27 آبان ماه سال روز تولد فرامرز قریبیان است؛ بازیگر نقش های قهرمانِ مبارز و عدالت جو، بازیگری که 6 سال قبل از بازیگری خداحافظی کرد و شاید فقط مسعود کیمیایی، رفیق دیرینه اش بتواند یک بار دیگر او را جلوی دوربین ببرد.

به گزارش ایسنا، قریبیان، بازیگرِ بیش از 60 فیلم سینمایی در طول 6 دهه فعالیت هنری، پیش از انقلاب در 10 فیلم همچون خاک ، صلاه ظهر و گوزن ها بازی کرده و دلیل آنکه پس از انقلاب همانند برخی دیگر از بازیگران، درگیر ممنوعیت کاری نشد، به گفته خودش این بوده که نقش هایش تعریف مشخصی داشتند، نه رقصیده بود و نه آوازخوانی کرده بود!

او در میان فیلم های قبل از انقلاب، گوزن ها را بیشتر از بقیه دوست دارد و و بعد از آن، فیلم های ترن ، رد پای گرگ و سناتور را جزء آثار محبوب خود می داند. البته قریبیان در مصاحبه ای تصویری که سال گذشته با مجله فیلم امروز انجام داد و اعلام کرد که آخرین گفت وگوی اوست، بیان کرده بود که فیلم خروج ابراهیم حاتمی کیا را هم خیلی دوست داشته و می توانست آن را بهترین فیلمش بداند اما این اتفاق نیفتاد.

او درباره این ماجرا گفته است: فیلمنامه خروج خیلی خوب بود و من خوشم آمد و قبول کردم بازی کنم. فیلمنامه ابتدا فینال نداشت و آقای حاتمی کیا گفت با همکاری یکدیگر درست می کنیم. خیلی شنیدم که می گویند 25 دقیقه اول فیلم فوق العاده است ولی بعد از آن شُل و وِل می شود، چون مطابق فیلمنامه ساخته نشد. فینال هم خراب شد چون با همفکریِ هم پیش نرفت، من معتقد بودم کاراکتری که بازی می کردم باید درست مقابل (نهاد) ریاست جمهوری کشته می شد. این فیلم می توانست یکی از بهترین کارهای من باشد اما نشد. همه لطف داشتند و از بازی من تعریف کردند ولی آنچه باید می شد، نشد. (در حالیکه) شما اگر در این راه می آیی باید شهامتش را هم داشته باشی که پای آن بایستی.

قریبیان بعد از خروج یعنی در همان سال 1398 و پس از اکران فیلم در جشنواره از بازیگری خداحافظی کرد و در نشست خبری فیلم با اشاره به اینکه سال ها بود در جشنواره شرکت نمی کرد ولی چون خروج را دوست داشته به جشنواره آمده گفت: از زمان اتفاقات مربوط به جشنواره ای که فیلم عصبانی نیستم در آن بود، ماجراهایی پیش آمده که ترجیح می دهم دیگر در سینما نباشم.

او در آخرین مصاحبه خود با بیان اینکه بعد از بازنشستگی بیشتر مشغول کتاب خواندن و فیلم دیدن است، درباره دلایل خداحافظی خود گفته: فضای موجود در سینما از عوامل بازنشستگی ام بود و علاوه بر آن چون سینمای ایران را می شناسم واستادهای خودم را دیده ام، متوجه بودم که برای سن بالا نقش خوبی وجود ندارد. من نقش های قهرمانی زیادی بازی کرده بودم و من و آقای هاشم پور بیشتر این نقش ها را بازی می کردیم ولی فکر کردم سینمای ما دیگر آن گنجایش را ندارد که برای سن من نقش های قهرمانی بنویسد، اصلا الان آن نوع فیلم ها را نداریم در حالی که در هالیود هنوز برای بازیگری مثل کلینت ایستوود این نوع نقش ها نوشته می شود.

قریبیان که حسرت بازی در فیلمی به کارگردانی علی حاتمی برایش باقی مانده، درباره ممنوعیت هایی که سال ها قبل برای برخی بازیگران رخ داده، معتقد است، حُسن سینما در این است که اگر قرار باشد کسی ستاره شود با همه جلوگیری هاو موانع ستاره می شود.

او در نوجوانی با مسعود کیمیایی و اسفندیار منفردزاده یا به قول خودش اسفند ، دوست و هم محله ای بوده و هر سه ستاره هایی بی تکرار در عالم سینما شدند. رفاقت فرامرز قریبیان و مسعود کیمیایی تا آنجاست که زمستان سال گذشته در پنجاه و پنجمین سالگرد اولین نمایش فیلم قیصر در فرهنگسرای نیاوران، نامه ای صمیمانه و محبت آمیز برای کیمیایی فرستاد و از خاطره اولین باری که با هم در سینما، اسپارتاکوس را دیده بودند یاد کرد، حتما یادت هست، هنگام فینالش، بی محابا با یکدیگر بغض کردیم، اشک ریختیم و گریستیم. گریستن به خاطر ظلم ِ آن قدرت ِ حاکم بر آن مردان سخت کوش و عدالتخواه ولی تنها و بی یاور، که همیشه در هر جامعه ای بوده و هستند.

قریبیان که خودش نتوانسته بود در آن مراسم حضور داشته باشد، در نامه اش با اشاره به مرگ مهرجویی و کیارستمی، خانه نشینی تقوایی (پیش از درگذشت در مهرماه 1404) و هجرت بیضایی، از کیمیایی خواسته بود: در این سینمایی که فقط تو در آن مانده ای، ماندنی که تاوان سنگینی داشته، باید فیلم بسازی. خیلی ها آمدند و رفتند ولی تو ماندی و جنگیدی و سرسختانه ساختی. بساز مسعود جان. …که سینمای ایران مدیون توست. …از قیصر تا خائن کشی... و من پس از هفتاد و پنج سال رفاقت و بازی در هفت فیلمت و. … خوب می دانم که چه لذت بخش است برای یک بازیگر تا مقابل دوربین تو باشد.

و حالا این روزها مسعود کیمیایی در تدارک ساخت سی ویکمین فیلم خود با نام عشق در انفرادی است که البته طبق پیگیری ها قرار نیست قریبیان در آن بازی کند.