احمد زیدآبادی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: کسانی که در انتخابات سال گذشته به آقای دکتر پزشکیان رأی دادند، چه از رأی خود نادم و پشیمان و چه نسبت به آن خوشحال و راضی باشند، در مقام عمل خیلی توفیری نمی کند. به هر حال، آقای پزشکیان با تمام قوت و ضعف هایی که از او می شناسیم، در ساختمان پاستور نشسته است و زمام امور بخشی از بوروکراسی کشور را به دست دارد.

درخواست برای استعفاء یا کناره گیری او از قدرت، عملاً بیهوده است چون چنین تصمیمی خارج از دایره اقتدار اوست و اجازه چنین کاری را پیدا نخواهد کرد. این موضوع در همان زمان تبلیغات انتخاباتی هم توسط نگارنده مطرح شد اما در آن هیاهو اصلاً توجهی به خود جلب نکرد. به رغم سرخوردگی بسیاری از مردم از عملکرد دولت آقای پزشکیان، به نظر نگارنده، هنوز سوت پایان بازی سیاست در ایران به صدا درنیامده و همچنان امکان نقش آفرینی بهتر رییس جمهور در ماه های پیش رو وجود دارد. از این جهت، اظهار ندامت و پشیمانی از رأی دادن به آقای پزشکیان علاوه بر آنکه اثری ندارد، زودهنگام هم هست و نیاز به صبر و تحمل بیشتری دارد.

کتمان نمی توان کرد که از دو سناریویی که در مورد انتخاب آقای پزشکیان به عنوان رییس جمهور، قابل تصور بود، تا این لحظه سناریوی بدبینانه وزن بیشتری پیدا کرده است. سناریوی خوشبینانه این بود که مجموعه قوای حاکم دست به دست هم دهند و با کمک به اجرای وعده های آقای پزشکیان در مورد رفع تحریم های بین المللی، رفع فیلترینگ و پایان دادن به فشارهای فرهنگی و اجتماعی و سیاسی، افق تازه ای پیش روی جامعه ایرانی بگشایند.

سناریوی بدبینانه هم این بود که آقای پزشکیان و اعضای کابینه اش بین دو سنگ آسیای مطالبات عمومی و موانع درون ساختاری گرفتار شوند و مثل همیشه بحث تأثیر انتخابات بر سرنوشت کشور، اظهار پشیمانی از حضور در انتخابات، دایره تنگ اختیارات رییس جمهور و مسائلی از این قبیل تکرار شود.روشن است که فضا به سمت سناریوی بدبینانه حرکت کرده است.

این سناریو اما از دید کسانی که نه بر اثر هیجانات کاذب و یا خودفریبی بلکه از روی تحلیلِ شرایط به آقای پزشکیان رأی دادند، هرگز پنهان نبوده است. من در همان روزهای تبلیغات انتخاباتی بارها احتمال تحقق این سناریوی بدبینانه را مطرح کردم اما این موضوع هم مانند بحث عدم امکان استعفای رییس جمهور پس از حضورش در ساختمان پاستور مورد بی توجهی قرار گرفت.

با این همه، ما ایرانیانی که به آقای پزشکیان رأی دادیم با توجه به معادله ای که خارج از اراده و کنترل ما شکل گرفته بود، چاره ای جز آزمودن سناریوی خوشبینانه و ارائه فرصتی به حکومت برای تحقق آن نداشتیم. این فرصت باید به حکومت داده می شد وگرنه پشیمانی تاریخی به بار می آورد. برای درک ملموس تر داستان طرح یک فرضیه خیالی کمک کننده است.

فرض کنیم ما در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نمی کردیم و به آقای پزشکیان رأی نمی دادیم. در آن صورت چه می شد؟ روشن است که سعید جلیلی به جای آقای پزشکیان به ریاست جمهوری می رسید. آیا هیچ کارشناس و صاحب نظر جدی را می توان پیدا کرد که اگر آقای جلیلی به ریاست جمهوری رسیده بود، وضع کشور الان بهتر از این بود؟ به نظرم پاسخ روشن تر از آن است که نیازمند عبارت پردازی باشد.

بعد در آن صورت، آیا همه ما از سوی کسانی که حضور دکتر پزشکیان در عرصه انتخابات را فرصتی تاریخی می دانستند، متهم نمی شدیم که اگر به جای عدم شرکت در انتخابات، حرکتی به خود می دادیم و با حضور در پای صندوق های رأی نام پزشکیان را بر روی تعرفه انتخاباتی می نوشتیم، کشور به بلای حاکمیت یکپارچه اصولگرایان افراطی مبتلا نمی شد؟ واقعاً چه پاسخی در برابر این عده داشتیم؟ چگونه می توانستیم ثابت کنیم یا سوگند بخوریم که اگر آقای پزشکیان هم رییس جمهور می شد، اوضاع توفیر چندانی نمی کرد؟

در دور دوم انتخابات من به این موضوع بسیار اندیشیدم و نهایتاً به این نتیجه رسیدم که هیچ راهی برای اثبات این موضوع وجود ندارد و بنابراین بهتر آن است که دست به آزمون بزنیم. اگر سناریوی خوشبینانه پیش رفت که خوش به حال کشور و مردم و خود ما و اگر سناریوی بدبینانه پیش آمد، در آن صورت هم چیزی را از دست نداده ایم چون بدیل ماجرا تکلیفش پیشاپیش روشن بود.

از این زاویه، اصلاً رأی دادن به آقای پزشکیان پشیمانی بردار نیست، چون بدیل بهتری نه وجود داشت و نه قابل تصور بود. بنابراین، تا اطلاع ثانوی همچنان باید شکیبایی به خرج داد و دولت آقای پزشکیان را از اخطار و هشدار و اندرز و نصیحت و مشورت محروم نکرد.

به نظرم آقای پزشکیان باید از همان ابتدای کار، همکارانش را در دولت برای مدت مشخصی مثلاً یک سال انتخاب می کرد و ادامه کار آنان را به بررسی کارنامه آنها مشروط می ساخت. اکنون بعد از گذشت بیش از یک سال از تشکیل کابینه، ضعف و قوت هر کدام از وزیران آشکار شده است. برخی وزرا از ابتدا هم سابقه غیرقابل دفاعی داشتند و برخی دیگر هم توزرد از کار درآمدند. بنابراین ادامه حضور هر دو دسته در کابینه هیچ توجیهی ندارد. طبعاً می توان از آنها نام برد اما این موضوع منوط به تصمیم آقای پزشکیان برای ترمیم کابینه است.

به هر حال، اکنون زمانِ ترمیم اساسی کابینه است. این خود نشاط و تحرکی تازه گرچه محدود و کوتاه مدت به فضای سرخورده و فسرده موجود سیاسی می دهد. بعد از آن هم خدا بزرگ است!