فرارو- اخیرا اکران فیلم سینمایی Keeper در سینماهای جهان آغاز شده است.

به گزارش فرارو، این فیلم از آن دسته آثاری که در نگاه اول با فضاسازی تلاش می کند مخاطب را با خود همراه کند اما هر چه قصه جلوتر می رود در دام کلیشه می افتد و روایت تکراری را به تصویر می کشد.

داستان حول محور زنی به نام لیز و نامزدش مالکوم می چرخد که برای تعطیلات آخر هفته راهی کلبه ای دور افتاده شده اند. رابطه آن ها در ظاهر نقصی ندارد، با این حال از اولین صحنه ها بیننده به راحتی می فهمد که در باطن ماجرا چیز دیگری است. قصه از ورود دو شخصیت مرموز به نام های دارن و مینکا شروع می شود، حضور آن ها در خانه، رویاهایی را در ذهن لیز شکل می دهد که او را به قرن نوزدهم می برد، چیزی که نشان از فروپاشی تدریجی روانش است.

بی تردید بزرگ ترین نقطه قوت keeper بازی مازلانی در نقش لیز است، بازیگری که با اجرای چندلایه ترکیبی از درماندگی، ترس و شجاعت را نشان می دهد. در کنار بازیگری مازلانی یکی دیگر از نقاط قوت فیلم فضاسازی آن است، چرا که خانه به شخصیتی مستقل تبدیل شده است. اثر با تمرکز روی جزییاتی مانند پنجره ها، دریچه های هوا و زوایای خاص اتاق ها مخاطب را در وضعیت تنش و اضطراب قرار می دهد. با این حال مشکل اصلی فیلم را می توان تکرار الگوهای شناخته شده و کلیشه ای دانست. داستان بارها از ساختارهای کلیشه ای استفاده می کند، لیز کارهای روزمره را انجام می دهد ناگهان صداهای عجیبی می شنود اما با جست وجو چیزی پیدا نمی کند. سپس در خواب با نشانه هایی از آینده یا گذشته آزار می بیند. این چرخه تکراری بخش عمده ای از فیلم را به خود اختصاص داده است. در واقع کارگردان تلاش می کند با نمایش چرخه تکرار، حس گیر افتادن را به مخاطب القا کند.

به نظر می رسد کارگردان در میان دو خواسته گرفتار است، خلق فضایی ترسناک و ارائه معنایی عمیق، در نتیجه keeper تبدیل به اثری می شود که نه به قدر کافی می ترساند و نه حرف خاصی می زند. در نهایت بیننده نمی فهمد که هدف کارگردان از ساخت این فیلم چیست؟