فرارو- در زمانی که موفقیت بیشتر با سرعت، رقابت و دستاوردهای بیرونی سنجیده می شود، اسکات بریتون می کوشد میان جاه طلبی و رشد درونی پیوندی تازه برقرار کند و نشان دهد آرامش و موفقیت الزاماً در دو سوی مخالف یکدیگر قرار ندارند.

به نقل از بیگ تینک، در جهانی که موفقیت اغلب با سرعت، رقابت و دستاوردهای بیرونی سنجیده می شود، صدای تازه ای در حال برخاستن است؛ صدایی که دعوت می کند میان جاه طلبی و رشد درونی مرزی نکشیم. اسکات بریتون، کارآفرین سابق حوزه فناوری و نویسنده کتاب تازه ای با عنوان دستاورد آگاهانه (Conscious Accomplishment)، می کوشد این دوگانگی ریشه دار را در هم بشکند و نشان دهد که می توان به موفقیت های بزرگ رسید، بی آن که آرامش و آگاهی درونی قربانی شود.

بریتون که زمانی بنیان گذار یکی از استارت آپ های موفق در نیویورک بود، پس از سال ها تلاش بی وقفه برای رسیدن به اهداف شغلی، به نقطه ای رسید که بسیاری از مدیران بلندپرواز در سکوت از آن عبور می کنند: خستگی، اضطراب و احساس پوچی. او در گفت وگوهای اخیرش توضیح می دهد که در حدود سی سالگی دریافت مسیر بیرونیِ موفقیت نمی تواند جایگزین رضایت درونی شود. همین تجربه، او را به جست وجوی پاسخی تازه برای این پرسش سوق داد که چگونه می توان در عین جاه طلبی، روح را نیز پرورش داد؟

کتاب جدید بریتون واکنشی است به فرهنگی که به باور او میان پیشرفت بیرونی و رشد درونی دیوار کشیده است. از نظر او، تمدن مدرن دو گزینه پیش روی انسان قرار داده: گوشه نشینی و ترک دنیا برای رسیدن به آرامش معنوی یا غرق شدن در مسابقه ای بی پایان برای موفقیت اقتصادی و اجتماعی. اما همان طور که او می گوید، این تنها یک ایده است، نه حقیقتی ذاتی.

بریتون با الهام از آموزه های شرقی، به ویژه مفهوم خانه دار روحانی در سنت های هندو، پیشنهاد می کند که می توان هم زمان در دنیای کار و خانواده حضور داشت و در عین حال مسیر خودشناسی را پیمود. او در کتابش تأکید می کند که کار روزمره، روابط خانوادگی و حتی لحظه های خشم و ناکامی می توانند بخشی از تمرین معنوی باشند؛ اگر فرد یاد بگیرد از هر تجربه ای برای مشاهده و بازآموزی واکنش های درونی خود استفاده کند.

مسیر دگرگونی بریتون ناگهانی نبود. او سال ها در فضای پرتنش استارت آپ ها زیسته بود، جایی که معیار ارزش انسان با میزان سرمایه جذب شده، ساعات کاری طولانی و رشد سریع شرکت سنجیده می شود. در ظاهر، او موفق بود؛ شرکتی با حدود پنجاه کارمند و سرمایه ای بیست میلیون دلاری. اما در درون، به گفته خودش، همه چیز حول کنترل، رقابت و اضطراب می چرخید و از شادی خبری نبود.

تحولی درونی با تجربه ای عمیق از آگاهی آغاز شد. او می گوید پس از سفری ذهن گشا متوجه شد لایه ای در وجودش وجود دارد که آرام، دوست داشتنی و فارغ از ترس است. این تجربه او را به مسیر تازه ای هدایت کرد: تلفیق زندگی روزمره با رشد معنوی، نه فرار از یکی برای رسیدن به دیگری.

دیدار او با استادی معنوی نقطه عطف این مسیر بود. آموزگارش به او گفت: قرار نیست از جهان کنار بکشی؛ از هر موقعیت زندگی ات برای رشد استفاده کن. از واکنش هایت شروع کن. همین جمله به گفته بریتون، ساختار فکری او را دگرگون کرد.

بریتون بر این باور است که معنویت واقعی در انزوا شکل نمی گیرد، بلکه در تعامل روزانه با زندگی شهری و روابط انسانی آزموده می شود. او با طعنه می گوید: بودای خوب در جنگل زندگی می کند؛ بودای بزرگ در جهان. از نظر او، اگر کسی بتواند پس از بازگشت از خلوت گاه و در میان خانواده یا در یک جلسه کاری پرتنش همچنان آرام و آگاه بماند، در واقع به رشد واقعی رسیده است.

او روش خود را بازالگوسازی یا Re-patterning می نامد: یعنی بازشناسی الگوهای واکنشی ذهن و بازنویسی آن ها در لحظه. برای مثال، وقتی در ترافیک یا در برابر تأخیر یک مشتری احساس خشم یا اضطراب می کنیم، به جای سرکوب یا توجیه احساس، باید به درون نگاه کنیم و بپرسیم: چرا این موقعیت چنین واکنشی در من برانگیخته است؟ به اعتقاد بریتون، بخش عمده ای از واکنش های ما محصول الگوهایی است که در کودکی شکل گرفته و بدون آگاهی در بزرگسالی تکرار می شود.

او توصیه می کند هر بار که فرد تحریک یا ناراحت می شود، جمله ای کوتاه در تلفن خود یادداشت کند؛ مثلاً دعوت مادر ، تاخیر مشتری ، یا صف طولانی . سپس از خود بپرسد آیا در ذات این موقعیت رنجی وجود دارد، یا این ذهن من است که آن را به رنج تبدیل کرده؟ این تمرین ساده به گفته او، نقطه شروع بازنویسی الگوهای ذهنی است.

بریتون در کتابش نشان می دهد که مراقبه و تمرین های سنتی مانند یوگا، مدیتیشن یا تنفس عمیق می توانند سودمند باشند، اما اگر به عنوان بخشی جدا از زندگی روزمره دیده شوند، خود به نوعی جدایی ذهنی منجر می شوند. هدف او این است که افراد یاد بگیرند در حین انجام کارهای عادی همزمان بخشی از توجه خود را به احساسات بدنی و واکنش های درونی شان معطوف کنند. به باور او، وقتی ذهن و بدن همزمان در لحظه حاضر باشند، آگاهی تبدیل به حالت طبیعی زندگی می شود.

او همچنین به چالش اقتصاد توجه اشاره می کند؛ دنیایی که در آن میلیاردها دلار برای جذب و کنترل تمرکز انسان ها صرف می شود. با این حال معتقد است ریشه ی وابستگی به تلفن همراه یا شبکه های اجتماعی در ابزارها نیست، بلکه در الگوهای ذهنی پنهان ماست؛ ترس از بی کاری، احساس کم ارزشی یا میل شدید به تأیید. با شناسایی این باورهای پنهان، فرد می تواند کنترل دوباره تمرکز خود را به دست گیرد.

پیام کتاب بریتون تنها برای کارآفرینان نیست. او تأکید می کند که همه می توانند زندگی روزمره خود را به میدان رشد تبدیل کنند. در زندگی شخصی، این نگرش بیش از همه در رابطه او با همسر و دخترش نمایان است. او می گوید: وقتی میان من و خانواده ام تنشی پیش می آید، به جای تلاش برای تغییر دیگری، نخست به درون خود نگاه می کنم. می دانم که در حال نصب نرم افزار ذهنی در فرزندم هستم، پس باید هوشیار باشم چه الگویی را منتقل می کنم.

از نظر او، والدگری یکی از صادق ترین آینه ها برای شناخت خویشتن است؛ چرا که هیچ چیز مانند روابط نزدیک نمی تواند الگوهای ناخودآگاه را آشکار کند.

بریتون در برابر انتقاد کسانی که معنویت را مترادف ترک دنیا می دانند، موضعی روشن دارد. او باور دارد مسیر انکار همه چیز برای بیشتر انسان ها غیرعملی است. به گفته او: بیش از 99 درصد مردم نمی توانند همه چیز را رها کنند. باید یاد بگیریم درون زندگی رشد کنیم، نه بیرون از آن.

از دید او، معنویت اصیل نه در گریز از مسئولیت بلکه در حضور آگاهانه در میان پیچیدگی های زندگی شکل می گیرد. در واقع، تنش های روزمره، ترافیک، ضرب الاجل ها و مسئولیت های خانوادگی همگی می توانند زمینه ای برای تمرین ذهن آگاه باشند.

کتاب دستاورد آگاهانه نه یک راهنمای ساده مدیتیشن است و نه مانیفستی ضد موفقیت؛ بلکه کوششی است برای ترسیم نقشه ای میان دو جهان ظاهراً متضاد: جاه طلبی و آگاهی. بریتون در این اثر خطاب به رهبران، کارآفرینان و افراد پرتلاشی که حس می کنند چیزی در مسیرشان کم است، می گوید: آغاز کنید از مشاهده ی واکنش هایتان، نه از ترک مسئولیت هایتان.

او می افزاید: وقتی آگاهی و اصالت را در اولویت قرار دهید، عملکرد بیرونی تان نیز اغلب بهتر می شود. از این منظر، رشد درونی و موفقیت شغلی نه تنها در تعارض نیستند، بلکه می توانند یکدیگر را تقویت کنند.

پیام نهایی اسکات بریتون ساده اما بنیادین است: پیشرفت واقعی از درون آغاز می شود. او در پایان گفت وگوهایش جمله ای را بارها تکرار می کند: با قلبی گشوده با زندگی روبه رو شو؛ همین بازی اصلی است.

در جهانی که اغلب ما را به سرعت، رقابت و بهره وری بیشتر دعوت می کند، شاید این نگاه یادآور نکته ای فراموش شده باشد: مسیر رشد انسانی نه در حذف جاه طلبی، بلکه در آگاهانه زیستن آن است. بریتون نشان می دهد که می توان در دل زندگی مدرن، در میان ایمیل ها و جلسات کاری، معنوی بود؛ و شاید همین ترکیبِ جاه طلبی و آگاهی، تعریف تازه ای از موفقیت در قرن بیست ویکم باشد.