​تیم فوتبال ازبکستان در ششمین رویارویی مستقیم، باز هم مقابل ایران شکست نخورد تا در روزی که با اندکی شانس، خود را به ضربات پنالتی رسانده بود، بتواند با استفاده از ضربات ضعیف دو بازیکن تیم ملی، قهرمانی تورنمنت چهارجانبه العین را به دست بیاورد.

این تورنمنت در شهر العین و در ورزشگاه اختصاصی تیم فوتبال العین، قهرمان سابق آسیا، در شرایطی به پایان رسید که نتیجه سه مسابقه از چهار مسابقه آن در پایان 90 دقیقه و با ضربات پنالتی مشخص شد و ایران که در مسابقه کیپ ورد با درخشش علیرضا بیرانوند چهار و پنج به پیروزی رسید، در این مسابقه با وجود آنکه دوباره با درخشش بیرانوند در پنالتی هه از حریف پیش افتاد، اما در نهایت مسابقه را به ازبک ها و دروازه بان کوتاه قامت شان واگذار کرد که البته دو ضربه ضعیف از دو پنالتی زن غیرمنتظره تیم ملی عامل این شکست ناسزاوارانه شد.

قبل از سوت پایان، ایران با چند تعویض دیرهنگام اما تهاجمی، نبض بازی را کامل در اختیار گرفته و فرصت های زیادی را روی دروازه حریف خلق کرد، اما ازبک ها که 10 نفره سراسیمه به دفع توپ می پرداختند، با کمی وقت کشی و با توجه به عدم سخت گیری داور اماراتی توانستند از 90 دقیقه سالم بیرون بیایند و در نهایت در پنالتی ها بازی را ببرند، در حالی که شاید اگر این مسابقه به وقت اضافه می رفت، ایران می توانست کار را در آن زمان تمام کند.

تیم ملی البته در این مسابقه شروع بسیار ضعیفی داشت و واهمه از حرکات عمقی اوستون اورونوف باعث شده بود ایران با احتیاط کامل و با یک بازی دفاعی وارد زمین بشود و لو دادن های مکرر توپ در سمت چپ و راست خط دفاعی باعث این شده بود که ازبک ها حضوری سنگین در نیمه ایران داشته باشد. با این حال از دقیقه 30 به بعد و در پی چند حرکت شجاعانه، ایران بازی را در دست گرفت و پس از دو ضربه ایستگاهی، تا دقیقه 90 اجازه خودنمایی به ازبک ها را نداد و آنها دیگر صاحب موقعیت روی دروازه تیم ملی نشدند. با این حال و در شرایطی که با اخراج عبدالقادر خوسانوف، مدافع سرشناس و عضو باشگاه منچستر سیتی، ایران می توانست در همان 90 دقیقه کار را تمام کند، کمی تعلل در تعویض ها و بازی بسته و دفاعی ازبکستان مانع از پیروزی تیم ملی در 90 دقیقه شد و در ضربات پنالتی هم نتیجه آنطور که ما می خواستیم پیش نرفت.

البته نقطه تاریک ضربات پنالتی، حضور دو بازیکن در جمع پنالتی زن ها بود که کسی پیش بینی نمی کرد آنها را در این جمع ببیند؛ نفر اول محمد مهدی محبی جوان که اولین پنالتی ایران را خراب کرد و سپس میلاد محمدی که با وجود تلاش زیاد در دوران فوتبالش، کمتر به زدن ضربات دقیق شناخته می شود و انتخاب او برای حضور در ضیافت پنالتی ها کاملاً عجیب به نظر می رسید. البته از اتفاقات داخل ورزشگاه می شد مطمئن بود که محمدی در فهرست پنالتی زن های ایران قرار نداشته و از سوی سایر بازیکنان به جمع پنالتی زن ها پیوسته و شاید آمادگی ذهنی و روحی انجام این ماموریت دشوار را نیز نداشته است.

در نهایت و در شرایطی که مهدی طارمی، سعید عزت اللهی و چند بازیکن دیگر ایران روی یک یخچال آبی رنگ کوچک در مقابل نیمکت نشسته و با حسرت جشن قهرمانی ازبک ها مقابل هواداران شان را تماشا می کردند، امیر قلعه نویی با عصبانیت و با دندان قروچه عرض زمین را طی می کرد تا در پایان تورنمنتی که با قهرمانی تیم او به پایان نرسید، به نشست مطبوعاتی برود و شاید در آنجا حرف هایی را برای اولین بار زبان بیاورد.

تورنمنت العین البته برای ایران فرصتی برای تست کردن یک استراتژی جدید تاکتیکی بود ولی در نهایت این تیم ملی نتوانست از فرصتی که امروز می توانست از آن بهترین استفاده را ببرد و حداقل جایگاه کادر فنی را تا فیفادی بعدی در فروردین تثبیت کند، استفاده خوبی ببرد و دوباره تا شروع مجدد رقابت های لیگ و تندتر شدن آتش هیجان مسابقات باشگاهی همه چیز در انتقاد از کادر فنی تیم ملی خلاصه خواهد شد.

در نهایت ایران در شرایطی به جام جهانی نزدیک می شود که مثل اغلب اوقات پس از صعود، درگیر مشکلاتی است که از آنها خاطرات زیادی دارد؛ از همان صعود اول در جام جهانی 1978 تا آخرین صعود (2026) و البته یکی دو استثنا (مثل جام جهانی 2018). در نهایت با بازگشت تیم ملی به ایران، این فدراسیون فوتبال است که با جمع بندی نظرات درباره آینده تصمیم می گیرد.