نحوه خبر رسانی وزارت خارجه درباره مذاکرات با واکنش هایی رو به رو شده است در همین رابطه در سرمقاله امروز هم میهن آمده است: جامعه ایران منتظر است؛ نه فقط مردم بلکه حکومت هم انتظار می کشد. انتظار شنیدن خبری فراتر از اخبار روزمره که دردی را درمان نمی کنند. این خبر یا در حوزه داخلی است یا خارجی. پس از انتخابات سال گذشته منتظر شنیدن اخبار خوشی در داخل بودیم؛ اخباری که جز یک مورد چندان مطابق انتظارات رخ نداد. گرچه حتی سرنوشت رسمی همان یک مورد هم که درباره زنان بود همچنان در ابهام است.

اکنون هم چشم اندازی از تحولات معنادار در داخل نمی بینیم. نه تحولاتی در صداوسیما و نه در فضای مجازی و اینترنت و نه در گشایش معنادار سیاسی و مدیریتی، هیچ کدام دیده نمی شود. در موضوع خارجی هم شنیدن امکان گفت وگوی معطوف به نتیجه است که می تواند امیدبخش باشد. این خبر ابتدای سال امیدی ایجاد کرد ولی در نهایت منجر به جنگ 12روزه شد.

اخبار منفی خارجی که آنها نیز حتماً قابل توجه هستند، رفتن دوباره به سوی جنگ است. راه داخل فعلاً مسدود است همچنین راه خارج از جهت رسیدن اخبار مثبت نیز باز نیست.

هفته گذشته آقای عراقچی گفت؛ واقعیت این است که در حال حاضر هیچ امکانی وجود ندارد، چون ما هیچ رویکرد مثبت یا سازنده ای از طرف آمریکا نمی بینیم. هر زمان که آنها برای مذاکره ای بر پایه برابر و با هدف توافقی سودمند برای هر دو طرف آماده باشند، ایران می تواند آن را مورد بررسی قرار دهد. این سخنان گرچه تکراری بود ولی آب پاکی را روی دست کسانی ریخت که انتظار شنیدن خبر مثبتی در این زمینه داشتند. ولی این همه ماجرا نبود.

در این هفته سخنان وی متفاوت شد و گفت؛ اکنون درخواست برای مذاکره مجدداً شروع شده چون آنچه که هدف داشتند در خصوص برنامه هسته ای ایران از طریق حمله نظامی محقق نشد. دوباره تاکید کردند که؛ حق غنی سازی ایران غیرقابل سلب است ولی چون گزاره ها امکان مذاکره به معنی تحول در سیاست ایران بود و با مواضع گذشته جور درنیامد تاکید کردند که؛ رویکرد تحمیلی و خواسته های حداکثری آمریکا را رد می کنیم. من هیچ گاه نگفته ام که برنامه ای جدید برای مذاکره با آمریکا وجود دارد.

به نظر می رسد این نحوه اطلاع رسانی نیز بازتابی از همان سردرگمی و انتظاری است که نوشته شد. زیرا از یک سو تاکید دارند که خط مشی ما تغییرناپذیر است و از سوی دیگر نمی خواهند این مجرای خبری مثبت بسته شود.

مسئله این است که این رفتار در خبررسانی نتیجه معکوس دارد و موجب حساسیت زدایی از خبر می شود، و مردم را بدبین تر و ناامیدی را بیشتر می کند. شفاف بودن و روراست بودن با افکار عمومی اثرات بهتری دارد.

مردم خود را با شرایط موجود تا حد ممکن تطبیق می دهند ولی این گونه که از یک سو قاطعانه هر نوع مصالحه و سازشی را غیرممکن دانسته و رد کنیم سپس چند روز بعد خبر درخواست مذاکره از سوی مقابل داده شود، فقط وقتی معنادار است که تغییرات رخ داده در پیشنهادهای طرف مقابل نیز اعلام شود و الا بدون تغییر مواضع دو یا یک طرف چگونه ممکن است گفت وگویی شکل گیرد؟

اگر ایران تغییر موضع نداده پس وزارت خارجه چه تغییراتی را در طرف مقابل برای گفت وگو دیده است؟ اصلاً طرف مقابل کدام است؛ اروپا یا آمریکا؟ آیا پاسخی برای این پرسش ها دارند؟ در هر حال دوست داریم که این گفت وگوها آغاز شود البته جدی و معطوف به نتیجه، ولی نگرانیم که این نحوه خبررسانی فاقد پشتوانه کافی باشد و جامعه را ناامیدتر کند.