فرارو- صبح های پاییزی تهران معمولا کمی آرام تر از عصرهایش می گذرد، به خصوص در چهارراه ولیعصر که تا ظهر از رفت و آمدهای تئاتری همیشگی اش خبر آن چنانی نیست. اما آبان 1404 خبری درباره این مکان تاریخی و هنری آرامش پاییزی را از آن زدود. حوض تئاتر شهر زیر تیغ لودر رفت و به جای آن چیزی جز تلی از خاک باقی نماند.

به گزارش فرارو، گرچه پس از انتشار این خبر کورش سلیمانی، رییس مجموعه تئاتر شهر در یادداشتی اشاره کرد که حوض اصلی مجموعه در محوطه اصلی سالم است و هرگز اجازه نخواهیم داد مشکلی متوجه آن شود اما، بخش های مختلف این فضای هنری چند سالی است که مدام زیر تیغ لودر قرار می گیرد یا اگر بحث لودر نباشد، پلاستیک های آبی رنگ اطراف آن، مردم را از ارتباط برقرار کردن با این بنا دور نگاه داشته.

ساخت تئاتر شهر در سال 1346 آغاز و در اوایل دهه 50 افتتاح شد. معماری آن به گونه ای طراحی شد که ارتباطی مستقیم با فضای باز اطراف خود داشته باشد. طراحی مدور سالن اصلی، ستون های بلند و ریتم دار و محوطه ای که شبیه به یک میدان کوچک عمل می کرد، محلی شد برای ارتباط شهر با هنر، محلی برای گفت وگو و فرهنگ. در این میان حوض تئاتر شهر نیز بخش مهمی از این معماری محسوب می شد.

در طی این سال ها حوض تبدیل شد به یک نقطه برای سکون، جایی برای عکس گرفتن و گردهمایی دانشجویان و هواخوری بازیگران و انتظارکشیدن تماشاگران. تصویر ساختمان در آب حوض خود به یک نشانه شهری و المان هنری تبدیل شد.

با اعلام شهرداری تهران درباره آغاز تغییرات ناگهانی با هدف به روزرسانی و سازماندهی محوطه موجی از انتقادات و واکنش های شدید در این باره به وجود آورد. مسئله اصلی این است که چرا هربار تغییرات فضای شهری بدون گفت وگو و نظر متخصصان و همچنین بدون ارائه توضیحات شفاف انجام می شود.

حذف حوض تئاتر شهر بیشتر از یک اتفاق موردی و بخشی از یک الگو است. الگویی که در سال های اخیر بارها در بخش هایی از تهران تکرار شده: تغییر فضاهای شهری بدون احترام به تاریخچه و حافظه جمعی. حذف نیمکت هایی با دلایل نامعلوم و میدان های که هویت فرهنگی و هنری شهر را پاک می کنند و حالا حذف حوض تئاتر شهر ادامه همان روند است.

محوطه تئاتر شهر همیشه یک صحنه دوم برای هنرمندان جوان بوده و هرچیزی که این صحنه را کوچک تر کند، به جریان هنر آسیب زده است.