

پایان چشم بادومی با تغییر ذهنیت مائده و ترک هویت جعلی می توانست بهترین جمع بندی را داشته باشد اما مسیر آنقدر شلوغ بوده که پایان تاثیر خود را از دست داده است.