سید عباس عراقچی، وزیر امور خارجه امروز یکشنبه 25 آبان در پنل تخصصی کنفرانس بین المللی حقوق بین الملل تحت تهاجم: تجاوز و دفاع به میزبانی کاظم سجادپور حضور یافت.

به گزارش ایرنا، عراقچی در پاسخ به این پرسش که با توجه به حمله آمریکا به دیپلماسی، دیپلماسی به کجا می رود و چشم انداز حل وفصل مسائل از طریق دیپلماسی چیست؟ آیا دیپلماسی کاملاً از بین رفته یا همچنان یکی از کهن ترین نهادهای زندگی بشر برای حل وفصل اختلافات به کار می آید؟ گفت: من معتقدم حمله نظامی اخیر به ایران که در حقیقت به نوعی حمله به دیپلماسی نیز بود، اولین موشکی که از سوی آمریکا و اسراییل شلیک شد به میز مذاکرات ایران و آمریکا برخورد کرد. از یک سو چنین وضعیتی داشت، اما از سوی دیگر همین جنگ نشان داد که هیچ راهی جز دیپلماسی وجود ندارد.

آنچه مقصود رژیم اسراییل و آمریکا از این جنگ بود، محقق نشد؛ به هیچ یک از اهداف شان نرسیدند، بلکه با شکست مواجه شدند. اگر هدف آن ها از میان بردن برنامه هسته ای ایران بود، این امر محقق نشد. من بارها گفته ام؛ تاسیسات ممکن است تخریب شده و از بین برود، اما تکنولوژی با بمباران هوایی از میان نمی رود و از آن مهم تر، اراده ملت ها با بمباران هوایی از بین نمی رود.

اما برای مذاکره و دیپلماسی یک قاعده و یک مبنا وجود دارد. این گونه نیست که چیزی را که در جنگ به آن نرسیده ای، بتوانی در مذاکره به دست بیاوری و خواسته های خودت را تحمیل کنی. اولین قدم در دیپلماسی و مذاکره این است که بپذیریم مذاکره با دیکته کردن و زورگفتن تفاوت دارد. در مذاکره، دادوستد و منافع متقابل مطرح است.

این گونه نیست که یک طرف بتواند به هر آنچه می خواهد برسد. مذاکره و دیپلماسی باید مبنای معقول و منطقی داشته باشد و با جدیت صورت گیرد.

اگر چنین شرایطی برای مذاکره فراهم شود، جمهوری اسلامی ایران ثابت کرده که همواره برای مذاکره آماده است. ما هیچ وقت میز مذاکره را ترک نکرده ایم؛ همیشه طرف های مقابل ما بودند که به میز مذاکره خیانت کردند. هم در توافق برجام سال 2015، جمهوری اسلامی ایران با حسن نیت مذاکره کرد، با حسن نیت توافق کرد و با حسن نیت اجرا کرد. اما آمریکا بدون هیچ دلیلی، در حالی که ایران به طور کامل به تعهدات خود پایبند بود، بدون هیچ دلیلی از توافق خارج شد و به دیپلماسی خیانت کرد؛ به توافقی که محصول دیپلماسی بود و همه دنیا آن را در سال 2015 جشن گرفته بود.

این بار نیز این خیانت به شکل بدتری و با حمله به ایران بروز کرد. این ایران نبود که از دیپلماسی فرار کرده باشد؛ این آمریکا و کشورهای غربی بودند که همواره به دنبال تحمیل تمایلات خود در طول مذاکره بودند. به نظر من، دیپلماسی همچنان می تواند زنده باشد و همچنان راهکار نهایی برای حل وفصل اختلافات است، اما باید به معیارها و ضوابط و اصول آن پایبند بود.