پنجشنبه سی ام مردادماه امسال، ماموران کلانتری 105 سنایی از طریق تماس تلفنی با بازپرس کشیک قتل پایتخت، مرگ زنی 64ساله که از فعالان حوزه گردشگری کشور، عضو جامعه تورگردانان ایران، هیات مدیره انجمن متخصصان گردشگری، اتاق بازرگانی و نیز انجمن دوستی ایران و استرالیا بوده را روی تخت بخش آی سی یو گزارش دادند.

به گزارش اعتماد، به دنبال اعلام این خبر، تحقیقات آغاز شد و طبق گفته پسر متوفی، او که به دلیل مشکل تیرویید به بیمارستان مراجعه کرده بود، پس از یک عمل جراحی ناموفق، دچار وخامت حال شده و به بخش مراقبت های ویژه منتقل و پس از حدود 12 روز در آی سی یو جان باخته است. خانواده او نیز در جریان تحقیقات قضایی، شکایت خود را از کادر درمان تحت عنوان قصور پزشکی مطرح کردند.

جسد این زن برای معاینات دقیق تر به پزشکی قانونی منتقل و با صدور قرارعدم صلاحیت از سوی بازپرس کشیک قتل، پرونده جهت رسیدگی تخصصی به دادسرای ناحیه 26 جرایم پزشکی ارجاع شد. پس از گذشت بیش از دو ماه از فوت این زن 64ساله، پزشکی قانونی اعلام کرد که فوت او بر اثر سکته مغزی ناشی از انجام این جراحی بوده است و گزارش را برای رسیدگی به شعبه مربوطه در دادسرای جرایم پزشکی ارسال کرد. شعبه مربوطه در شورای حل اختلاف نیز به دلیل اصرار خانواده مرحومه مبنی بر مرگ مشکوک و ناشی از قصور پزشکی، عدم حصول سازش را اعلام کرد.

طبق گزارش پلیس؛ پیش از این، پسر این زن ماجرای جراحی منجر به فوت مادرش را این گونه روایت کرد: غده تیرویید مادرم که بزرگ شده بود به راه تنفسی اش فشار می آورد و هنگام فعالیت های ساده مثلا طی کردن یک مسافت چند متری، نفسش تنگ می شد. ابتدا با یکی از پزشکان مطرح مشورت کردیم. تیم پزشکی اعلام کرد که ریسک عمل جراحی بالاست و مادر ترجیح داد صبر کند تا روش های کم تهاجمی تر با دارو یا روش های دیگر در صورت امکان انجام شود.

در نهایت پزشک دیگری به ما معرفی شد. من شخصا همراه مادرم و تمام مدارک پزشکی نزد این پزشک رفتیم و او گفت با روش آمبولیزیشن می توان جراحی را انجام داد؛ تنها دغدغه ما این بود که آیا روش آمبولیزیشن خطری دارد یا خیر. پزشک به ما اطمینان داد هیچ عارضه خطرناکی ندارد و مانند یک آنژیوگرافی است؛ یک عمل کوتاه مدت با یک شب بستری که مشکلی ایجاد نمی کند. بر همین اساس، مادرم برای این عمل پذیرش شد. تاریخ عمل یکشنبه نوزدهم مردادماه بود. محل عمل هم یک هتل بیمارستان خصوصی در منطقه 6 تهران تعیین شد؛ انتخاب ما نبود و چون تیم پزشکی دکتر آنجا فعالیت می کردند، آن مرکز انتخاب شد.

او در ادامه اظهار کرد: مادرم وارد بخش شد؛ لباس ها را پوشید و سرم وصل شد. بین ساعت پنج تا شش عصر مادرم را به اتاق عمل بردند. من در اتاق انتظار بودم که ناگهان در ریکاوری صدایم زدند و گفتند که حین عمل، مشکلی در رگ های مغزی رخ داده، اما کنترل شده است. وقتی وارد بخش ریکاوری شدم مادرم را دیدم و متوجه شدم نیمه هوشیار است. او فقط نام مرا نامفهوم صدا می زد؛ ایشان چند بار دچار حالت تهوع شد که گفتند تجهیزات ساکشن در این بخش وجود ندارد. بنابراین باید به طبقه دوازدهم منتقل شوند. مادر را به طبقه 12 بردند، اما همچنان هوشیاری اش در حال کاهش بود. دو ساعت بعد هم وضعیت تغییری نکرد.

پسر متوفی گفت: ساعت 10 یا 11 شب بود که MRI گرفتند. پزشک نورولوژیست مادر را ویزیت کرد و گفت سکته مغزی رخ داده است. از آن زمان به بعد مادر در همان بخش در طبقه 12 که آی سی یو است، بستری بود. روز بعد گفتند با تیم بیهوشی صحبت شده و احتمالا حساسیت به دارو باعث شده این عارضه رخ دهد و سکته مغزی رخ نداده است، اما من برای اطمینان، تصاویرMRI را به چند پزشک مطرح دیگر در بیمارستان های دیگر نشان دادم و همگی سکته مغزی را تایید کردند و گفتند که به دلیل تشخیص ندادن به موقع سکته، زمان طلایی برای مداخله و تزریق دارو برای کاهش عوارض سکته نیز از دست رفته است.

سطح هوشیاری مادر نیز بسیار کاهش یافته بود. بعد از چند روز مادر توانست کمی چشم باز کند و با علایم ساده مثل پلک زدن یا حرکت محدود دست و پا ارتباط برقرار کند، اما به دلیل شرایط وخیم وعدم پذیرش سایر بیمارستان ها، امکان انتقال ایشان به سایر مراکز درمانی وجود نداشت. در عین حال خود بیمارستان نیز مشکلات زیادی داشت؛ از جمله نبود تهویه مناسب. در آی سی یو که مادرم 12 روز بستری بود، تهویه مناسبی وجود نداشت؛ فقط سه پنکه گذاشته بودند و پنجره ها باز بود. همین شرایط باعث شد که در روز ششم، ایشان دچار عفونت شود و تب 38 تا 39 درجه پیدا کند.

او در ادامه گفت: در تاریخ 24 مردادماه، آزمایش خون از ایشان گرفته شد که در آن سطح TSH (هورمون تیرویید) روی عدد 0/01 بود. پزشک داخلی بیمارستان دارویی به نام متی مازول برای او تجویز کرد، بدون اینکه سایر موارد را بررسی کند. همین موضوع به همراه عفونت ها باعث شد مادرم دچار آریتمی قلبی شود. از تاریخ 24 مرداد تا شب فوت، این آزمایش تکرار نشد. از سوی دیگر به دلیل همین عفونت و شرایط، سطح اکسیژن خونش پایین آمد.

با اینکه من رضایتنامه داده بودم که برای تنفس می توانند لوله بگذارند یا از طریق لوله تغذیه معده انجام شود، اما با این حال این کارها به موقع انجام نشد. همین موضوع باعث شد آب و مواد غذایی کافی به بدن نرسد و سطح سدیم خون بالا برود و با داروهایی که داده بودند این وضعیت تشدید شد. از سوی دیگر به دلیل هوشیاری پایین باید بیمار هر چند ساعت یک بار جابه جا می شد، اما این اتفاق نیفتاد و ظرف کمتر از هفت روز مادرم دچار زخم بستر هم شد و همه این عوامل دست به دست هم دادند و شرایط مادرم به سرعت وخیم شد.

پسر این زن 64ساله همچنین گفت: سرانجام، شب به ما زنگ زدند و گفتند حال مادر وخیم شده و ایست قلبی کرده و احیا شده است؛ ما بلافاصله به سمت بیمارستان رفتیم، اما در مسیر بودیم که تماس گرفتند و گفتند مادرم فوت کرده است. بعد از فوت، حتی جنازه را هم به ما تحویل نمی دادند و گفتند باید رضایتنامه ای امضا کنیم که شکایتی نداریم. ما قبول نکردیم و فقط با نامه ای بابت تحویل پیکر ایشان به پزشکی قانونی توانستیم جنازه را تحویل گرفته و به پزشکی قانونی منتقل کنیم. بیمارستان درخواست می کرد حدود 400 میلیون تومان هزینه درمان نیز باید پرداخت شود. در حالی که هنوز علت اصلی مرگ هم اعلام نشده بود. شکایت ما از این است که هیچ گونه اطلاع رسانی کتبی یا شفاهی در مورد خطرات احتمالی عمل به ما داده نشده بود و با توجه به اینکه عمل اضطراری نبود؛ اگر حتی یک درصد احتمال چنین عارضه ای وجود داشت، هرگز رضایت نمی دادیم.

ششم آبان ماه جاری، عباس مسجدی ، رییس سازمان پزشکی قانونی در یک نشست خبری اعلام کرد: سالانه قریب به 80 هزار پیکر را مورد ارزیابی قرار می دهیم و تعیین علت فوت می کنیم. در حوزه کمیسیون های تخصصی سازمان که در کمیسیون های تعیین علت فوت، پرونده های روانپزشکی و قصور پزشکی است. تمام پرونده های حوزه قصور پزشکی سالانه حدود 30 هزار پرونده است که این پرونده ها در مجموعه سازمان پزشکی قانونی با 6 هزار نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه ها و متخصصان کشور به عنوان عضو افتخاری مورد رسیدگی قرار می گیرد.