به گزارش فرارو، خبرآنلاین نوشت: در طول رقابت های دوومیدانی قهرمانی آسیا در ماه مه در شهر گومی کره جنوبی، دو ورزشکار ایرانی و یک مربی تیم ملی به اتهام آزار جنسی یک زن 20 ساله کره ای بازداشت شدند. این پرونده در سراسر آسیا بازتاب گسترده ای داشت و بحث هایی را درباره مسئولیت فدراسیون های ملی زمانی که نمایندگان شان در خارج از کشور با اتهامات کیفری روبه رو می شوند، برانگیخت.

به گزارش رسانه براک پرس؛ به گفته اداره پلیس گومی، این حادثه 31 مه در هتلی که محل اقامت کاروان ایران در جریان مسابقات بود، رخ داد. این زن گزارش داده که پس از آشنایی با یکی از ورزشکاران در یک بار نزدیک محل مسابقات، به هتل برده شده و در آنجا توسط چند مرد مورد آزار جنسی قرار گرفته است. مأموران پلیس اندکی پس از دریافت شکایت، سه عضو کاروان ایران را بازداشت کردند. رسانه های کره ای این افراد را ح. ر و م. ک، به همراه مربی تیم، ا. م معرفی کردند. بعدها دادستانی یک مظنون چهارم ـ یکی دیگر از ورزشکاران ـ را نیز به پرونده افزود؛ کسی که ظاهراً نقش مراقب را در هنگام وقوع حادثه داشته است.

دادستان های منطقه دئگو در ماه ژوییه رسماً این گروه را بر اساس مواد 297 و 298 قانون کیفری کره جنوبی — که به جرائم تجاوز و تعرض جنسی مربوط می شود — تحت تعقیب قرار دادند. این کیفرخواست بر پایه شواهد آزمایشگاهی، شهادت شاهدان و تصاویر دوربین های امنیتی هتل تنظیم شده بود. چون این جرم در خاک کره جنوبی رخ داده، متهمان صرف نظر از ملیت یا جایگاه ورزشی شان، کاملاً تحت صلاحیت قضایی کره قرار می گیرند. دفتر دادستانی دئگو اعلام کرده که روند دادرسی بدون هیچ گونه امتیاز دیپلماتیک ویژه و مطابق روال عادی رسیدگی کیفری پیش خواهد رفت.

رسانه های ایران ابتدا این اتهامات را زیر سؤال برده و مدعی شدند که تناقض هایی در اظهارات شاکی می تواند پرونده را تضعیف کند. اما دادستان های کره ای هیچ یک از اتهامات را پس نگرفته اند و مقامات محلی درخواست ها برای انتقال پرونده به ایران را رد کرده اند. فدراسیون دوومیدانی ایران از آن زمان رفتار نامناسب برخی اعضای کاروان را پذیرفته، هرچند شدیدترین اتهامات را رد می کند. این فدراسیون اعلام کرده پس از رأی دادگاه، اقدامات انضباطی داخلی انجام خواهد شد.

در داخل ایران، نحوه مدیریت در این ماجرا به شدت زیر ذره بین قرار گرفته است. وزیر ورزش به مجلس احضار شد تا درباره ادعای سهل انگاری نظارتی توضیح دهد و بعضی تحلیلگران در رسانه های داخلی خواستار نظارت سخت گیرانه تر بر ورزشکارانی شدند که در مسابقات بین المللی شرکت می کنند. این حادثه دوباره بحث هایی را در محافل ورزشی ایران درباره رفتار حرفه ای و آموزش های لازم برای اعزام های خارجی برانگیخته است.

در کره جنوبی نیز این پرونده بحث های گسترده ای را درباره حمایت از قربانیان و نقش پلیس در حفظ سلامت و امنیت رویدادهای بزرگ ورزشی ایجاد کرده است. گروه های مدنی از مقامات خواسته اند روند رسیدگی شفاف باشد و هیچ فشار دیپلماتیکی بر نتیجه پرونده تأثیر نگذارد. تحلیلگران حقوقی کره یادآور شده اند که دستگاه قضایی این کشور معمولاً در قبال اتباع خارجی متهم به خشونت جنسی سخت گیرانه برخورد می کند و این پرونده آزمونی برای پایداری این رویکرد در فضایی حساس و پرتنش خواهد بود.

این ماجرا سؤالات مهمی درباره ورزش و پاسخ گویی مطرح می کند. زمانی که کاروان های ملی در رقابت های بین المللی شرکت می کنند، رفتار آنها ناگزیر بر اعتبار کشورشان و شیوه حکمرانی ورزشی اثر می گذارد. چنین اتهاماتی نه تنها آینده ورزشی افراد درگیر را تهدید می کند، بلکه اعتبار نهادهای ناظر را هم زیر سؤال می برد. به همین دلیل، روند رسیدگی در دادگاه دئگو می تواند پیامدهایی فراتر از دوومیدانی داشته باشد و شاید تعیین کند که مسابقات آینده چگونه بین همکاری ورزشی و احترام به حاکمیت قضایی کشور میزبان تعادل برقرار کنند.

با پیشرفت روند دادرسی، هم دستگاه قضایی کره جنوبی و هم نهادهای ورزشی ایران زیر فشار و نظارت گسترده قرار دارند. این پرونده پیچیدگی اجرای قانون کیفری در فضای جهانی شده ورزش را به خوبی نشان می دهد؛ جایی که مسئولیت اخلاقی، تصویر بین المللی و غرور ملی همگی در سایه روند قضایی با یکدیگر تلاقی می کنند.